Author: admin

เป็นปกติมากที่ ทำอะไรครั้งแรก แล้วมักไม่ประสพความสำเร็จ เราอาจจะมองโลกในแง่ดีมากไป ดูเหมือนอะไรก็ง่ายๆ แต่พอทำแล้ว ก็ไม่รอดครับ แต่ไม่เป็นไรครับ อย่าละพยายาม คนส่วนใหญ่มันตัดชั้นกันตรงนี้แหละครับ ไม่ได้เลย ไม่ทำ ทั้งๆที่ ยังไม่เข้าใจว่าต้องทำมันอย่างไรถึงทำได้ แต่เมื่อลองแล้วไม่ประสพความสำเร็จ เราจะได้ประเมินตัวเอง แล้วทำใหม่ เรียกผิดเป็นครู และจงเรียนรู้จากมัน เมื่อเราทำได้ เราจะได้รู้ว่า เราเรียนรู้มาแล้ว และเมื่อเราทำอีก เราก็จะได้ ง่ายสบาย...

ตามตรรกะที่ผมเชื่อ ใช้สิ่งใด โดยตั้งใจ ไม่ตั้งใจ สิ่งนั้นก็จะร่อยหรอจนหมดไป คนที่ดวงดี หากอยู่เฉยๆแล้วดีเลย ก็คิดว่า ทำมาเยอะแต่ชาติปางก่อน ชาตินี้เลยได้ดีแบบฟลุ๊กๆ งงๆ แต่เมื่อได้โชคได้ลาภ มันก็หักลบกลบกับของที่มี วันนึงก็ต้องหมดไป หากไม่ได้สร้างกุศล ผลบุญความดีเพิ่ม คนที่ดวงซวย เกิดมาก็ซวย อันนี้ก็ขอให้โทษชาติปางก่อนตามกรรมที่เคยได้ทำไว้ เมื่อถึงเวลาคราวนี้เหมาะสมก็ต้องชดใช้กรรมกันไป แต่หากเพิ่มกรรมไม่ดี มันก็จะหาดีไม่ได้ต่อไป แต่เมื่อเจอเรื่องร้ายๆ แล้วยังหมั่นทำดี เมื่อเรื่องร้ายๆได้ใช้หมดไป...

เรื่องดีๆ ใครๆก็อยากให้เกิด จริงไหมครับ จะเป็นเรื่อง โชค ลาภ วาสนา เงินทอง คู่ครอง คนรัก ครอบครัว ก็ว่าไป แต่บางที รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มา บางทีพยายามแล้วพยายามอีกก็ยังไม่มีแวว อยากจะได้ อยากจะใช้ รีบๆ จำเป็น ต้องการ ก็ไม่ได้มา แต่เห็นบางคน ไม่ได้ทำอะไรเลย มันก็โป๊ะ มาถึงซะงั้น...

ของบางอย่าง มันไม่ได้มาเองนะครับ หรือขอแล้วได้มาง่ายๆ มันต้องผ่านร้อนผ่านหนาวมา ถึงได้รู้ถึงบางอ้อ อ๋อว่าเป็นแบบนี้นี่เอง สมัยก่อน เราชอบฝันถึงทางลัด ที่จะพาเราไปสู่ความสำเร็จ บางทีคนก็แบ่งเคล็ดลับดีๆมาให้ แต่ก็ส่วนใหญ่ ใช้ไม่ได้ผล พาลคิดว่าคนที่ให้ ไม่หวังดี กะพาให้เราหลงทางเสียเวลา แต่จริงๆไม่ใช่หรอกครับ ต่างกรรมต่างวาระ เขาหาทางเจอ เพราะเขามานะบากบั่นพยายาม จนเจอด้วยตัวเอง และมันคงเป็นเฉพาะทางเขาที่ทำได้ เคล็ดลับนี้ ฟ้าส่งมาให้เฉพาะเจาะจง พอแบ่งไป คนอื่นเหมือนต้องคำสาป...

ผมแยกคนเก่งเป็นสองพวก คือ คนเก่งแล้วโชว์ กับคนเก่งที่ไม่โชว์ คนเก่งแล้วโชว์ เป็นพวกพึ่งเก่ง พึ่งรู้ ของมันคงร้อน เลยอยากอวดรู้ บางทีก็โชว์โง่ ก็แล้วแต่กันไป คนจะหมั่นใส้หน่อยๆ เพราะอวดรู้ แต่คนเก่งที่เก่งมานานแล้ว และคงโชว์มาเยอะแล้ว มันเลยตกผลึกว่า ไม่จำเป็นต้องบอกว่ารู้ทุกเรื่องก็ได้ การอยู่เป็นนั้น ต้องอยู่แล้วไม่ขัดแข้งขัดขาใคร ใครกำลังโชว์อยู่ อย่าไปเกทำ เดี๋ยวจะหมางใจกัน หมางมาก จะหมางเมิน เลิกคบได้...

เวลาเจอคนบอกว่า ประหยัดๆหน่อย สิ้นเปลืองน้อยๆหน่อย หัดเหลือเก็บบ้าง อย่าฟุ่มเฟือย ผมว่า การประหยัดที่บอกข้างต้น คือการลดส่วนที่ปกติเคยใช้ แล้วใช้มันน้อยลง ใช่ครับ มันก็เหมือนเรากินใช้วันละ 100 แต่พอเราเริ่มประหยัดขึ้น ก็ใช้มันน้อยลง จะ 80 หรือ 60 หรือเก่งกว่านั้น 40 อะไรก็ว่าไป แต่พอประหยัด มันก็ลดสัดส่วนสิ่งที่ใช้ให้น้อยลงไป จนบางที กระทบส่วนที่จำเป็น...

ผมเจอคนหลายคนที่รู้จักกันนะครับ ส่วนใหญ่เป็นคนเก่ง ความสามารถดี แต่อาจจะบ่นว่าอยากได้ดีบ้าง อย่างรวยบ้าง แต่พวกเขาก็ทำอย่างพอสมควร มีความสุขเท่าที่เป็นอยู่ ไม่กล้าที่จะทำมากกว่านี้ กลัวเหนื่อยขึ้น กลัวลำบากขึ้น กลัวเสียหาย กลัวต้องเริ่มต้นใหม่ สำหรับคนพวกนี้ ที่ผ่านมา ผมอาจจะไปเสือกชีวิตเขาบ้าง บอกว่า ทำไมไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ เพิ่มตรงนั้นนี้ แต่ที่ผ่านมา สรุปได้ว่า เขาพอใจที่เขามีแล้วแหละ เขามองแค่นั้นจริงๆ ที่อยากได้มากกว่านั้น คือมันลอยมาเอง จะด้วย...

งานจะใหญ่จะเล็ก มันก็ต้องมีการวางแผน ไม่ใช่ทำอะไรตามอำเภอใจ หรือไปแก้กันหน้างานอย่างเดียว ต่อให้คนเก่ง มันก็ได้ถึงระดับนึง มันจะไม่ได้ไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ได้มีหลักการที่ดี การทำงาน อยากให้วางเป้าหมาย แล้วก็ซอยรายละเอียดเป็นแผนงาน อะไรก่อนอะไรหลัง เป็นภาพวางไว้ก่อน เราจะได้รู้ว่าตัวเองทำอะไรไปถึงตรงไหน งานอะไรก็ตาม มันก็ไม่ใช่ทำไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก มีแรงก็บุก มันดูขยันแบบเลื่อนลอย เมื่อเรารู้อยู่ตรงไหน เราก็มีทางไปที่ถูกต้อง ส่วนปัญหาหน้างานมี ก็แก้ไป ดำรงค์เดินไว้ในทางหลัก หลวมๆ...

จริงๆ ไม่เพ้อเจ้อหรอกครับ ที่จ่ายน้อยแต่ต้องการผลตอบแทนเยอะ มันก็มีจริงๆ แต่มันไม่ได้มีเยอะมากนัก เกลื่อนกลาด เหมือนที่ทุกคนพูดเอา ในเมื่อเราอยู่ในเรื่องสังคมทุนนิยม ของดีราคาถูก ย่อมมีเบื้องหลัง แต่มันไม่ได้มากจากความโชคดีแน่นอน แต่เอาเข้าจริงๆ ที่เราคิดว่าของดีราคาถูกนั้น มันก็มีความสมเหตุผล หรือมีการบิดเบือนในหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน ความสมเหตุผลคือ คนขายอาจจะซื้อหรือผลิตมาเยอะ ทำให้ต้นทุนต่ำลง ทำให้ขายในราคาถูกลงกว่าแต่ก่อน ที่เรารับรู้มาได้ หรือการบิดเบือนคือ มีการ ทุ่มตลาดในบางช่วงเวลา ที่ขายต่ำกว่าทุน เพื่อผลประโยชน์บางประการ...

คนเก่งหลายๆคนที่ผมเห็น ซึ่งก็ไม่ใช่ทุกคนนะครับ มักมีนิสัย ถือดี เห็นแก่ตัว จึงไม่เป็นคนที่น่าจดจำสำหรับผมสักเท่าไร ส่วนหนึ่งเพราะผมก็ไม่ได้มีกิจอะไรกับพวกเขา ผมเลยไม่จำเป็นต้องไปง้อ แต่ที่ผ่านหน้าผ่านไปผ่านมา ก็ทำให้รำคาญพอสมควร พอคิดว่าตัวเองเก่ง ก็แบ่งชนชั้น อันนี้เก่งความสามารถ แต่ไม่ได้เก่งความเป็นคน คนเรายิ่งเก่ง ต้องทำตัวยิ่งไม่เก่ง ยิ่งสูงต้องยิ่งทำตัวต่ำ ไม่งั้น คนไม่เก่ง มันก็หมั่นไส้ เก็บไว้ในใจ วันนึงรอนัดล้างตา คนเราเก่งไม่เก่ง แต่เราก็ต้องฝึกตนให้เป็นที่รัก ผมเห็นคนที่เป็นที่รัก...