คนเรามีความเชื่อคิดอ่านไม่เหมือนกันทีไร ทะเลาะกันทุกที ทุกที่ทุกวงการ ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาจนเกินปัญหาที่เชื่อกัน ลุกลามจนกลายเป็นสงครามศักดิ์ศรี ตุ๊บตั๊บกันไปมา สุดท้ายเจ็บกันทั้งสองฝ่าย หรือยิ่งแต่ละฝ่ายมีแรงสนับสนุนเมื่อไร มันก็เหมือนยิ่งถอยกันไม่ได้ มันต้อง ตายเอาดาบหน้า ข้าอยู่เอ็งต้องไป ยืนกระต่ายขาเดียว
ถึงแม้เรื่องถูก ต่อให้ทำอย่างไร มันก็ถูกมันยันค่ำ ไม่ว่าคนจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม และเรื่องผิด ต่อให้ทำอย่างไรมันก็ผิดวันยันค่ำไม่ว่าคนจะทำตามกันทั้งสังคมก็ตาม ทุกอย่างมีมาตราฐานของมันในตัวมันเอง อยู่ที่เราจะเอ่ยแจ้งมันออกมาหรือเปล่า หรือปล่อยๆมันไปเหมือนกับทุกหลายๆคนปล่อยมันไป และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เราจะผดุงความยุติธรรม เดี๋ยวเจอสหบาทาคนเดียว
ทุกอย่างมีศาสตร์และศิลป์ของมัน หลายคนมองว่าเป็นความปลิ้นปล่อย อีกหลายคนมองว่าเป็นความเอาตัวรอด แต่จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องของการประณีประนอม ถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน
ทางการทูตมันถือเป็นเรื่องหน้าที่ ที่จะบรรลุเป้าหมายโดยไม่มีการกระทบกระทั่งในเรื่องบาดเจ็บล้มตาย พลิกลิ้นกันไปมา เลียๆไปชมๆไป จนกว่าจะได้ความลงตัว ย่อมไม่เกิดการแตกหัก และหาแนวทาง หรือ ถอยกันบางส่วน เพื่อได้บางส่วนที่ต้องได้
จริงๆคนเรามันก็ยอมกันได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที แต่เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ไม่เป็นเรื่องทำให้เรายอมกันไม่ได้ ทำให้ความฉิบหายมากกว่า ถึงเรามันจะมีความเชื่อไม่ตรงกันในทางด้านการเมืองฝ่ายซ้ายฝ่ายขวา จะหลักฝ่ายไหน มันก็ควรทำเพื่อประโยชน์ของคนส่วนรวม มากกว่า เลือกข้างเลือกสีที่ไม่รู้ว่ามันทำอะไรแค่พวกมากลากไปหรือเพื่อนฉันใครมาหยามไม่ได้ หรือยิ่งเป็นในเรื่องทางศาสนาที่ทุกศาสนาหวังให้คนอยู่กันโดยสงบสุขแต่ก็ต้องรบรุกรานกันเพื่อความสงบสุขหรือเพื่อความถูกผิดที่แสดงออกว่าฉันทำเพื่อศาสนาเหรอ สิ่งในทำไปแล้วไม่ดี ก็ไม่ควรทำ ไม่ใช่ตะแบงตะแคงทำแล้วอ้างข้างๆคูๆ คนมีสมองเขาคิดเป็น แต่ก็อีกพวกไม่มีสมองจิตอ่อนเยอะกว่า ถึงมีปัญหาไปเรื่อยทุกวันนี้ แต่ในจุดๆนึงก็สามารถหาทางเดินด้วยกันได้ เพราะเรามองถึงความเป็นมิตรมากกว่า ที่จะข้าใหญ่จนต้องเหลือข้าคนเดียวในโลก จริงไหม
RIZมีความเชื่อแต่ก็เคารพความเชื่อคนอื่น
