Month: March 2018

การที่จะเริ่มต้นทำอะไร ถ้าเป้าหมายของเรามันไกล จนไม่มีความเป็นไปได้ มันจะเริ่มท้อ ท้อตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำอะไร พอถ้าความท้อมาครอบงำแล้ว อะไรๆก็ไม่อยากจะเริ่มทั้งนั้น จริงๆ ถ้าเราไม่เปลี่ยนเป้าหมายที่ไกล เราต้องซอยเป้าหมาย ให้เป็นช่วงๆ ที่เป็นไปได้ และค่อยๆชนะมันทีละนิด เมื่อเรามีความมั่นใจเพิ่มขึ้น ความฮึกเหิมก็จะมาเอง เมื่อองค์ประกอบช่วยเราสนับสนุนเรา เราก็จะทำการใหญ่การยากได้ มันอยู่ที่เริ่มแรกทำ ถ้าใจ มันก็ได้เริ่ม แต่ถ้าใจไม่ยอมมา ก็ไม่อยากก้าวไปข้างหน้า เพราะมันไม่เห็นว่า มีอนาคตหรือเปล่า RIZatstart

เวลาเป็นทรัพยากรที่จำกัดมากนะครับ มันมาถึงแล้วมันจะผ่านไปเลย คนที่บริหารเวลาได้ไม่ดี วันๆนึงมันจะหมดไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไร้ประโยชน์ หลายครั้งที่ผมให้ คนเราให้เวลากับสิ่งที่ไม่ได้ให้คุณค่า ถึงจะเรียกมันว่าความบันเทิง แต่มันก็เกินความพอดีไป บางครั้งเราทะเลาะกัน เพราะเรื่องคนอื่น หรือเขาเล่าว่า เล่ากันไป เล่ากันมา ยังหาต้นชนปลายไม่ได้ พอไม่ได้เราไม่ยอมรับว่ามันไม่ใช่ ก็ตะแบงตะแคงแถไป ต้องเสียเวลาแก้ไขแก้ขวยแก้ตัวไป อย่าไปเสียเวลากับสิ่งที่ไม่ใช่ อย่าไปให้คุณค่ากับมัน จะดีหรือไม่ดี มันไม่เกี่ยว ถ้ามันไม่ใช่ ปัดมันไปแล้วไปต่อเถอะ RIZnowaste

เป็นตรรกะง่ายๆ ถ้าเราติดกระดุมเสื้อถุกต้องแต่แรก จะติดเม็ดต่อๆไปจนเสร็จ มันก็ถูก ไม่ต้องกังวล ว่า ถ้าเราติดถูกแล้ว เราจะติดผิดอีกไหม หรือว่าต้องย้อนกลับ พวกนี้ มันเป็นความรู้สึก กังวล เพราะเราไม่ได้มองข้อเท็จจริงเป็นหลัก เราเลยกังวลกับความไม่รู้ และยิ่งไม่รู้ยิ่งทำให้คิดใหญ่กว่าจริงมากนัก จนกลับกลายสิ่งที่ถูก แล้วไปแก้มัน จากถูกเป็นผิด ยิ่งแย่ไปใหญ่ ผมอยากบอกว่าถ้ามันถูกแล้ว ไม่ต้องไปสงสัย นอนหลับให้สบายใจ แล้วไปต่อ เพราะถูกมันคือใช่ ใช่แล้ว...

มันเป็นเรื่องของโชคชะตา และโอกาส และบางคนก็ไม่มีโอกาส แต่ใช่ว่าเราปิดกั้นเลือกโอกาสตลอดเวลา เมื่อจังหวะมาจ่อๆ จะได้ไม่ได้ก็ต้องเอาไว้ก่อน เพราะมันมาแน่ๆ มันได้อยู่แล้ว แต่มันจะได้ไปแค่ไหนก็ค่อยอีกที เราก็อย่าทำให้โอกาสมันผ่านไป คนเขาตั้งใจจะส่งบอลมาให้เรา อย่างน้อยให้เราเตะไป ได้ไม่ได้ก็ยังดี ไม่ต้องหนี ไม่ต้องคิดมาก เอาไว้ก่อน หรือจังหวะที่มันฟลุ๊ก ที่มันก็เกิดขึ้นได้ แต่น้อย มาแล้ว เอาเหอะครับ อย่าคิดมาก บางทีคนอื่นเขารอมาทั้งชีวิต ฟิตซ้อมตลอดยังไม่ได้โอกาส เราไม่ได้ถึงขนาดเขา...

คนเราไม่กล้าเสี่ยงเพราะอะไร ส่วนมากไม่ได้คิด และคิดว่าทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้ว แต่จริงๆ ไม่เคยเอาความเสี่ยงมาคำนวนเลย ว่า สิ่งที่เสี่ยงไป มันจะคุ้มค่ากับความเสี่ยงไหม เพราะพอคุยเรื่องความเสี่ยง ก็ไม่อยากเสี่ยงแล้ว เพราะความเสี่ยงมันน่ากลัวสำหรับความคิดคนปกติทั่วไป อยากได้ชัวร์ๆ มันคิดได้ แต่มันก็ไม่มี แต่จริงคนที่กล้า เขาอาจจะไม่ได้บ้าบิ่น แต่เขาคำนวนเงื่อนไขของตัวเอง เสร็จเรียบร้อยดีแล้ว และคิดว่าจุดรับได้มันคุ้ม พอถ้าเชื่อว่าคุ้ม ก็ต้องเสี่ยง ไม่มีไม่เสี่ยง เสี่ยงไปเหอะ เพราะคิดมากแล้ว RIZbetforwin

ใครก็อยากไปถึงยอดตำแหน่งสูงสุด เพราะคนส่วนใหญ่มองแต่ด้านดี และดูเหมือนโลกก็พยายามหันแง่ดีให้คนทั่วๆไปมอง มองถึงเรื่องสิทธิพิเศษ มองถึงเงิน ถึงอำนาจ มองถึงความสบาย โลกหันแง่นี้ให้คุณมอง มันจะได้ทำให้คุณมีความอยาก มีความพยายามปีนป่ายตัวเองมาให้ได้ แต่โลกไม่ได้หันในสิ่งที่เป็นเงา ของสิ่งเหล่านี้ ตำแหน่งที่มีด้านดี มันก็ต้องมีด้านร้ายควบคู่มา เหมือนทีคนบอกว่า อำนาจ มาพร้อมความรับผิดชอบ ถ้าคุณถูก คุณก็รับชอบ แต่ถ้าคุณผิด คุณก็ย่อมต้องรับผิด ในการรับผิด มันก็อาจจะเพราะคุณทำเอง อันนี้คุณเองก็ย่อมเข้าใจได้ แต่ถ้าอะไรก็ตามทีที่อยู่ใต้การปกครองของคุณทำผิด...

จริงๆ ความสุขของคนเรา มันง่ายมาก คือ รู้จักพอ พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี แต่ถ้าทุกคนพอใจ คนจะขายอะไรได้มากกว่าปกติ หรือแพงกว่าปกติละ มันก็เลยต้องสร้างความสุขยากๆขึ้นมา คืออะไรที่ต้องจ่ายแพงขึ้น หรือหายากเพื่อการได้มา และเอาเข้าจริงๆ การที่ได้มาแล้วมันก็ไม่ได้สุขนานหรอก เพราะมันไม่ใช่ความสุขพื้นฐาน การมีกระเป๋าสักใบ ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ถ้ากระเป๋านี้มันดีกว่าปกติ แล้วมีเรื่องเล่ามากมาย มีตำนานยัน ไททานิคล่มแล้วยังรอดมาได้ มูลค่ามันก็เลยเกินจริง เพราะ คือ ต้นทุนสินค้า...

การทำความดี คนทำมักชอบพูดว่า ทำไป แต่ไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ปัญหาต่างๆ ก็คงไม่ได้เกิด เราทำมันด้วยใจ สุดท้ายถึงไม่มีอะไรกลับมา ก็ไม่เป็นอะไร เพราะเราฝึกฝน ฝึกตน ให้เป็นผู้ให้ และไม่หวังอะไรตอบแทน ให้แล้วก็แล้วกันไป มีใหม่ เราก็ให้ใหม่ แต่คนที่หวังอะไรตอบแทน ก็ต้องบอกความหวังไปให้ผู้ที่เราทำให้ ผู้รับจะได้รู้ในเงื่อนไข ไม่ใช่ บอกว่าไม่อยากได้ๆ พอถึงเวลาเอาเข้าจริงๆ กลับไปเรียกร้อง หรือแม้แต่...

คนที่รักการขาย พวกนี้ มีอะไรมันขายได้หมด ถือว่าเป็นสกิล จะเทพไม่เทพก็แล้วแต่คน แต่ถ้าคุณรักในสิ่งที่คุณขาย คุณจะมองสิ่งนั้นด้วยตัวคุณเอง ความเข้าใจ และความเชื่อของคุณเอง มันมากเกินไป และให้คุณค่าและราคามันสูงกว่าความเป็นจริง การมองด้วยสายตาผู้บริโภค มันถึงจะบอกได้ว่า สินค้าที่คุณว่ามันดี มันดีและมีค่าสำหรับผู้บริโภคเท่าไหน ตีมาเป็นราคาได้ ส่วนจะเพิ่มมูลค่าด้วย การตลาดหรือ การมีตราสินค้ามันก็ว่ากันไป แต่ที่สำคัญ เราต้องแบ่งแยกมองหลายๆมุม ด้วยหลายๆตาของหลายๆคน RIZeyes

การเรียนรู้ไม่มีวันสิ้นสุด จะเรียนรู้จากการที่เรียนจากคนอื่น หรือหาคนอื่นมันก็เรื่องนึง เราเอาความรู้ ความเข้าใจ ประสพการณ์ มุมมองที่ แตกต่างหรือมากกว่าให้เขา แต่ เราก็ต้องเรียนรู้ คนที่มาเรียนเราไปพร้อมกัน มันจะได้ทั้งคู่ มันจะได้รู้ว่าใช่ หรือถูกใจไหม เราอยากยิ่งให้ ยิ่งได้ บางทีมันก็ไม่ได้รอให้เขาให้กลับ แต่ที่เราได้ เราได้ทบทวน ยิ่งมาก ก็ยิ่งคล่อง ยิ่งแม่น เอาสิ มันก็ได้อะไรเหมือนกัน มองดีๆ...