บางคนบอกว่า ของบางอย่าง อย่ามองด้วยตา มันต้องใช้ใจ
ผมว่า มันก็ค่อนข้างปัจเจกไป
ปกติคนเรามักตัดสินใจจากการที่ได้มองเห็นก่อน เพราะมันรวดเร็ว และง่าย
และในเสี้ยววินาทีก็ใช้ประสพการณ์รอบตัวมาตัดสิน
เช่นเห็นขอทาน ต้องเป็นคนสกปรก ที่มาขอเงินอยู่ตามทางเท้า จึงเกิดความน่าสงสาร
เช่นคิดว่าคนขายของตามสี่แยก แต่งตัวปอนๆ นอกจากอันตรายแล้ว ยังคิดว่าน่าจะจน
ก็อาจจะใช่และก็ไม่ใช่ แต่เดี๋ยวนี้ผมว่ามันจะไม่ใช่เป็นส่วนใหญ่
เพราะการตัดสินด้วยสายตานั้นมันหยาบเกินไป เราไม่ได้นั่งคิดวิเคราะห์อย่างละเอียด
เอาแต่ความรู้สึกเข้าว่าเป็นหลัก แล้วก็ตัดสินคนนั้นไป เป็นจำพวก ยาก ดี มี จน รวย
แต่ถ้าเรามองให้ลึกไปอีกสักนิด เราอาจจะเห็นช่องว่างของโอกาสก็เป็นได้
มีคนขายกล้วยแขกตามสี่แยกแล้วรวยยอดขายเป็นแสนต่อเดือนก็มี แต่เรามองข้าม
เรามองเฉพาะภาพลักษณ์เป็นสำคัญ
ขอทาน อาจจะมีรายได้มากกว่า คนที่ให้ทาน เพราะดูเหมือนรายจ่ายแทบจะไม่มี มีแต่รายรับอย่างเดียว
คนเราย่อมตายน้ำตื่นๆ ด้วยแค่ภาพลักษณ์อันไม่ได้วิเคราะห์
เป็นเหยื่อของความรู้สึก เป็นเหยื่อของการตลาด อันหยิบจับมาเป็นจุดอ่อน
คิดเพิ่มอีกนิด แล้วเราจะรู้อะไรอีกเยอะ อย่ารีบร้อน
RIZdon’tbehurry
