ผมเคยสัมภาษณ์คนรับสมัครงานมาก็พอสมควร
บางทีผมก็เจอทัศนคติแปลกๆ แม้แต่ตัวผมเองในบางครั้ง (แต่ก่อนไม่ได้คิด โตมาถึงคิดได้)
ย้อนกลับไปช่วงยอดฮิตของคนเรียนไม่เก่ง สมัยมหาวิทยาลัย
บางคนไม่ชอบเรียนเลข เลยมาเรียนเรื่องภาษา
บางคนไม่ชอบเรียนเรื่องภาษาเลยหนีไปเรียนคำนวน
บางคนไม่ชอบทั้งเลขและภาษาเลยหนีไปเรียนศิลป์
มันก็มีส่วนถูกอยู่
ไม่เลือกในสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้ แต่มันก็เหมือนตัดช๊อยส์ ให้เหลืออันที่ทำได้
อันนี้ มันก็มาทาง เลือกให้อยู่รอด
แต่เมื่อเราก้าวมาทำอะไรสักอย่างแล้ว
เราก็ต้องมีความรักในสิ่งที่ทำ ไม่ใช่แค่ทำในสิ่งที่ทำได้ และสิ่งที่ทำไม่ได้เราก็หนีมันไป
บางคนกลัวฝังใจจนติดมาเป็นนิสัยถึงตอนทำงาน
พอถ้าเจอแม้เพียงนิดหน่อย ก็ไม่เอาหรือหนีมัน ปฎิเสธงานที่มีสิ่งนั้นไป
ในชีวิตจริง มันไม่ได้ตัดเกรด และมีสอบซ่อม
หากต้องทำ ก็ต้องทำทั้งองค์ประกอบ แต่ด้วยวิธีไหนก็สุดแท้แต่
เพราะงานที่ได้รับมอบหมาย คือต้องทำให้ได้เท่านั้น
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แต่ก็ต้องทำให้ได้
และเมื่อเลือกทำอะไรแล้ว จงรักมัน ไม่ใช่หนีอีกอย่างเพื่อมาเจออีกอย่าง และหวังว่าจะไม่เจอมัน
ชีวิตมันมีเรื่องท้าทายเราอยู่เสมอ
หนีไป มันก็หนีไปเรื่อยๆ มันไม่มีที่เป็นของเราแบบเราที่เราอยากได้
จนกว่าเราจะทำอะไรได้ทุกอย่าง แล้วทุกอย่างมันก็เป็นของเราเอง
ชีวิตตลกแบบนี้แหละ
RIZselectionof
