Author: admin

เมื่อเราทำอะไรดีแล้ว มันก็ดีนะครับ แต่สิ่งที่ต้องระวังคือความผยอง เพราะ เมื่อเราทำได้เหมือนเรารู้แล้ว รู้ดี มันก็รู้สึกว่าเราเก่ง มองคนอื่นด้อยไปหมด   เมื่อเป็นแบบนี้เราอาจจะไม่ฝึกฝนอย่างหนักเช่นที่ผ่านมา เพราะเราทนงตัวว่าเป็นหนึ่งในหล้า แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า แต่ฟ้านี้กว้างใหญ่ ฝนยังไม่ตกมาที่เรา ก็ไม่ได้หมายความว่าเราดีที่สุด เมื่อเราเจอคนที่เก่งกว่าเรา เราจะเข้าใจ ว่าที่เข้าใจไปนั้นผิด ถ้าถ่อมตนเรียนรู้จากคนอื่น เก่งกว่าหรือไม่นั้น เป็นเรื่องที่ต้องขัดเกลา ก็ขัดไป ยิ่งขัดยิ่งเงา แต่ควรให้คนอื่นเห็นว่าเรายังด้านอยู่ เพราะเค้าจะได้ช่วยเราขัดเกลาอยู่...

ไม่ว่าจะมี จะหามาได้เท่าไร ต่อให้มีเงินล้นฟ้า มันก็ใช้ได้จนถึงแค่สุดของชีวิต ที่ให้กับตัวเองได้ เมื่อสิ้นชีวิตไปแล้ว ก็เป็นเงินของคนอื่น หรือกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีเจ้าของ เวลาหา ก็เก็บๆ ไม่ยอมใช้ เมื่อถึงคราวจะใช้ แล้วไม่ยอมใช้ มันก็ย่อมหาเรื่องให้ใช้ แบบไม่เต็มใจ มาเป็นรูปแบบของ อุบัติเหตุบ้าง ความเจ็บป่วยบ้าง ปัญหาต่างๆบ้าง ใช้ชีวิตที่ไม่สมดุลย์ก็ย่อมเกิดผลสะท้อนที่รุนแรง มันก็ได้แหละ และมันก็ต้องมีเสีย จะคุ้มเสียหรือไม่ มันก็เสียมากอยู่ดี เสียให้ฉลาด...

องค์กรต่างๆ เมื่อถึงจุดนึงแล้ว มันจะหยุดนิ่ง และเมื่อมันหยุดนิ่ง แต่โลกหมุนไป พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เราก็จะกลายเป็นของเก่า เราก็จะกลายเป็นอดีต ยอดขายที่เคยมี ที่เคยดี มันก็น้อยลง หดตัว มันทำให้เราต้องตระหนักว่า เราคงทำอะไรอย่างเดิมไม่ได้แล้ว และ มันก็ต้องปรับ จะปรับ ให้ถูกต้อง ไม่ใช่บอกตลาดว่าต้องทำอย่างไร แต่มันต้องปรับให้เราเข้ากับตลาดให้ได้ สินค้ามีความทันสมัย ถูกใจคนซื้อ ไม่ใช่ดี ไม่ใช่ล้ำสมัย ถ้าขายไม่ได้...

ถ้าเรื่องแรก คุณพูดถึงเงิน คุณพูดถึงจำนวน มันคงจะคนภาษาของผมละ ไม่ใช่ผมปฎิเสธพวกนี้อย่างสิ้นเชิง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมันเป็นอันดับเดียว อย่างที่หลายคนคิดแบบไม่รู้ตัว อะไรก็เงินๆ ทองๆ ตัวเลข จำนวนไปหมด มันความสุขตรงไหน ถ้าคิดว่า ต้องมีก่อนแล้วจะสบาย พอถึงเวลา ก็มีแต่มันไม่ให้สบายจะทำอย่างไร ถ้าเราสิ่งที่เราชอบ มันจะสนุกกว่า ชีวิตมีควาหมาย แต่เราแค่สนุกกับมันเราไม่ได้รักมัน พอมันหมดสนุก เราก็จะเบื่อ แล้วก็ไม่อยากทำ และสิ่งนั้นมันก็ผ่านไป ผมเลือกในสิ่งที่ผมทำ...

เมื่อมาตั้งราคาสินค้า คนขายก็อยากได้กำไรสูงสุด แต่คนซื้อจะซื้อหรือเปล่า การจ่ายเงินแบบ cash หรือ cashless ไม่สำคัญ อยู่ที่ของน่าซื้อหรือเปล่า ถ้าของที่ต้องกินต้องใช้ ของทดแทนกันได้ บางทีก็ไม่จำเป็นต้องมียี่ห้อเสมอไป ราคานำมาเลย เศรษฐกิจไม่ดีแบบนี้ คนทั่วไปไม่มีเงินหรอก ถ้าของไม่จำเป็น คนก็ไม่ซื้อ และถ้าจำเป็น ก็ต้องซื้อที่สมเหตุผล และเหตุผลคือ ถูกไว้ก่อน จะคิดว่า ของดี สมน้ำสมเนื้อ ก็ได้...

ความละเอียดปราณีตเป็นสิ่งที่ดี ซึ่งคนทั่วไปขาดกันมาก เพราะชีวิตที่รีบร้อน เลยต้องรีบทำให้ผ่านๆไป เพื่อจะได้รีบไปถึงเป้าหมายที่คาดการวางไว้ แต่สำหรับบางคนที่มีความละเอียด อันนี้ถือเป็นเรื่องดี เพราะมันได้ผ่านการไตร่ตรอง และคิดอย่างรอบคอบมาแล้ว ซึ่งละเอียด ก็ย่อมดีกว่าความหยาบ แต่ในบางครั้ง ความละเอียด มันต้องใช้เวลา และมันใช้เวลามากกว่าปกติเสมอ แต่สำหรับ รายละเอียดที่ลงมากไป มันอาจจะเป็นความไม่จำเป็น เช่น การนัดหมาย เวลา ให้ตรงกันเป็นนาที ก็ดีมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องตรงกันเป็นวินาที เพราะมันแทบจะไม่ได้มีความรู้สึกถึงผลกระทบ...

ความอยากมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เรา ทำอะไรเกินความพอดี ปัญหาต่างๆ ก็เกิดจากความอยาก ที่เราอยากได้อะไรต่อมิอะไรที่มันมาก และมากเกิินไป พอเรามาคิดดีๆ ที่เราอยากเพราะอะไร อยากมีเหมือนคนอื่น หรือเห็นคนอื่นมีแล้วเราอยากมีใช่ไหม แล้วสิ่งเหล่านั้น มันจำเป็นหรือเปล่า พอยิ่งคิดให้มาก คิดให้ลึก คิดให้เข้าใจแบบเป็นเหตุเป็นผลเท่านั้นแหละ จะรู้เลย ว่าส่วนใหญ่ ไม่จำเป็น และพอไม่อยากเท่านั้นและ อะไรก็ง่าย กินอยู่หลับนอนง่ายหมด นักการตลาดก็เล่นกับความอยาก แต่พอไม่อยากเขาก็ขายเราไม่ได้ RIZwanna

เปิดเฟสก็เห็นรูปคนอื่น feed มา พวกเขาเที่ยวต่างประเทศกันอยู่ นั่ง first class ไป กำลังจิบ Champagne ก็มีอุทานว่า โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับเรา ทำไมไม่เป็นเราบ้าง ในบางครั้งเราก็อยากจะมีmoment แบบนี้ เราก็อดออมเก็บเงิน เพื่ออยากจะได้ความรู้สึกแบบนี้สักครั้ง จากปกติที่เป็นผู้โดนใช้ โดนกดขี่ มาเป็นผู้ที่จะออกคำสั่ง หรือกดขี่คนอื่น อยากจะระบายอะไรออกมาให้เต็มที่ เมื่อทำได้แล้ว จ่ายเงินก้อนใหญ่ไปแล้ว แล้วมันก็ผ่านไป ในบางครั้งถ้าเราติดใน...

เป็นไปตามที่พุทธองค์ได้กล่าวเตือนไว้ว่า ในเรื่องโลกธรรม8 อันหมายถึง ความธรรมดาของโลก ลาภ ยศ สรรญเสริญ สุข เมื่อได้มาแล้ว ผู้ได้รับก็ดีใจ และได้มาแล้วก็ไม่อยากให้มันจากไป และพยายามทำให้ได้มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่า เวลากาล มีจังหวะขึ้นและลงสับกันไป ซึ่งเป็นปกติวิสัยของโลก ย่อมมี เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทาว่าร้าย และทุกข์ เมื่อเราได้รับสิ่งหนึ่งมานั้น หรือผู้ได้ได้ปูนบำเน็จหรือให้มานั้น ก็เพราะเป็นถึงจังหวะที่เป็นของเรา แต่เมื่อมันพ้นไป...

ดูเหมือน ปกติ มนุษย์เราจะขี้เกียจ ถ้าไม่มีแรงกระตุ้นเร้า เช่น อดอยาก หิว หรือต้องมีความกดดัน ที่มีผลต่อการดำรงชีวิต น้อยที่สุดคือการออกกำลังกาย มันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่ขี้เกียจที่จะทำ ที่ทำแล้วได้ผลดี ไม่มีเสีย แต่คนส่วนใหญ่ก็ขี้เกียจอยู่ดี เพราะว่าเรายังไม่ถึงจุดเปลี่ยน ที่โรคภัยเข้าถามหา คิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ตัวเองอยู่ได้ พอสิ่งต่างๆ มารุมเร้าเท่านั้นแหละ เราก็ต้องเลือกทาง ที่ต้องเปลี่ยนการ เพราะมันต้องเลือกระหว่างชีวิต กับความตาย...