Author: admin

คนเห็นแต่เบื้อหน้า เห็นแต่ฉากหน้าด้านเดียว มันเป็นด้านที่ได้ผ่านการปรุงแต่งจัดรายละเอียดมาอย่างเรียบร้อย เช่น เสร็จแล้ว ประสพความสำเร็จแล้ว แล้วคนเราก็ไปชื่นชมฉากหน้าของเขา ถ้าได้ฟังเรื่องราวก่อนที่จะได้เห็นอย่างที่เป็นอยู่ เขาต้องผ่านอะไรมาบ้าง ทั้งร่างกายและจิตใจ ต้องเข้มแข็งแค่ไหน หรือที่จะผลักดันงานสักงาน คนสักคนให้ดูดี ดูเก่ง และสำเร็จมานั้น ต้องมีองค์ประกอบอะไรบ้าง มันไม่ได้มาคนเดียวอย่างที่เรารับรู้กันหรอกครับ มาเป็นกอง เราอาจจะเห็นละครสักเรื่อง กับนักแสดงไม่กี่คน แต่เบื้องหลังประกอบคนเป็นสิบเป็นร้อย ผู้กำกับ คนเขียนบท แคสติ้ง คอร์สตูม...

จะทำในสิ่งใช่นั้น เราจะรู้ได้อย่างไรนั้น ก็ต้องลองดูก่อน ค่อยๆลองไปเมื่อลองแล้ว เราจะรู้ว่ามันใช่หรือไม่ใช่ และถ้าไม่ใช่ก็ตัดมันไปเรื่อยๆ คนเรานั้นชอบและพยายามจะทำทุกสิ่งทุกอย่าง เราต้องพยายามทิ้ง และเลือกไม่ทำบางสิ่งบางอย่างที่มันไม่ใช่ และนี่คือเคล็ดลับของความสำเร็จ RIZyes

จะเริ่มต้นอะไรสักอย่าง มันเป็นปกติของชีวิตที่ต้องมีอุปสรรค และเป็นเรื่องธรรมดาที่จะล้มเหลว แต่พอคนคิดว่ามันล้มเหลว แล้วเขาก็จะล้มเลิก จะอ้างต่างๆนานา ว่าทำไม่ได้ หรือมีปัญหาอื่นๆ บ่นไปเรื่อย ซึ่งมันไม่ใช่ครับ ความล้มเหลว ไม่ใช่จุดจบ แต่มันก็แค่ปัญหาหนึ่งที่ต้องแก้ ต้องแก้ที่ปัญหา และแก้ที่ทัศนคติการคิดด้วย เพราะถ้าไม่ใช่จุดจบ มันก็เดินต่อได้ และถ้าเดินต่อไปเรื่อยๆ ทำไป เจอปัญหาก็แก้ไป แก้จนกว่าจะถึงเส้นชัย เมื่อผ่านจากความล้มเหลวไปถึงความสำเร็จนั้น มันจะทำให้เรารับรู้ถึงชัยชนะ ที่มีด้วยความพยายาม ต่อให้เป็นเรื่องเล็กๆที่ทำได้...

ความกลัวนี่ ถ้าเจอมันแล้ว เราจะกลัวไปตลอดชีวิต แต่ความกลัวมันเกี่ยวกับความไม่รู้ ถ้าเรารู้แล้วอาจจะไม่กลัวก็ได้ ภาพที่เราเห็น มันเป็นจริง แต่สิ่งที่เราคิดก็เป็นมายา แต่ถ้าเรากล้าเอาชนะความกลัวสักครั้งเมื่อไร สิ่งที่เรากลัวไปตลอดชีวิตมันจะหายไป เราจะไม่กลัวมันอีก ต่อไป RIZfear

โชคเป็นสิ่งที่เราไม่รู้ว่ามันมาเมื่อไร รู้ต่อเมื่อมันมาแล้ว หรือบางที มาแล้วเราก็ยังไม่รู้ แต่เอาว่าเรารู้ว่ามาแล้ว เราจะทำอย่างไร บางคนปล่อยมันผ่านไป บางคนใช้มันเต็มที่ บางคนก็ใช้มันอย่างมีค่า ยกตัวอย่างถ้าเราถูกหวย เราจะใช้เงินที่ได้มาอย่างไร บางคนก็ใช้ล้างผลาญ จ่ายทุกอย่างที่อยาก เพื่อความบันเทิงแล้วเรียกว่าความสุข มันก็หมดไปอย่างรวดเร็ว บางคนเจอคนอื่นมาขอไปใช้ จะให้ก็ไม่ได้ หน้าบาง เกรงใจ ก็หมดไปอย่างไม่ได้ทำอะไรกับมัน บางคนก็คิดว่ามันไม่มี ได้เหมือนไม่ได้ ก็เก็บไว้เฉยๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่บางคน...

จังหวะ วัฎจักรชีวิตของคนเรา มันก็ต้องมีดีมีร้าย แล้วแต่ช่วง และสถานการณ์ จะบอกว่าเราไม่รู้อยนาคตหรอก แต่เราก็พยายามจะทำให้ดีเผื่อจะได้ส่งผลถึงอนาคต ไม่แปลกนะครับ ถ้าเราจะทำอะไรดีๆทุกอย่างแล้วมันก็ยังไม่ดี เพราะมันมีคราวของมัน และบางที ทำอะไรชุ่ยๆมันก็ดีได้ ฟลุ๊กอะไรเบอร์นั้น แต่มันก็ไม่ใช่ ตลอดไปที่จะเป็นแบบนี้ ถ้าเราอยู่นานพอมันจะเห็นเป็นแพทเทิร์น คนที่เก่ง พอผ่านไป ก็เริ่มมีอีโก้ เริ่มอืด แล้วคนเก่งคนต่อไปก็มาทดแทน แล้วก็วนแบบนี้ไปเรื่อยๆ คนที่คุมตัวเองได้ก็อยู่ได้ยาวอีกหน่อย คนที่เปลี่ยนตัวเองได้ตามทันยุคก็จะอยู่รอดได้ ส่วนคนที่เปลี่ยนไม่ได้...

บางที ที่เราต้องจ่ายๆออกไปนั้น ทำเราหน้าแห้งเหมือนกันนะเนี่ย หามาได้ ก็ต้องจ่ายไป มันก็เป็นเช่นนี้ แต่การจ่ายออกไป ให้อะไรเราบ้าง มันไม่ใช่แค่การชำระหนี้ หรือการตอบแทนการแลกเปลี่ยนเท่านั้น เรายังหาคุณค่าของการจ่ายไป จ่ายไปเพื่อที่จะได้ บางครั้ง การประหยัดการจ่ายเกินไป ทำให้เราเสียรายได้ หรือจ่ายแล้วได้ของมาแล้ว ก็ต้องคิดว่าของเหล่านั้นมาสร้างรายได้ ได้อย่างไร มันเป็นมุมมองของทางธุรกิจ ถ้ามองเป็นทางธุรกิจ มันก็จะคิดง่าย เพราะ ซื้อมาขายไป หรือทำกำไร มันก็หลักการเดียวกัน...

ปัญหาหลายอย่างหลายเรื่องต้องยอมรับความจริงว่า มันแก้ไม่ได้ ไม่มีอะไรที่ควบคุมให้เป็นดั่งใจเราได้ทั้งหมด แม้ว่าใจอยากก็ตาม จะไปเสียเวลาอยู่ทำไม เข้าใจมันเป็นพอ ไม่ต้องสร้างดราม่าให้ตัวเอง หลายคนผิดหวังจนซึมเศร้าเพราะเบรกตัวเองไม่ได้ เกินความจริงไปไกล แต่ก็มันเป็นเรื่องปกติที่มันจะเตลิดไปไกล มันก็ต้องระวังหน่อย และมีสภาพแวดล้อมที่ให้กำลังใจที่ดีก็น่าจะผ่านได้ครับ RIZwatchout

ลูกค้าผู้มาใช้บริการ ก็หวังว่าจะได้บริการ เป็นประสพการณ์ที่ดี ผู้ให้บริการ ต้องบริการอย่างน้อยต้องมีมาตราฐานอันเป็นที่ยอมรับของทางสังคม แต่ผู้ให้บริการส่วนมาก ไม่มีความรู้ความเข้าใจ บริการแบบตีหัวเข้าบ้าน เพราะลูกค้าไม่มีทางเลือก ใช่ครับ เพราะไม่มีทางเลือก ลูกค้าเลยต้องจำใจซื้อบริการ แต่วันนี้ถ้าลูกค้ามีทางเลือก เขาก็ไม่มาใช้บริการที่เขาว่าไม่ได้มาตราฐานหรอกครับ ยกตัวอย่าง มอเตอร์ไซรับจ้าง vs grabbike หากบริการดี ราคาดี มันไม่มีช่องว่างให้คู่แข่งเข้ามาหรอกครับ แต่บ้านเราก็แก้ปัญหาแบบมาเฟีย คือไม่ดีไม่ปรับปรุง แต่ไล่คนที่ทำได้ดีกว่าออกไป แบบนี้จะหาความเจริญได้อย่างไร...

เผอิญมีคนถามผมว่า จะหาลูกน้องดีๆได้ที่ไหน มันทำให้ผมคิดย้อนไปว่า ไอ้คำว่าดี มีองค์ประกอบอะไรบ้าง แล้วถึงจะมาแบ่งคัดแยกว่าดีไม่ดี แต่อันนี้ก็จำๆปรับๆเขามาเหมือนกัน ผมแบ่งเกรดที่ดีๆเป็นแบบนี้ครับ 1 ตามสั่ง พวกนี้ สั่งอะไรก็มีความรับผิดชอบในหน้าที่ของงาน ทำอย่างเต็มที่เท่าที่เรามอบหมายให้ไป 2 ดีกว่าสั่ง สั่งไปแล้ว มีต่อยอดเพิ่มเติม เก็บรายละเอียดให้ด้วย 3 ไม่ต้องสั่ง พวกนี้ สุดๆครับ มองตาก็รู้ใจ พูดครึ่งประโยค ที่เหลือ...