ความรู้ มันเป็นสิ่งที่อยู่รอบๆตัวเรานะ
บางคนรู้ บางคนไม่รู้
บางคนแสวงหา บางคนหาทางลัด
มันก็มีทางของมัน
ในอดีต วิชาความรู้ ที่ได้สั่งสมถ่ายทอดมา จากรุ่นสู่รุ่นนั้น
ได้ล้มหายตายจากไปเยอะ
เพราะ การสอนเป็นการบอกเล่า จากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง
รุ่นหนึ่งไปสู่อีกรุ่นหนึ่ง ซึ่งหากแต่ละรุ่นมีอะไรเพิ่มเติม ก็จะเพิ่มไปแล้วส่งต่อ
แต่เพียงแต่สมัยก่อน การส่งต่อนั้น ไม่ได้ทำอย่างแพร่หลาย แพร่กระจาย
อยู่ที่สำนักใด ก็สืบช่วงกันแต่แค่นั้น ซึ่งมันก็น้อยลงๆ
เพราะวิชาต่างๆนั้น กลัวคนอื่นรู้ แล้วมาย้อนตน คล้ายศิษย์ล้างครู
มันประกอบกับจิตใจของผู้ให้และผู้รับด้วย
แต่วันนี้ข้อมูลองค์ความรู้ต่างๆนั้น มันหาได้ง่าย
คนหาในอินเตอร์เน็ตก็เป็นเรื่องง่าย
ความรู้ที่เป็นฐานมา ก็ต่อยอดกันหลายแขนง
คนที่มีของดี ไม่แบ่ง วันนึงอาจจะล้าสมัย
หาไม่ได้คิดต่อปรับปรุงเพิ่มเติมนั้น มันก็เสื่อมไปตามกาลสมควร
การที่เราสอนหรือแบ่งปันออกไป มันย่อมทำให้เราได้ทบทวน
ได้เห็นข้อดีข้อปรับปรุง ที่เราได้พัฒนาตัวเองและวิชาความรู้ขึ้นไปอีก
ไม่ดักดานจมปลักกับอดีตที่ครั้งหนึ่งมันเป็นสิ่งที่โดดเด่นและทันสมัย
การให้ไม่ใช่ แค่คนได้รับ แต่เราย่อมได้ด้วย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
RIZgiver
