Author: admin

พอเราเรียนรู้อะไรเอง มันก็ต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง แต่บางที เราก็เบื่อที่จะตอบคำถามให้กับคนอื่น เพราะบางคำตอบ มันเป็นแนวความคิดของเรา แต่คนถาม เค้าอยากให้คำตอบเราไปสนับสนุนความคิดของเขา บางครั้ง เราก็ไม่สามารถตอบให้ตรงทั้งใจเขาและใจเราได้ มันก็ต้องให้เขาไปคิดตอบเอาเอง เพราะคำตอบของ คำถาม มันก็ต้องย้อนถามกลับไปหาเขา ให้เขาหาคำตอบของเขาเอง และเราสนับสนุนเขา แต่มันก็เบื่ออีกพวกนึง คือ พวกที่ถามเพราะหาทางลัด ไม่ยอมหาคำตอบเอง แต่ถามเอาสดวก เอาง่าย จนรู้สึกว่ามันเป็นมักง่าย อย่าไปยุ่งดีกว่า เพราะได้เสมอตัว...

คาดหวังที่สิ่งใดๆที่ทำออกมาแล้วมันต้องดีเสมอเป็นความสมบูรณ์แบบ แต่การจะทำให้ได้อย่างนั้นจริงๆ ก็ยากยิ่ง แต่คนส่วนใหญ่ก็มุ่งมั่นที่จะทำ แต่ไอ้หลายคนมากกว่าในสังคมก็คาดหวังว่า คนที่ทำต้องทำได้ดี ไม่มีที่ติ เหมือนเรา เลือกตั้งได้ นายก สักคน เราก็คาดหวังว่าเขาจะช่วยแก้ปัญหาต่างๆนานาได้ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่เรื่องทุกเรื่อง แต่ความเป็นจริงของมนุษย์ไม่มีใครทำได้ขนาดนั้น และถ้าเขาไม่ทำตามที่คาดหวัง ก็จะโทษเขาไม่ได้ ผมสังเกตุเห็นคนสอนลูกหลาน ตอนที่ลูกหลานทำ ถ้าผิดไม่ให้ทำ ให้ทำแต่ถูก พอแบบนี้ ก็เลยไม่ต้องทำอะไร เพราะทำอะไรก็อาจจะผิด แต่ถ้าไม่ทำอะไรก็ไม่ผิด และพอไม่ผิดก็อยู่เฉยๆ...

จะเอาของดีต้องรู้จักแสวงหา แค่คนบอกต่อกันมา มันแค่จุดประกาย ถ้าเราไม่ได้ค้นเองหาเอง เราจะรู้ได้อย่างไร ว่ามันดีจริงใช่กับเรา หรือแค่ใช่กับคนอื่น หรือมันก็กล่าวอ้างกันมาเป็นทอดๆ แล้วไม่ได้ก็ดันไปโทษเขา ควรจะโทษตัวเราเอง เมื่อหามันเจอแล้วเราต้องรู้ด้วยว่าตรงไหนดีตรงไหนสวย ถ้ามันเป็นหุ้น กิจการต้องดี ราคาต้องได้ ถ้ามันใช่แล้ว ก็ซื้อ ไม่ใช่รอ ถูกเหมือนที่ผ่านมา เพราะถ้ามันดีเรื่อยๆ มันควรจะต้องแพงขึ้นเรื่อยๆ จะรอให้มันกลับไปอดีต มันก็อาจจะไม่ดีแล้วก็ได้   และเมื่อได้แล้วคุณต้องรอคอย การรอคอยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด...

จะขอวิจารณ์สักหน่อยหนึ่ง จะบอกว่าความอยากจะทำให้เศรษฐกิจมันพัฒนาก็ใช่ อยากมีอยากได้ ทำให้อยากหามาซื้อให้ได้ แต่มันก็เป็นค่านิยม ที่กลวงมาก เพราะถ้าคนไม่เข้าใจ แล้วติดอยู่ในบ่วงมัน มันจะดิ้นลำบาก ความโก้หรู จริงๆแล้วมันเป็นค่านิยมของการเข้าสังคม ส่วนกลุ่มสังคมแต่ละกลุ่มก็ย่อมมีมาตราฐานแตกต่างกันไป ซึ่งแต่ละกลุ่มก็ย่อมหาเอกลักษณ์พิเศษ และสิ่งนี้ ส่วนใหญ่เน้นกันที่วัตถุ สินค้า บริการราคาสูง เพื่อเป็นมาตราวัดคนในกลุ่มในสังคม แต่ถ้าถามว่า จำเป็นไม่ เนื้อๆแล้วไม่จำเป็นเลย แต่ถ้าไม่มีเขาก็อาจจะไม่ยอมรับ หรือพาลไปดูแคลน แต่ผมว่า สำหรับผม...

อันนี้ ก็เป็นเรื่องขัดกับความรู้สึกของคนซื้อคนขาย ผู้ที่จะขาย ก็ต้องพยายามขายของให้ได้แพงที่สุด และผู้ซื้อก็ต้องพยายามซื้อสินค้าให้ถูกที่สุด แต่มันจะเกิดการซื้อขายแลกเปลี่ยนได้จริงๆ เมื่อคนซื้อกับคนขายตกลงกัน ปกติแล้ว คนขายจะตั้งราคาไหนก็ได้ แต่เห็นจะแข่งกับคนขายด้วยกัน ถล่มลดราคา ข้างร้านตั้งป้ายแข่งกัน มันเลยกลายเป็นประโยชน์ของคนซื้อ แต่คนซื้อไม่ค่อยเห็นประโยชน์จากคนขาย อันนี้ เป็นแนวไม่ได้เอาใจเขามาใส่ใจเรา เพราะเราก็ลำบากอยู่แล้ว แต่ถ้าเราเป็นผู้ที่เริ่มให้ลูกค้าก่อนละ ถ้าเป็นอาหาร ก็ให้ชิมฟรี ถ้าเป็นบริการก็ให้ทดลองรับการบริการ ถ้าเป็นสินค้าก็เป็นการทดลองใช้ แนะนำในสิ่งที่เขาไม่รู้ และเราอยากให้เรา และบอกว่าเราสนใจเขาอย่างไร...

ความเร็วย่อมเป็นความได้เปรียบของการค้าขาย ความช้าย่อมเป็นกลยุทธ แต่ถ้าใช้ไม่ถูกเรื่อง มันก็เปล่า จะอ้างว่า ของดีต้องใจเย็นๆ ค่อยๆทำ งานละเอียด  ถ้าลูกค้ารีบ คงไม่รอ การวางแผนงาน ไม่ใช่แค่ทำให้เสร็จเร็ว แต่ต้องทำอย่างไรให้คนซื้อประทับใจ ให้ได้รู้สึกว่า ได้เกินกว่าจ่าย เขาจ่ายไปเค้าก็หวังว่าจะได้ดี ได้คุ้มกว่าที่เสียไป เพราะเค้าจ่ายเงินเค้าก็ต้องเทียบมูลค่า ได้ความรู้สึกดีๆ ถ้าทุกอย่างลงตัวไปหมด มันก็ประทับใจ ได้เร็วกว่าที่คิด สั่งของต้องรอสามวัน แต่เราทำได้ก่อนวันเดียวส่ง  ...

เรามองของ ด้วยการประเมินคุณค่าด้วยราคา ใครขายของแบบวางขายแบบนั้น ให้เรา มันก็ไม่ได้ราคาเท่าไร กำไรก็ไม่มาก เราเคยสงสัยไหม ของบางอย่าง ทำไมขายดี เพราะมันถูกเหรอ เพราะมันไม่แพงเหรอ มันก็ไม่แน่ แต่จะขายได้เรื่อยๆ มันก้ต้อง มีอะไรมากกว่า สิ่งที่คนคิดน้อยๆ การขายของ มันก็ต้องใส่ใจ ของสิบบาท แต่ถ้าเราตั้งใจใส่ใจจนคนมาซื้อรับรู้ได้ มูลค่าที่เค้าได้รับกับที่เขาใส่ใจ มันต่างกันนัก คุ้ม แต่ถ้าของอีกอย่าง ราคาเป็นร้อยเป็นพัน...

บางคนเรื่องเล็กๆน้อยๆ ยอมกันไม่ได้ เรื่องบางที มันก็ไม่เป็นเรื่องภาพรวม คนปกติ ชอบที่ชนะ และชนะแบบ 100% ทั้งๆที่มันยาก และแทบจะน้อยคนทำได้ แต่มันก็เป็นความต้องการของคนทั่วไป และสุดท้ายก็ไม่ได้กันหรอก การยอมเค้าก่อน เพื่อเอาชนะ ชนะใจ การยอมเค้าก่อน ทำให้เรื่องร้าย มันน้อยลงไป การยอม ไม่ใช่วิถีของผู้แพ้ แต่สำหรับผู้ฉลาด มันคือทางออกที่ดีและสวยงาม การรู้จักยอมบางเรื่อง มันคือสูตรสำเร็จของการชนะ  ...

การเอาสิ่งเดิมๆ ที่เคยประสพความสำเร็จมาแล้วมาใช้ มันคงเอามาตรงๆไม่ได้ ใช่ มันมีรากฐานของดีมา แต่ไม่ได้ให้มาใช้ มันเอาไว้ขบคิด หากธุรกิจอะไรที่ค้าขายแบบเดิมๆ คิดเดิมๆ ใช้วิธีเดิมๆ เครื่องมือเดิมๆ ก็คงจะต้องอยู่ในกลุ่มที่ต้องอนุรักษ์ไว้ เพราะมันไม่มีทางที่จะโตได้ รวยได้ มีแต่ต้องตายไป ผมไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับสิ่งเรื่อยเปื่อยที่ต้องอนุรักษ์ไว้ เพราะบางสิ่งมันควรต้องหมดโลกไป แต่มันยังอยู่ได้เพราะคำว่าอนุรักษ์ มันทำให้คนเราไม่ไปไหน ให้มันอยู่ที่เดิมกับโลกที่หมุนๆไป ปล่อยให้เป็นนักประวัติศาสตร์ หรือกลุ่มเล็กๆบางกลุ่มเค้าเก็บไว้ หรือเล่นกัน คนทั่วไปต้องพัฒนา ต้องพัฒนา...

สติ เป็นสิ่งที่หลุดได้ง่ายมาก หากปกติ ไม่ได้มีอะไรมายั่วยุ สติมันก็คงตัวอยู่ได้ หากเราเห็นเรื่องราวของคนอื่น เราก็มีสติคิด และเตือนคนอื่นได้ หากไม่ใช่เรื่องเราก็ไม่มีปัญหา หาปกติวิสัย สติที่คงอยู่ก็จะทำให้เรามองเห็นอะไรได้ชัดเจน แต่หากมีอะไรมายั่วยุ ผู้ที่ฝึกสติมาบ้าง ก็จะมีระดับความทนทานตามระดับ หากผู้ที่ฝึกมาน้อย มีนิดหน่อยมายั่วยุ ก็อาจจะคุมไม่ได้ แต่ผู้ที่คิดว่าฝึกมาดีแล้ว พอเจอสิ่งยั่วยุ มันก็จะได้ทดสอบ ว่าคงสติอยู่ได้ไหม ถ้ายังทำไม่ได้ ก็ไปสำนึก แล้วก็ฝึกต่อไป ของพวกนี้...