Just another my IDEA
ในบางครั้ง เราก็สงสัย ว่าเราก็โอเค แต่ทำไม ไม่มีใครเลือกเรา จะเลื่อนตำแหน่ง จะขึ้นเงินเดือน จะเพิ่มโบนัส อันที่จริงแล้ว มันไม่ใช่เราคนเดียวหรอกที่คิด ถึงแม้ว่าเราก็ทำเต็มที่แล้ว แต่คนที่ตัดสินเรา ในระหว่างผู้ร่วมงานคนอื่นแล้ว ทำไม คนตัดสินใจ ถึงเลือกคนอื่น ที่ไม่ใช่เป็นเรา ง่ายๆครับ เพราะคุณยังเจ๋งไม่พอ เพราะที่คุณคิดของคุณเองว่าคุณเจ๋งแล้ว คุณทำอะไรให้กับตัวเอง ผู้ร่วมงาน หัวหน้า เจ้านาย และบริษัท...
ปัญหา ใครๆก็ไม่อยากเจอ ใครๆก็อยากหนี ส่วนใหญจะเจอคนที่หนีปัญหามากกว่า และคนส่วนมากก็หนีปัญหา เขาทั้งหลายก็เลยยังเป็นแบบนี้ ปัญหา ไม่ใช่เรื่องที่ใครๆตั้งใจจะให้เกิดขึ้นมา แต่ถ้าเกิดขึ้นมาแล้ว เราจะทำอย่างไรต่างหาก เรารู้ว่าคนเก่งไม่กลัวปัญหา และก็ดูเหมือนคนเก่งจะไม่ค่อยเจอปัญหา แต่ความจริงคือ ทุกคนก็เจอปัญหากันตลอด แต่มันอยู่ที่ใครจะจัดการได้ดีกว่า มาครับ ผมจะบอกเคล็ดลับในการแก้ไขปัญหา 1 เราต้องไม่กลัว ไม่หนีปัญหา ต้องเข้าใจว่า หนีแล้วก็จะเจอมันอีก ในรูปแบบที่ต่างกัน ต่างกรรม ต่างวาระ...
สมัยนี้จะลองผิด ลองถูก ถ้ามีเวลา มีเงิน ก็ทำได้ ทำไป แต่ ถ้าเอาง่ายเอาเร็ว ก็ตามเขาไป อย่าไปสวน อย่าไปขัด อย่าพึ่งคิดว่าเราเก่ง ลอกผู้ใหญ่ ใครทำอะไรดี เทรนอะไรมา ก็ตาม แล้วถ้าจะลอก ก็ต้องลอก ตัวท๊อป ที่ตลาดชอบ ไล่ลำดับ ขายดี 1-10 มาเลย ไม่ใช่เลือกที่เราชอบ...
คนเราจะแกล้งเป็นเด็กไปตลอดไม่ได้หรอก ยิ่งเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ยอมเรียนรู้ มันจะอายเด็กเขานา เด็กเอง ถ้าไม่เรียนรู้มันก็โตไปไม่ได้ หรือโตได้แต่ตัว เรียนรู้ จริงๆ มันก็เป็นอุปสรรคแบบหนึ่ง ที่บางคนมองว่ายาก บางคนก็มองเป็นโอกาส แต่ถ้าเมื่อก้าวข้าม หรือทำได้แล้วนั้น มันก็จะส่งเสริมเรา ให้ก้าวไปสู่จุดที่สูงขึ้น ที่เข้าใจมากกว่าเดิม พร้อมที่จะได้เจอเรื่องใหม่ ที่เราก็ต้องเรียนรู้ ผมก็เสียดาย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ที่ไม่ยอมเรียนรู้ เพราะลองแล้วบอกว่าไม่ถนัด ถึงว่า ทุกวันนี้...
เวลาอยากทำอะไรสักอย่าง ที่เราคิดอยู่นานทีเดียว แต่ไม่ได้เริ่มต้นทำ ส่วนใหญ่ เพราะบอกว่าไม่พร้อม หลักๆของคำว่าไม่พร้อม เพราะ ไม่มีเวลา การที่ไม่มีเวลา ส่วนหลักๆ เป็นเพราะเราจัดสรรมันได้ไม่ดีนัก จึงทำให้เราไม่เหลือเวลาทำในสิ่งที่อยากทำ หรือ เรากลัวที่จะเริ่มต้น เพราะต้องเหนื่อย ต้องลำบาก ต้องเสียเงิน จึงปัดเลี่ยงไปว่าเรา ไม่มีเวลา แต่จริงๆ เวลาในแต่ละวัน ของคนส่วนใหญ่ มีเหลืออย่างแน่นอนครับ อย่างน้อยถ้าไม่ใช่ในแต่ละวัน ก็มีวันหยุดพักผ่อนที่เรา...
หลายครั้งเวลาเราได้ยินคนรอบข้างบอกในสิ่งที่เราจะทำว่า เป็นไปไม่ได้ และก็หลายครั้งที่เราก็บอกตัวเราเองว่า เราทำไม่ได้ แต่ทำไมคนอื่นทำได้ เพราะเค้าเก่งกว่าเท่านั้นหรือ ไม่ใช่หรอกครับ เพราะคนที่ทำอะไรได้ เค้ามีความเชื่อ เชื่อมั่นว่าทำได้ ทั้งๆที่ตอนเริ่มยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ความเชื่อมั่นนี่ก็เป็นคุณสมบัติคัดกรองได้อย่างหนึ่ง นอกจากความเก่งไม่เก่งแล้ว เพราะคนที่ขาดความเชื่อมั่น ไม่สามารถทำอะไรออกมาได้ หรือเป็นผู้นำคนได้ ลองเชื่อมั่นตัวเองดูสิครับว่าตัวเองทำได้ ถ้ายังไม่เคย ลองเชื่อมั่นในเรื่องเล็กๆ เริ่มจากงานประจำวัน แล้วทำให้สำเร็จ ค่อยๆ จากเล็กไปใหญ่ จากสิ่งที่คนคิดว่าทำได้เป็นเรื่องปกติ จนเรื่องที่คนคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้...
การที่เราจะเรียนรู้ตัวเองนั้น มันไม่ได้เรียนรู้จากการที่เราทำอะไรถูกต้อง เพราะความถูกต้อง มันไม่มีอะไรให้เรียนรู้ แต่ถ้าเราเรียนรู้จากการทำอะไรในสิ่งที่ไม่ชอบ หรือไม่ถนัด มันจะสอนตัวเราเยอะมาก ว่ามันขาดอะไร ต้องปรับปรุง และเพิ่มเติมตรงไหน ความยากอย่างแรกคือ ต้องฝืนทำ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ถนัด ถ้ามัวทำแต่อะไรที่ถนัดๆ มันก็จะอยู่ในกรอบนั้น และวันนึงก็ไม่ก้าวหน้า เพราะโลกมันใหญ่ขึ้นและไปเร็ว แต่การฝึกในรู้ว่าตัวเอง ไม่รู้อะไร ยอมรับก็ยากอยู่ แต่ยอมๆรับไปเถอะ มันจะได้รู้อะไรสักที แน่นอน ค่าที่รู้ มันก็ต้องเจ็บปวดสักนิดหน่อย...
เห็นใครหลายๆคนบอกว่า ปีใหม่จะเริ่มทำอะไรใหม่ ตั้งแต่ จะเริ่ม ออกกำลังกาย เริ่มงานใหม่ เริ่มทำอะไรใหม่ๆ แต่ส่วนใหญ่มันก็ผ่านไปอีกปี เพราะติดโน่นนี่ แรงบันดาลใจไม่มากพอ เรื่องราวร้อยแปดข้ออ้าง ที่จะยกมาพูดทั้งวันก็ยังไม่หมด นี่แหละความยาก บางทีเพราะเราคิดไปไกลแล้ว ว่าต้องพบเจออะไรบ้าง ไม่เชิงถอดใจนะ แต่เอาไว้ก่อน และก็เอาไว้ก่อนไปเรื่อยๆ เรื่อยไปอีกปีต่อปีชนไปอีกปี นี่แหละ ความยาก อยู่ที่จุดเริ่มต้น คนที่คิดมาก ก็ไม่ได้เริ่ม เพราะคิดไปไกลจนไม่มีอะไรดี...
คิดใหญ่ๆ และ อ่อนน้อมถ่อมตน มันเป็นองค์ประกอบที่ลงตัวมากครับ ในความคิดผม บางที ผมเห็นคนที่คิดการณ์ใหญ่ๆ ทำอะไรใหญ่ๆ เผาวอดวาย หรืออีโก้จัดมาก็มาก แต่โดยมากไม่ค่อยรอดนะครับ ยกเว้นพวกที่รอดอยู่แล้ว มันเลย ต่อยอดความอหังกาได้ ส่วนคนที่คิดเล็กๆ พวกนี้ไม่ค่อยเห็นมีตัวตน อาจจะเป็นคนดี ในเบื้องหลังที่โลกลืม บ้างก็อาจจะน้อยใจ แต่เพราะ คิดการเล็ก ทำอะไรเล็กๆ เลยไม่เป็นที่สนใจ เรียกว่ามักน้อย เพราะคิดว่าทำได้น้อย...
พอเรามีเวลาว่างวันหยุดยาว เราพยายามจัดสรรมัน เราเรียกมันว่า ไปเที่ยว เราอธิบายการไปเที่ยวคือการพักผ่อน ทั้งๆที่เราจัดกิจกรรมอัดแน่นอย่างเต็มที่ คงเป็นเพราะเราเหนื่อยหน่ายจากที่ทำงาน เลยอยากจะพัก แต่พักในความหมายของเขาคือ การที่ได้ทำอย่างอื่นที่ไม่ได้ทำงาน พักเรื่องงาน แต่ไปทำเรีื่องอื่น มันก็ดีที่เป็นการเปิดโลก รับสิ่งใหม่ๆ ค้นหาอะไรแปลกๆสำหรับเรา ถ้าเจอก็ดี ถ้าไม่เจอ หยุดงวดหน้าก็หาต่อ สำหรับผม ได้นั่งพักที่เก้าอี้สบายๆ อากาศดีๆ ฟังเพลงเพราะๆ แล้วได้กลิ่นหอมจางๆ ผ่อนคลาย ก็พอแล้ว...
