Month: December 2018

เวลาทำงาน ก็ต้องเจอผู้ร่วมงาน หรือผู้เกี่ยวข้อง จะเป็น หัวหน้า เจ้านาย ลูกน้อง คู่ค้า คนว่าจ้าง จะอะไรก็แล้วแต่ ขึ้นชื่อว่าคน มันก็มีนิสัยใจคอ ความมุ่งมั่นแตกต่างกันไป ถ้าเรามองเห็นว่าเขาเป็นอย่างไร เราจะได้ทำตัวถูกกับคนกลุ่มนั้นได้ จำพวกดีๆ เราไม่ต้องทำอะไรมาก ตั้งใจ ทุ่มเท ทำดี มันก็ไปต่อได้ แต่พวกที่ต้องหลีกเลี่ยงเลยนะครับคือ มักง่าย เอาแต่ได้ โง่...

จะให้ประหยัดที่สุดยังไง ไม่ยอมทำอะไร มันก็เกิดรายจ่ายอยู่ดี จะไม่ออกนอกบ้าน ข้าวก็ต้องกิน จะกี่มื้อก็ตาม ค่าน้ำไฟ หรือสิ่งจำเป็นต้องใช้ ผ้าก้ต้องซัก ผงซักฟอกก็ต้องใช้ อาบน้ำก็ต้องมี แปรงสีฟันยาสีฟัน ยาสระผม สบู่ มันก็ต้องมีค่าใช้จ่ายอยู่ดี เงินที่มีก็ต้องร่อยหรอ ถ้าประหยัดก็จ่ายน้อยหน่อย ถ้าเปลืองนี่ ยิ่งหมดเร็ว เพราะยิ่งว่าง ความฟุ้งซ่านมันจะมาครอบงำ จ่ายโน่นนี่ ไร้สาระง่ายมาก วิธีแก้คือ ต้องหารายได้...

บางทีเราก็ย้อนมองตัวเองในวัยเด็ก ความสนุกสนานร่าเริงตอนนั้น มันช่างดีเสียจริงๆ เพราะคิดน้อย ไม่ค่อยมีความคาดหวัง ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรไปมากกว่าตัวเอง แค่กินข้าว อาบน้ำ เรียนหนังสือ แต่ตอนนี้ เรื่องที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะ ความจริงของโลกนี้ เราก็รู้มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็ย้อนกลับไปคิดว่า ถ้าเราย้อนกลับไปได้คงดี แค่คงย้อนไม่ได้ แต่ถ้าเราเอาความเด็กมาใข้กับตัวเองตอนนี้ ก็อาจจะไม่ได้ แต่ถ้าเอาบางส่วนมาปรับใช้ละ มันคงจะดีไม่น้อย เลือกที่ใช่ ใช้ประโยชน์ ตัดสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ แล้วยังสนุกกับชีวิต จริงๆแล้ว...

ความเคยชินเป็นสิ่งอันตรายนะครับ แต่คือมันก็สบายดี ถ้าสมัยก่อน เราเคยหาทางแก้ปัญหา ลองผิดลองถูก จนแก้มันได้ แต่มาวันนี้มันไม่ใช่ได้แล้ว จะเพราะปัญหาปรับตัวให้เหมาะสมกับปัจุบัน หรือจะเพราะสภาพแวดล้อมทำให้สิ่งที่เราทำเปลี่ยนไป มันก็แปลว่า วิธีที่เราใช้ มันไม่ได้ผลแล้ว ก็อย่าฝืนทำแบบเดิม เพราะมันไม่ได้ผล ไม่ใช่เพราะเราทำมันผิด แต่มันผิดที่เราไม่ได้ปรับปรุง เปลี่ยนแปลงแก้ไขมัน ต้องยอมเปลี่ยนความคิดของเรา ที่ยึดติดว่าทำได้ แล้วก็ต้องมาคลำทางใหม่ พยายามใหม่ หาทางใหม่ บางที มันก็ไม่ได้ดีกว่าเดิม แต่เราก็คาดหวัง...

อย่างที่รู้กัน ถึงปกติ ผมเป็นคนเงียบๆ แต่ถ้ามีอะไรน่าสนใจ ผมก็จะไฝ่รู้ขึ้นมาทันที ก็ฟัง อ่าน ถาม เป็นหลัก มันเป็นการเริ่มต้นง่ายๆ ที่คนส่วนใหญ่ก็ไม่ทำ ช่วงนี้เจอเด็กใหม่ มาสมัครงาน จริงๆ เด็กใหม่ ต้องเป็นวัยแห่งการเรียนรู้ ที่จะต้องฝึกฝน เพื่อเติบโตไปจะได้มีความสามารถ และเป็นกำลังส่วนหนึ่งในกา่รพัฒนาสังคมต่อไป แต่เอาเข้าจริงๆ ที่ผมเจอ มันเรื่องมากครับ ไม่ใช่ แค่เรื่องเงินเดือน เรื่องเวลางาน...

บางที ผมเป็นโรค รุ้อะไรมากๆ แล้ว ท้อไม่อยากทำ หรือคิดตามตรรกะว่า เป็นได้ยากหรือทำไม่ได้ไปก่อน ทั้งๆที่ควรจะลองทำ การรู้อะไรมากๆ มันก็เป็นข้อเสีย หากรู้จนไม่ยอมทำอะไร แต่การไม่รู้บางครั้งก็เป็นการดี ทำให้เราลุยไปข้างหน้าก่อน ถ้ารู้ไม่กล้า แต่ไม่รู้เลยลุย ลุยไป แล้วไปตายเอาดาบหน้า บางทีมันอาจจะง่ายก็ได้ ใครจะรู้ เพราะคนที่รู้ไม่ทำครับ จนวันนึงเรารู้เองแหละ RIZknowning

คนเราชอบเรียนรู้จากสิ่งที่เรารู้ แต่พอทำในสิ่งที่ไม่รู้ ก็ไม่อยากทำ ถ้ามองย้อนไปดีๆแล้ว จุดเริ่มต้น มันสร้างประสพการณ์ แต่พอมีประสพการณ์ มันกลับการเป็นบรรทัดฐาน ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เราก็จะเอามาเปรียบเทียบกับมันเสมอ แต่สำหรับบางคนมีจุดเริ่มต้นด้วยประสพการณ์ที่ดี ก็จะที่มีบรรทัดฐานที่ดีไปด้วย จะทำอะไร ก็จะมักไปในทางแง่ดี แต่สำหรับบางคนที่มีจุดเริ่มต้นที่ไม่ดี พอเขาเจออะไรแบบเดียวกัน คล้ายๆกัน เขาก็จะปฎิเสธไว้ก่อน เลยเป็นการไม่ยอมเรียนรู้ ใช่ครับ เจ็บแล้วต้องจำ แต่ ไม่ใช่จะเจออีกแล้วจะเลี่ยงไปตลอด เราต้องใช้ประสพการณ์ แก้ไขมันไปในทางที่ถูก...

เรื่องดีๆ เวลาคิดแล้วก็สนุก เราก็เพลินคิดว่า ใครๆก็ต้องชอบ เพราะใครๆก็ชอบอะไรดีๆ แต่ส่วนใหญ่ ตกม้าตาย มันก็ไม่ใช่คนเราไม่ชอบอะไรดีๆหรอกครับ แต่เหมือนเรายังไม่เข้าใจเขา เราคิดอะไรข้ามขั้นตอนไปหน่อย เราต้องเข้าใจจิตใจคนอื่นให้มากขึ้น สิ่งที่ทำให้คนเรารำคาญและอยากแก้ไขที่สุดคือ หา pain point หรือหาเส้นตำของคนอื่น แก้ตรงนั้นแหละครับ มันโดนใจ แล้วค่อยเพิ่มพูนอะไรดีๆให้เขา อย่าข้ามขั้นตอน RIZsolve

ความรู้เป็นสิ่งดีนะครับ ถ้าเราไม่ลืม เพราะความรู้มันไม่ใช่แค่ความจำ มันเป็นความเข้าใจ ความรู้แม้จะได้มาวิธีต่างๆกัน ต้องท่องจำ สำหรับบางอย่าง แต่มันก็ต้องมีตรรกะอยู่ข้างในนั้น บ้างก็ต้องทำ เพื่อได้ประสพการณ์ แต่บางคนอยากได้ และไม่ยอมเรียนรู้ หรือบอกว่า เดี๋ยวเอาใน google ก็ได้ ใช่ครับมันได้ แต่ถ้าวันที่ต้องการ ดันเข้าไม่ได้ แล้วในสมองกลวงๆเปล่าๆ จะแก้ไขอย่างไร มีดีกว่าไม่มี เพราะมีแล้วมันจะอยู่กับเรา หาหลงลืมไปบ้าง รื้อฟื้นนิดหน่อยก็กลับมา...