ผมก็นักชิมคนหนึ่งที่ชอบเสาะแสวงหาที่ร้านอาหารทานอยู่ตลอดเวลา ได้ทานตั้งแต่ถูกยันแพง ข้างถนนยันโรงแรมห้าดาว กินตั้งแต่อาหารอีสานยันอาหารฝรั่งเศส ก็มีอร่อยบ้าง ไม่อร่อยเป็นส่วนใหญ่ ถูกปากบ้าง แต่ก็ไม่ถูกปากเป็นส่วนใหญ่ แม้ว่าปกติ จะทานเพื่อดำรงชีวิตให้อยู่รอด แต่การได้ทานอาหารดีๆนั้นมันก็ถือว่าเป็นสิ่งพิเศษของชีวิต ที่ทำให้วันธรรมดา เป็นวันพิเศษได้
โดยมาก ร้านอาหารที่มีราคาสูงสักหน่อย ชอบจะบอกว่าตัวเองได้เสาะแสวงหาวัตถุดิบดีๆ จากส่วนต่างๆในโลกนี้ โดยเฉพาะหลังๆ ผมจะเห็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่จะบอกว่านำเข้าของอย่างนั้นอย่างนี้โดยตรง เอามาอวดลูกค้า ว่าได้เป็น exclusive หรือ ได้สิ่งที่ นำเสริฟเหมือนกับ ร้านดังๆมิชลินหลายๆดาว หรือเป็นโรงแรมห้าดาวชื่อดัง ผมไม่เถียงนะครับ แต่ดูมันจะเป็นเรื่อง อุปสงค์ อุปทานมากไปหน่อย ในการแย่งวัตถุดิบดีๆมา ผมอาจจะไม่ขึ้นระดับชนชั้นที่ได้ทาน พวก fine dining เป็นอาหารประจำวัน
แต่ผมว่า อาหารมันเป็นเรื่องประกอบของ วัตถุดิบและฝีมือ วัตถุดิบดีๆ มีเงินนะหาได้ แต่อาหารไม่อร่อยมันก็เท่านั้น เพราะมันเป็นเรื่องของฝีมือคนปรุง ประสพการณ์ และความเข้าใจลูกค้า ฝีมือนี้ มันไม่ใช่เชฟจบจาก สถานศึกษาชื่อดัง มาหลายๆใบ แต่มันคือเรื่องที่ต้องเรียนรู้สำหรับคนทานที่คนทำจะต้องเดาใจว่าชอบ รสแบบไหน ความสุกยังไง กินกับแกล้มกับอะไร ทานไวน์หรือเบียร์
ที่ผมอยากจะบอกคือ ทุกวันนี้ที่โลกหมุนเร็ว จะเสาะหาของดีจากทุกมุมโลกไม่ยาก และตัวเราจะไปเรียนรู้ที่ดีๆมันก็ไม่ได้ลำบากเหมือนสมัยก่อน แต่ประสพการณ์นั้น มันต้องบ่มเพาะเป็นชั่วโมงที่ทำให้เราต้องตกผลึกออกมามีความคิดเองได้ มันนับที่ชั่วโมง คนทำมากก็รู้มาก คนทำน้อยๆ จบสูงๆ ก็ไม่อร่อย คนฉลาด นักวิทยาศาสตร์รู้ว่าทำอย่างไรอะไรดี แต่ไม่รู้หรอกว่าทำยังอร่อย เพราะศิลป์มันเป็นเรื่องที่ต้องฝึกฝนเอง
ผมเชื่อเรื่องประสพการณ์ เพราะทานมาเยอะ เลือกได้ผมก็ให้โอกาสมือใหม่นะ แต่เอาจริงๆขอมือเก๋าๆดีกว่า ไว้ใจได้ ไม่งั้นของดี ทำซะเสียหมด ผมไม่ได้ทานใบประกาศที่แปะในร้าน แต่ผมทานอาหาร ที่มันจะทำให้วันแย่ๆของผมกลับมาดีได้
RIZกินข้าว
