Author: admin

หลังๆ ผมว่าโลกหมุนเร็วเกินไปมาก ทำให้คนส่วนหนึ่ง หรือส่วนใหญ่ในวัยที่มีอายุสักหน่อย มันเกิดการช๊อกกับเทคโนโลยี กับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตประจำวัน ก็จริงอยู่ มันสดวกสบาย ลดขั้นตอน ในการปฎิบัติก็จริงแ แต่มันทำให้ยุ่งยากในการเรียนรู้ การจำขั้นตอนวิธีปฎิบัติในอดีต สำหรับคนที่อายุมากสักหน่อย เรื่องง่ายๆที่จะเรียนรู้มันยากมากนะสำหรับเขา ถ้าเราคุยเรื่องความง่าย เราก็บ่นอุบว่า แค่นี้ทำไม่ได้ ยากกกว่านี้เห็นทำมาแล้วทำไมแค่นี้ไม่ได้ แต่เพราะการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่มันขัดกับวิถีที่ดำเนินมาจนเคยชินมากกว่าที่มันทำให้ทำไม่ได้ ถ้าคุณอยู่ในยุคที่ทีวี จะดูต้องเดินไปบิดเปลี่ยนปุ่ม แล้วก็ว๊าบมาถึงยุคที่มันไม่มีปุ่มอะไรเลย ต้องจิ้มสัมผัสหน้าจอ มันจะทำให้ชีวิตคุณป่วนไปหมด...

การมองภาพกว้างๆ ทำให้เรารู้รอบ ทางหนีทีไล่ แต่การมองรวมๆ มันไม่สามารถเป็นปัจจัยหลักในการที่เราจะทำอะไรเจาะจงเฉพาะทางนั้นๆ การที่เรารู้กระแส มันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ไม่ใช่หมายรวมว่าต้องทำทุกอย่างในกระแสแล้วจะรอด เพราะในหรือนอกกระแส มันจะมีความต้องการอยู่ หากเจอในสิ่งนั้น มันก็ต้องทำให้เรามองเจาะจง เริ่มต้นหาสิ่งที่เป็นไปได้ อาจจะเป็นไปได้สำหรับคนอื่น แต่สำหรับตัวเราแล้ว หาสิ่งที่ใช่สำหรับเรา เมื่อมันดีพอ แล้วไปถึงถูกที่ถูกคน คุณค่ามันจะมาเด่นชัด มองให้กว้างเพื่อให้เข้าใจตลาด บีบให้แคบในสิ่งที่เราจะทำ มุ่งไป RIZvisionfocus

เด็กน้อย ที่เริ่มเรียนรู้ หากเราย้อนสีอะไรไปแล้วบอกว่ามันเป็นสีขาว เด็กก็จะเรียนรู้สีนั้นเป็นสีขาว ถึงแม้ความจริงจะผิดก็ตาม เขาก็จะมีความเชื่อ และเชื่อว่าสีนั้นขาวจนกว่า จะมีผู้มีอิทธิพลเหนือกว่าปรับความรู้ความเข้าใจที่เป็นสากล ไอ้ความจริงที่ยอมรับเป็นสากลเนี่ย บางทีมันก็ขัดกับความเชื่อท้องถิ่น แต่ คนเรียนรู้ หรือเด็กน้อย ก็ต้องเปิดใจ ไม่เช่นนั้น อะไรอย่างแรกมา จะมองเป็นบรรทัดฐานว่าถูกต้องไปหมด โตแล้วต้องคิดได้ ใจกว้าง เด็กอยู่ก็ต้องเปิดกว้าง อย่าได้มีอคติเร็วไป RIZlearn

สังคมเราส่วนใหญ่ ยิ่งสังคมเมือง ยิ่งดิ้นรน ข้าวเราต้องกินก่อน ถึงจะอยู่ท้อง มีแรง เราก็ต้องแย่งชิงชาวบ้านคนอื่นไว้ก่อน ให้เรามีก่อน ได้ก่อน แก่งแย่งชิงดีกัน มันก็มองทุกคน ไม่ใช่มิตร มัวแต่กลัวเขาเอาเปรียบ และเราก็จ้องเอาเปรียบเขาด้วยความอยู่รอด จนแม้อยู่รอดแล้วก็ทำต่อ เพราะเป็นเรื่องคุ้นชิน แต่เราจะเกิดความเครียด เพราะเหมือนต้องรบพุ่งกันตลอดเวลา แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่ง การมีคนรอบข้างนั้น มันก็มีทั้งเป็นตัวกระตุ้น ช่วยเหลือผลักดันเรา ในทั้งทางตรงและทางอ้อม เราต้องรู้สึกขอบคุณเขา และจะดีมากถ้าเราบอกให้เขารู้ว่าเราขอบคุณ...

การมีอะไรที่คนอื่นไม่มี มันเป็นความภูมิใจ ความภูมิใจ ไม่มีผลต่อความจำเป็นของการบริโภคเพื่อดำรงชีวิต มันเป็นเรื่องจำกัดจำนวน แต่ราคาไม่ได้ถูกตาม เพราะ สร้างอุปสงค์มาน้อย แต่อุปทานมีมาก ความต้องการมันสูงกว่าจริง มีการตลาดปนอีกหน่อย วันมันเด่นอย่างไร มันไม่ได้ดีขึ้นตามราคา แต่มันดีขึ้นเพราะมันจำกัดจำนวน ถามว่าจำเป็นไหม ไม่เลย แต่ถามว่าได้แล้วดีไหม มันก็สำหรับกลุ่มคนหนึ่งไว้เล่นหา เก็งกำไรกัน ซื้อได้นะ ถ้าคิดเป็น ว่าเราจะทำอะไร แต่ถ้าอยากได้ แล้วคิดไม่ได้ แปลว่าจ่ายแพงเกินจริง...

เปิดเฟสบุ๊ค เห็นแต่คนกินดี มีความสุข ท่องเที่ยวใช้เงิน เปิดทีวี มีแต่โฆษณาชวนเชื่อ รายการดูดีไปหมด สงสัยกันบ้างไหม ว่าทำไม ตัวเราไม่ได้เป็นเหมือนกับที่เห็นคนอื่นกินอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่า เศรษฐกิจมันแย่ เจอแต่เรื่องร้าย มีคนโดนให้ออก แล้วทำไม สื่อต่างๆ ไม่สะท้อนมันออกมาให้เตรียมตัวให้ระวัง มัวแต่ปรนเปรอความสุขมาให้ฝันหวาน แล้วก็มีแต่นักวิชาการ พูดไม่รู้เรื่องออกมาเตือน ฟังจนน่ารำคาญ น้ำตาลมันหวาน คนมันชอบ แม้รู้ว่าเป็นโทษ ยาขม...

ค่าใช้จ่ายในการ หาลูกค้ามันมากกว่าการรักษาลูกค้า ลูกค้าที่อยู่ ถ้าเขาอยู่แล้วดี เขาก็ไม่หนีไปไหน จะมีเพิ่มการใช้จ่ายหรือลด ก็แล้วสิ่งที่จะนำมาเสนอ จะมีโปรต่างๆแล้วมันโดน ก็ใช้มากหน่อย แต่ถ้าไม่มีโปร มันก็ใช้น้อยหน่อย แต่ถ้าของคู่แข่งดีกว่า ดีกว่ามากพอที่จะยอมเปลี่ยนจากความชินที่ใช้ทุกวันอยู่แล้ว เป็นอย่างอื่น แล้วรู้สึกดีกว่า อันนี้เราต้องระวัง ต้นทุนในการหาลูกค้าใหม่ เราอาจจะเดาไปเรื่อยๆ ลองไปว่าเขาจะชอบหรือไม่ แล้วชอบพอที่จะใช้บริการเราหรือไม่ กระแสของคู่แข่ง ถ้าใช้โปรรุนแรง อาจจะดึงลูกค้าไปด้วยได้ ซึ่ง การค้าขาย...

เรื่องบางเรื่อง สำหรับคนที่มั่นใจตัวเอง ใครว่าอะไรไม่ฟัง แต่ดันมาฟังเรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่น มีหมอดูทักว่าทำสิ่งนั้นแล้วไม่ดี อันที่จริง ถ้าคิดแบบตรรกะก่อน มันก็ต้องดูว่าทักเรื่องอะไร ไม่ใช่ว่าเป็นหมอดู มองเห็นอนาคตก็เชื่อไปเรื่อยเปื่อย เขาให้ทำอะไรแก้บน แก้ชงอะไรก็ทำไปหมด จริงๆ ถ้าหมอดูหรือใครทักก็ตาม เราก็ต้องคิดก่อนสิ คิดว่า ที่เขาทัก เรื่องอะไร จริงหรือไม่ จะมีความจริงหรือไม่ แล้วเราต้องทำอย่างไร ต้องตัดสินใจในเรื่องไม่เห็น ทำแล้วจะดีหรือไม่ มีผลร้ายผลเสียอะไร...

คนเก่ง ทำไมถึงเก่ง เบื้องหลังคนเก่ง เขาก็พยายามรู้อยู่ตลอด รู้ในสิ่งที่เราไม่รู้ เราเรียกเขาเก่ง เขารู้ในสื่งที่เขายังไม่รู้มาก่อน พอรู้แล้ว เขาก็เก่ง คนเราไม่พยายาม แล้วอยากเก่ง มันไม่เก่งหรอก มันต้องพยายามขวนขวาย แล้วเก่ง มันจึงเก่งได้ ทำไม่ได้ ไม่พยายาม มันก็ไม่ไปไหน โลกไปแล้ว เราโดนทิ้ง แย่เลย เพราะเราทำตัวเอง หนทางของการอยู่รอด คือพยายามทำ แล้วมันจะพัฒนาขึ้น...