ผมเองก็คิดว่า ผมเป็นคนที่อ่านหนังสือเป็นประจำ ติดตามข่าวสารบ้านเมืองก็พอสมควร
และก็ผ่านอะไรในชีวิตก็ไม่น้อย ประสพการณ์ก็มีพอสมควร
แต่ดูเหมือน ยิ่งรู้อะไรเยอะๆ และลึกๆเมื่อไร กลับมองเห็นตรงข้ามกับคนส่วนใหญ่
ยิ่งรู้สิ่งที่รู้ของผมนั้น ดูเหมือนผมรู้ว่าผมไม่รู้อะไรมากขึ้น และที่ผมรู้มานั้น มันเป็นแค่เศษเสี้ยวของความรู้
ผมเข้าใจว่า การจะรู้จริงเห็นแจ้งอะไรสักอย่างนั้น มันต้องเรียนมาทั้งชีวิต
ไอ้เรียนแล้วพอทำได้ มันก็เห็นได้แต่การสอนทั่วๆไป
เช่นสอนหนึ่งวัน สอนหนึ่งเดือน สอนเป็นปี สอนตามระบบการศึกษาสามัญ
แต่การเรียนเช่นนั้นไม่ทำให้เรารู้อย่างแตกฉาน หลังจากที่เรารู้เบื้องต้นนั้น
เราต้องไม่สำคัญว่าเรารู้แล้ว แล้วหยิ่งทนงเหมือนพวกที่จบการศึกษา เพราะเขาคิดว่าเขารู้แล้ว
แต่เราต้องเรียนรู้ว่า มีเรื่องอีกเยอะที่เราไม่รู้ และโดยเฉพาะเรื่องที่เราเรียนรู้ เพราะมันยังลึกได้อีก
ถ้าทำได้ เราก็ทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆ แม้จะทีละส่วน หรือเศษเสี้ยวส่วน แต่มันก็ยังพัฒนาได้
จึงเรียกได้ว่ามีเรื่องไม่รู้ อยู่อีกเยอะ
RIZunknow
