Author: admin

ถึงเราไม่ชอบใคร ถ้าเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างไร ก็อย่าสร้างศัตรู วันนี้เราชนะ เราข่มเขาได้ แต่เราไม่รู้หรอกในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น จะโดนย้อนศร ขอดเกล็ดหรือเปล่า เพราะความแค้นมันฝังหุ่น บางคน จริงๆก็ส่วนใหญ่แหละไม่ปล่อยวาง ล้างแค้นสิบปี ไม่มีสาย ถ้ามีแต่คนที่เราไม่ชอบเต็มไปหมด แล้วเราประกาศให้โลกรู้ แน่นอน หากมีอะไรต่อไป คนพวกนี้ อาจจะเด่นดัง ใหญ่โตขึ้นมา วันนึง เราอาจจะต้องเกี่ยวข้อง หรือไปพึ่งเขา ขอให้เขาช่วย แต่มันคงไม่ได้เพราะหาเรื่องเขาก่อนแล้ว...

อย่าทำตัวเป็นคนโลกแคบ ออกไปพบปะผู้คนบ้าง ผู้คนมากหน้าหลายตา ต่างอายุ ต่างอาชีพ เขามีมุมมองที่ไม่เหมือนกัน อย่าคิดว่าใครๆก็คิดเหมือนกับเรา ต้องระวังหลงตัวเอง การรู้จักจากคนเยอะๆ ทำให้เราเข้าใจคน จะได้รู้ทัศนคติของคนแต่ละคน มีไอเดียในการมองโลกของความจริง คนแต่ละสาขาวิชาชีพก็จะมีความถนัดไม่เหมือนกัน มีความเชื่อไม่เหมือนกัน ชาวสวนก็คิดอย่าง ชาวเมืองก็คิดอย่าง คนที่คงแก่เรียน ดร. ก็คิดอย่าง ชาวบ้านก็คิดอย่าง รู้จักมากๆ เราจะได้ไม่คิดไปเอง คุยกับใครจะได้รู้เรื่อง สร้างเรื่องได้เหมาะกับกลุ่มคน RIZseemoreppl

บางคนบอกว่าทำงานแล้วเครียด คิดไม่ออกก็ต้องไปพักผ่อน ผมเห็นด้วยนะครับ ว่าพักผ่อน แต่จะพักผ่อนอย่างไร กับอะไร บางคนไปเที่ยว ก็ดีครับ แต่บางคนหาอะไรทำอีกอย่าง เพื่อผ่อนคลายสิ่งที่ทำอยู่หลักๆ แม้ว่ารองๆ ก็เป็นเรื่องงานอีกงาน แต่มันก็ดึงความสนใจ ทำให้เพลินๆไปได้เหมือนกัน แม้คนอื่นจะบอกว่าทำงานอีกละ แต่มันก็อีกงาน เพื่อความผ่อนคลาย เราเองย่อมรู้เอง ไม่ต้องให้คนอื่นมารู้หรอกครับ เพราะเขาไม่เข้าใจ RIZanotherjob

การที่พูดโดยที่เราไม่พูดนั้น มันก็คือการแสดงออกทางท่าทาง บางที พูดอย่างแสดงอีกอย่าง คนเห็นก็เชื่อในภาษากายมากกว่า เช่น เรากินอาหารแล้วไม่อร่อย แต่เราบอกอร่อย แต่ร่างกายยี้มันออกมา คนเห็นก็รู้ได้ว่าเรารู้สึกอย่างไร แต่การที่ฝึกแสดงออกภาษากายให้ตามสิ่งที่เราพูดนั้น แรกๆก็ออกจากยากหน่อย แต่คำแนะนำของผมคือ แกล้งทำไปก่อน สักพักมันก็จะได้เอง ถ้าเราไม่ฝึก แม้จะขัดกับความรู้สึก แต่จะให้รู้สึกตลอดเวลามันก็ไม่ได้ แกล้งๆไป เก่งแล้วมันจะเนียนเอง คนดูไม่รู้ มีแต่เรารู้ว่าเราอยากบอกอะไร RIZbodylanguage

การทำงานของคนที่จะประสพผลสำเร็จนั้น มันต้องผ่านช่วงหนึ่ง หรือฝึกจนเป็นนิสัย การที่เราทำงาน 8 ชม.เท่าคนอื่นนั้น เราก็จะไม่ได้แตกต่างจากเขา ถ้าเราทำเพิ่มมากกว่า 10% เราย่อมดีกว่า 10% ถ้าเราทำมากกว่า 50% ก็ย่อมดีกว่า 50% ถ้าเราทำมากกว่า 100% ก็ย่อมดีกว่า 100% ดีกว่าไม่ใช่รวยกว่า แต่มันอาจจะรวยกว่าก็ได้ มันเป็นการฝึกฝน เพื่อเกิดความชำนาญ มีทักษะเพิ่ม เพราะมันเป็นประสพการณ์...

มันเป็นเรื่องง่ายมากที่คนมักไม่ยอมทำ โดยเฉพาะสังคมบ้านเรา ผมเห็นคนประสพความสำเร็จ เป็นคนที่มาตรงต่อเวลา หรือมาก่อนเวลาเสมอ มันมีข้อดีหลายข้อนะครับการมาตรงต่อเวลา เพราะทำให้เราไม่พลาดโอกาสทั้งตัวเอง สังคม หรือธุรกิจ และมันทำให้เราไม่ต้องไปกังวล ว่าที่เราจะไปนั้นทันเวลาไหม หรือใครจะมารอเราแล้วบ้าง พอลดความกังวลไป สุขภาพจิตเราก็ดีขึ้น มีเวลาเหลือ ใช้เวลาได้เป็นประโยชน์ หากเรามาก่อน ก็จะได้เตรียมตัว เตรียมพร้อมกับเรื่องที่ต้องเจอต่อไป บ่น แต่ความแย่ของบ้านเราคือ คนที่มาตรงเวลา กลายเป็นคนที่ต้องตามคนที่มาช้าไปทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดตัวเอง หากไปงานหรือฟังบรรยาย ก็เสียเวลารอคนพวกนี้ไปอย่างน้อย...

ในแต่ลำตำแหน่งคุณสมบัติ เราก็อยากได้คนดี คนเก่ง แต่ถ้าเก่งเกิน มันก็ไม่ได้สมน้ำสมเนื้อ เหมือนเรามี ดร. มาทำงานส่งเอกสาร ทั้งๆที่เราคิดว่า เขาหางานอะไรทำก็ได้ เป็นลูกจ้างที่ไหนก็ได้ คุณสมบัติได้ทุกอย่าง แต่นายจ้างไม่ได้มองแบบนั้น เพราะเอาคนเก่งเข้ามา มันก็ต้องมีราคาค่างวด แต่ถ้า ดร.คนนั้น ยอมลดระดับราคา ถึงนายจ้างจะจ้าง แต่มันก็เข้ากับสังคมไม่ได้ ไม่ใช่เพราะ ดร. ไม่ดีนะครับ แต่เพราะสังคมมันมีเส้นกั้นอยู่ เหมือนหัวโขนที่ติดตัวถอดไม่ได้...

ปัจุบันคือตอนนี้ แต่ใจเราก็คิดไปข้างหน้า ยิ่งแย่ใหญ่ถ้าเราคิดถึงอดีต เราใช้เวลาปัจุบัน ไม่ได้เพื่อปัจุบันเลย เราใช้เวลากับอดีตมากไป เราก็ยึดติด เราใช้เวลากับการคิดถึงอนาคตมากไป เราก็เพ้อเจ้อ ทำเลย ตอนนี้ ถึงจะใช่ แล้วเดี๋ยวมันก็มาเอง ที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปแล้ว มันย้อนไม่ได้ ถ้าจะแก้ก็ตอนนี้ แล้วเดี๋ยวมันก็จะเป็นอดีตที่ดีได้เอง เราจะได้ไม่ต้องคิดถึงมัน RIZnow

ใครๆก็อยากทันสมัย แต่ล้ำสมัยคนคงคิด แต่ไม่ได้อยากเสี่ยง เพราะ อะไรที่ไม่รู้ ไม่เคย ไม่มีมาก่อน นั้นมันก็เป็นความเสี่ยง คนเราไม่อยากเสี่ยงอยู่แล้ว ระหว่างของชัวร์ กับของที่ไม่รู้ ก็เอาที่ชัวร์ไว้ก่อน แต่ ถ้าจะเอาสองอย่างนี้ไปให้รอด หรือเอาของทันสมัยมาขาย เราต้องหาจุดเชื่อมโยง ระหว่างอดีต กับอนาคต ให้เขารู้ว่ามันคืออะไร ไม่ใช่เหมือนลอยมาเฉยๆ ถ้าเขาคุ้น เขารู้ เขาก็เข้าใจ และถ้ามันบอกถึงอนาคตแล้ว เชื่อว่าคนยิ่งอยากได้...