คุณเคยเป็นกันไม๊ ของที่อยากได้ เท่าไรก็ซื้อ เพราะกลัวว่ามันจะหมด หรือกลัวว่ามันจะไม่ได้ กลัวว่ามันจะเป็นของเรา
เพราะว่า เราให้คุณค่ากับมันจาก ความเป็นจริง บวก ด้วยความอยาก อะไรที่เป็นความอยาก ย่อมมีราคาเบี่ยงเบนจากความเป็นจริง ถ้าของดี ที่ไม่อยากได้ แต่ขายถูกๆต่ำกว่า ราคาเราถึงจะเอา เราก็อาจจะได้ แต่ก็ไม่ได้อยากได้อยู่ดี
คุณค่าตรงนี้ นักการตลาดเอามาเล่นกันเยอะ เพราะต้นทุนของสินค้าก็พอๆกัน เพียงแต่ ใครจะสร้างเรื่อง จับประเด็นทำให้คนใจ ให้ของธรรมดามีค่าได้มากกว่า
ถ้าเรามองกระเป๋าเป็นแค่กระเป๋า แบรน์แพงสุดอย่าง HERMES ก็คงไม่มีคนซื้อ เพราะถึงเราซื้อ มันก็ตามราคาวัสดุ + ค่าแรง แพงก็ไม่ว่า แต่มัน เหมาะสมและคุ้มค่าหรือเปล่า แต่พอมองกลับว่าเป็นสินค้าบ่งบอกสถานะ ว่าคนรวยเท่านั้นที่มีได้ คนมีตังเลยต้องเอามาประดับ เพื่อแสดงออกเป็นสถานะ และนั่นแหละ ที่เป็นค่าที่เราต้องจ่ายแพง
หากมีตังเหลือๆไม่กระทบกับชีวิตก็ไม่เป็นอะไร ถือว่าซื้อความสุข
แต่ถ้ามันต้องลำบากอดอยากเพื่อได้มา มันก็ไม่ได้จำเป็นขนาดนั้น
มองตัวเอง แล้วเราว่าเราอะไรได้อะไรไม่ได้ แล้วยอมรับมันง่ายกว่า
ง่ายกว่าที่เราต้องเป็นทาสการตลาด ทาสสังคม เอาที่พอดี แพงไม่ว่าแต่แพงคุ้มค่าและพอดี
RIZvalue
