จะขอวิจารณ์สักหน่อยหนึ่ง จะบอกว่าความอยากจะทำให้เศรษฐกิจมันพัฒนาก็ใช่
อยากมีอยากได้ ทำให้อยากหามาซื้อให้ได้
แต่มันก็เป็นค่านิยม ที่กลวงมาก เพราะถ้าคนไม่เข้าใจ แล้วติดอยู่ในบ่วงมัน มันจะดิ้นลำบาก
ความโก้หรู จริงๆแล้วมันเป็นค่านิยมของการเข้าสังคม ส่วนกลุ่มสังคมแต่ละกลุ่มก็ย่อมมีมาตราฐานแตกต่างกันไป
ซึ่งแต่ละกลุ่มก็ย่อมหาเอกลักษณ์พิเศษ และสิ่งนี้ ส่วนใหญ่เน้นกันที่วัตถุ สินค้า บริการราคาสูง
เพื่อเป็นมาตราวัดคนในกลุ่มในสังคม
แต่ถ้าถามว่า จำเป็นไม่ เนื้อๆแล้วไม่จำเป็นเลย
แต่ถ้าไม่มีเขาก็อาจจะไม่ยอมรับ หรือพาลไปดูแคลน
แต่ผมว่า สำหรับผม ไร้สาระ เพราะ การเปรียบเทียบว่าของดีแล้วทน มันก็ไม่ใช่ตรรกะที่ถูกต้อง
ของถูกแล้วห่วย มันก็ไม่แน่เสมอไป เพียงแต่เราเจออะไรเองมากกว่า ประสพการณ์มันจะสอนให้เราเลือก
แต่เรื่องของความรู้ กับประเทศของเราแล้ว เหมือนเป็นสิ่งที่น่าเบื่อ ไม่โก้เก๋
ทำให้คนสนใจน้อย ผลของมันคือ ทำให้คนไม่สนใจในความรู้ ไม่สนใจวิชาการ
แต่ดันไปบูชาผู้ที่ประสพความสำเร็จ ที่เข้าต้องเรียนรู้อย่างหนัก จนทำสิ่งที่เขาต้องการได้
เผลอๆก็เป็นแรงบันดาลใจ ให้เราสู้พยายาม แต่… พอทำเท่านั้นแหละ รู้ว่าลำบาก เลิกเลย
…มันจะมีค่าอะไร
หากความรู้ไม่ได้นำเงินตรา คนมันก็โง่ๆแบบนี้แหละ
แต่ถ้าความรู้ได้นำเงินตรา เงินก็ไม่ใช่มีค่าที่สุด มันสมองแหละสำคัญ
RIZworkhardbetter
