เวลาเราเป็นคนขาย เราก็มักจะพยายามมองแต่ตัวเอง พยายามขายมันเข้าไป
ถ้าขายได้มาก และขายได้แพง เป็นดี
แต่นั่นมันไม่ยั่งยืนเลย ต้องไปหลอกคน ตีหัวเข้าบ้านตลอดเวลา
ช่วงจังหวะมาก็เอาแบบไม่รู้ตัว พอจังหวะไป ไม่มีคนสนใจ ก็ชอบมาถามว่าทำอะไรผิด
ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองทำอะไรบ้าง เรียกว่าเห็นแก่ตัวได้มากที่สุด
แต่หากเราคิดถึงความยั่งยืน
หากเราอยากกินอาหารดีๆ และเราทำอาหารขาย เราจะขายของแย่ๆให้คนอื่นหรือไม่
และถ้ามีคนขายของไม่ดีให้เรา ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เราจะซื้อเขาเหรอ
ใจเขาใจเราครับ มันหาความสมดุลย์ได้ระดับหนึ่ง
ถ้าทุกอย่างที่เราทำ มันสามรถใช้กับตัวเองได้โดยสนิทใจ
เราก็เอาสิ่งนั้นแหละ ให้บริการคนอื่น และเชื่อว่าสิ่งที่คนอื่นได้รับ ย่อมไม่น้อยไปกว่าตัวเองใช้
มันดีพอ ที่พูดได้ไม่ละอายว่าผมก็กินก็ใช้มันเหมือนกัน
เพราะเราคงไม่เอาเปรียบตัวเอง และทำเช่นนั้นให้คนอื่น เราก็จะไม่เอาเปรียบคนอื่น
คิดว่าเขาเป็นเรา เราจะได้ทำดีกับเขา
RIZsharemind
