Month: June 2017

ทุกวันนี้ เหนือกว่าการขายโดยใช้เทคนิค ต้องมีข้อมูลมาสนับสนุน การเป็นเซลระดับเทพ พูดแล้วเชื่อ พูดแล้วหลงไหล ก็ขายได้ แต่ถ้าจะขายในวงกว้างตลาดใหญ่ย่อมไม่ง่าย ฉนั้น การบันทึกรายละเอียดข้อมูลลูกค้า ตลอดจนการขาย ย่อมมีความสำคัญ สำหรับคนที่เก็บได้ละเอียดนั้น หากเรามีคำถามที่สงสัย สามารถตั้งเป็นโจทย์และ สามารถเอาข้อมูลดิบทั้งหลายที่เราเก็บไว้เป็นอย่างดีนั้น มาวิเคราะห์ และสร้างเป็นเงื่อนไขการขายที่ น่าจะโดนใจได้ และน่าจะได้มากกว่าสัญชาติญาณ เพราะการรู้เค้า รู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ย่อมยังใช้ได้ การที่รู้เค้าโดยที่เราไม่ถามเค้าย่อมดีกว่าเรา...

ทั้งๆที่ความรู้มันมากมายจนล้นไปหมด แต่เรากับจับสาระสำคัญได้น้อยลง ที่ๆที่มีอะไรมากมายที่เราทำได้มากกว่าคนสมัยก่อน แต่เรากับทำมันได้น้อยลง แต่ก่อนถ้าเราต้องการจะซื้ออะไร เราก็เดินตามไปทางหมวดหมู่ของสินค้า ค่อยๆ ไล่ซื้อทีละหมวด เพื่อรวมให้ครบในสิ่งที่เราจะทำ แต่วันนี้โลกหมุนเร็ว และเราตามไม่ทัน ที่สำคัญคิดไม่ออก สิ่งที่เราต้องการ คือ โซลูชั่น ในการแก้ปัญหาแบบนี้แบบองค์รวม ถ้าเราไปจ่ายกับข้าว ถ้าเราต้องการทำข้าวผัดกระเพรา เราไม่ต้องการ ไปจ่ายกับข้าวแต่ละจุด ทีละอย่างเพื่อมาผัดกระเพรา เราต้องเดินไปแถวขายข้าว ขายผัก ขายเนื้อ ขายซ๊อส...

เพื่อนเป็นส่วนสำคัญในชีวิต ไม่ว่าเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา เพื่อนทางธุรกิจ เพื่อนร่วมที่ทำงาน เพื่อนทางสังคม สมาคมต่างๆ ล้วนย่อมเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยเราก้าวไปข้างหน้าได้เร็วยิ่งขึ้น แม้ว่าเราจะทำอะไรเองเป็นทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องทำมันทุกอย่าง และถ้าเราทำมันทุกอย่าง มันก็เมื่อไรจะเสร็จได้ คงใช้เวลามากตามจำนวนชั่วโมงที่ต้องทำ ความสำเร็จที่ยอดภูเขา แม้ว่าจะเป็นเรา แต่ก็เพราะการสนับสนุนจากคนรอบข้าง หากแม้นมีอุปสรรคบ้าง มันก็ต้องมีมิตร ที่มีไมตรีคอยช่วยเหลือเรา การทำสิ่งใดที่ปราศจากเพื่อนนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่เหงา ไร้คู่คิด มิตรช่วยตักเตือน ความโลภอาจจะทำให้คุณรวยได้ แต่ความโลภไม่สามารถทำให้เรารวยได้อย่างยั่งยืน การที่คิดไปเองว่าฉันเก่งและไม่ต้องการให้ใครช่วยเหลือ...

คนเราต้องมีความคาดหวัง แต่ความคาดหวังนั้น เราต้องหลับตาแล้วเห็นมันด้วย เราถึงจะได้รู้ว่ามันเป็นอะไร และเมื่อรู้แล้ว เราก็ต้องหาทางไปให้ถึง ถ้าเรา เราเห็น ยอดเขาที่เราจะไปอีกยอดหนึ่ง แล้วเราไม่เห็นทาง เราก็ไม่รู้จะเดินไปยังไงใช่ไหม และ จะหวังรอให้มีใครมาตัดถนนให้เรา ก็คงมีใครไปถึงยอดเขานั้นก่อน หรือบางที อาจจะไม่มีใครมาตัดถนนให้เราเลยก็ได้ ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย อันนี้ก็ยิ่งแย่ใหญ่ จะรอให้ภูเขายอดนั้น เอียงมาหาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ การจะถูกรางวัลที่หนึ่ง เราก็ต้องซื้อล๊อตตารี่ ถึงจะมีหวัง แต่ถ้าจะหวังถูกโดยไม่ซื้อ แล้วว่ามันจะได้เอง...

เวลาที่เราทำอะไรไม่ได้นั้น ในบางความรู้สึกของคนอื่นที่มองเราคือเรายอมแพ้ ไม่สู้ต่อ แต่ใครจะมาเข้าใจเราจริงๆว่ามันคือ ยอมแพ้จริงๆหรือเปล่า หรือไม่ปล่อยให้เรามีทางเลือก ดูเหมือนคนทั่วไปจะเห็นแค่สองทางคือ แพ้ กับชนะ และนี่แหละ ก็เป็นปัญหาความปั่นป่วนของโลกนี้ ถ้าจะเอามันแค่นี้ ชีวิตมันก็ไม่ต้องมีรายละเอียดอะไร เพราะทำได้กับทำไม่ได้ แต่จริงๆมันมี ทำไม่ได้เพราะไม่ได้ทำ หรืออะไรอีกหลายๆอย่างอีก เอาอะไรมาก มันก็ต้องมากๆหน่อย การยอมรับความจริง แล้วเราจะได้นำไปแก้ไข มันย่อมเป็นกระบวนการหนึ่งของการพัฒนาตน หรือพัฒนางานที่ทำ เพราะ จริงๆ...

ในตำแหน่งที่ต้องทำงานสูงสุดนั้น ย่อมเหมือน หัวเรือ และหางเสือ ที่จะคัดพาย ล่องไปทางที่ถูกต้อง นำพาชีวิตลูกน้องผู้ร่วมงาน และรวมไปถึงผู้ที่ธุรกิจด้วย ยิ่งบริษัทใหญ่ๆ ย่อมมีผู้ถือหุ้น มีคณะกรรมการ ซึ่งพวกนี้ ก็ฝากความหวังไว้กับผู้นำสูงสุดขององค์กร ที่จะนำพาไปสู่ความเจริญ ความมั่งคั่ง มีผลกำไร ตอบแทน ให้กับคนต่างๆที่เกี่ยวข้องกับองค์กร ซึ่งหน้าที่หลักๆคือ ทำที่มีให้ดีขึ้นไปอีก แน่นอนทุกองค์กรย่อมมีปัญหา ผู้นำต้องมีนโยบาย หรือกุศลโลบาย ที่จะแก้ไข แม้บางทีอาจจะจำเป็นต้องใช้วิชามารเป็น...

คนเราคิดประดิษฐ์สิ่งต่างๆ เพื่อมาเป็นเครื่องทุ่นแรง เครื่องอำนวยสดวก เครื่องย่นระยะเวลา เอาความรู้ และประสพการณ์ มาสร้างสิ่งใหม่ๆ ที่พัฒนาจากเดิม หรือแตกต่างไปจากเดิม จนกลายเป็นเทคโนโลยีเฉพาะทาง ที่สู่คนในวงกว้าง หรือวงแคบก็ตาม คนเราใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีเพื่ออำนวยความสดวก หรือร่นระยะเวลา หรือต่างๆนานา เพื่อทำให้ชีวิตดีกว่าเดิม…ถ้าเขาใช้เป็น แต่เราดูแต่ละยุคสมัยของกลุ่มคนที่รับเอาเทคโนโลยีและความทันสมัยต่างๆเข้ามานั้น เราปฎิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้มีผลกระทบต่อนิสัยและจิตใจของคน รวมไปถึงการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ ยกตัวอย่างเช่น โทรศัพท์มือถือ ที่สร้างมาเพื่อให้คนติดต่อสื่อสารกัน จากแรกเริ่ม โทรศัพท์ที่มีสาย ผ่านชุมสายไม่สามารถพกได้...

เป็นเรื่องปกตินะครับ ที่ไม่ว่าตัวเอง ญาติสนิท มิตรสหาย ลูกพี่ลูกน้อง ย่อมมีโอกาสทำผิดพลาดได้ คนอาจจะคิดว่า ห้ามทำผิด ของพวกนี้บางทีมันก็ห้ามกันไม่ได้หรอกครับ เพราะเราไม่รู้ว่า จริงๆแล้วอะไรจะเกิดขึ้น หรือมันจะเป็นเช่นไร แล้วเราจะไปห้ามได้อย่างไร ปากก็สักแต่ว่าพูด แต่ถ้ามันเกิดจริงๆก็ต้องเกิด เหมือนฝนตก เราห้ามฝนไม่ให้ตกไม่ได้ แต่เราสามารถป้องกันตัวเองจากฝนได้ โดยหลายๆวิธีที่ต่างคนต่างมีวิธีแก้ปัญหา หรือป้องกันแตกต่างกัน เช่นกางร่มเดิน เราก็ไม่โดนฝน หรืออยู่ในอาคารสิ่งก่อสร้าง ก็จะหลบการเปียกได้ เมื่อเกิดปัญหาขึ้น...

เป็นความเพ้อเจ้อ เพ้อฝันมาก ที่เราคิดอะไรดีแล้วแล้วทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างที่เราคิดเป๊ะๆง่ายดายเหมือนปลอกกล้วย มาเป็นทางโรยกลีบกุหลาบสู่ทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์ คนส่วนมากที่ไม่เคยทำแล้วมีอีโก้ ก็จะมั่นใจมาก ว่าตัวเองทำได้แน่นอน และบางทีก็เถียงกับผู้ใหญ่ผู้มากประสพการณ์ และเมื่อได้ลองทำนั้น เกือบร้อยเปอร์เซน ทำไม่ได้อย่างที่กล่าวอ้างไว้ ถึงจะยอมสิโรราบ กลับมาสู่โลกความจริง เราจะเห็นคนเพ้อเจ้อพวกนี้เยอะ อย่าไปยุ่งมันมาก ปล่อยให้ธรรมชาติจัดสันและลงโทษไปเอง ถ้าเราไปยุ่งกับพวกนี้มาก ดีเสมอตัว แต่ชั่วๆขึ้นมา โทษเราหมด แต่ควรเป็นอุทาหรณ์ให้ตัวเอง ว่า ทำสิ่งใด ถึงแม้คิดดีแล้ว ก็ย่อมเจออุปสรรค...

เราเสียเวลาชีวิตไปกับอะไรบ้าง ที่เสีย เพราะมันไม่ได้ประโยชน์ การผลัดวันประกันพรุ่ง ก็เป็นการต่อเวลาแบบที่ก็ไม่จำเป็น เพราะบางทีงานมันก็ไม่ได้ราบเรียบอย่างที่เราอยากให้มันเป็น แต่การเหนื่อยล้าบ่ายเบี่ยงที่จะทำนั้น มันก็ไม่ได้ช่วยให้งานเสร็จเร็วขึ้น การหลอกตัวเอง เพราะบางที เราต้องการอยู่ใน ความรู้สึกปลอดภัย แต่ภายใต้ความจริงที่โหดร้ายและรุนแรง เราก็ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่าไม่มีอะไรหรอก หรืออีกหน่อยก็ดีขึ้นเอง พอวันนึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นมันรุนแรงจนหลอกตัวเองไม่ได้ ก็ต้องยอมรับความจริงอยู่ดี การทำอะไรที่ไม่ได้คิดไว้ก่อน แล้วหวังว่าจะฟลุ๊กนั้น มันเป็นความคิดที่ไม่มีตรรกะอะไรมารองรับเลย แล้วมันจะเกิดขึ้นจริงๆได้อย่างไร หรือถ้าเกิดขึ้นได้มันก็น้อยเหลือเกิน การเดาแบบเข้าข้างตัวเอง ทำให้เราต้องรอหรือพิสูจน์สิ่งนั้น โดยที่โอกาสมันในโลกความจริงแทบเป็นไปไม่ได้...