Author: admin

เราปฎิเสธไม่ได้ว่าเราเป็นสัตว์สังคมที่อยู่ในสังคม ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่แค่ไหน เราก็หลีกหนีเรื่องการเปรียบเทียบไม่ได้ คนนั้นสวยกว่าคนนี้ คนนี้รวยกว่าคนนั้น คนนั้นฉลาดกว่าคนนี้ คนนี้เก่งกว่าคนนั้น มันเปรียบเทียบกันไปเสียหมดไม่ว่าจะเรื่องอะไร ก็ใช่มันทำให้เกิดการแข่งขันในรูปธรรม เมื่อมีคนสองคนแข่งอะไรกันในเรื่องหนึ่งย่อมมีใครเก่งกว่าและด้อยกว่า สำหรับคนที่เก่งกว่าก็ต้องพยายามรักษาความเก่งต่อไป แต่สำหรับคนที่ด้อยกว่าถ้าเขาพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น ย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่บางที เจอคนวิจารณ์จนท้อ จากความพยายามจนกลับกลายเป็นการหันหนีจากเรื่องนั้นไป เราหลีกหนีการเปรียบเทียบจากคนอื่นย่อมไม่ได้ แต่การที่เราเอามันมาใส่ใจ แล้วคิดตามชาวบ้าน มันก็ย่อมบั่นทอนจิตและกำลังใจของเรา ความรู้สึกไม่ดีนั้นมันจะมากกว่าความเป็นจริงที่เกิดขึ้น หากเราละวางหรือ เข้าใจเท่าที่มันเป็นไม่ได้ ความรู้สึกของเราย่อมเตลิดไปไกล เจ็บกว่าที่ควรเจ็บ...

เวลาไปกินข้าวกับเพื่อนฝูงทีไร ด้วยความที่ไม่ค่อยได้เจอกัน ก็ทำให้เราได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน เหมือนทุกคนอัดอั้นอยากระบาย อยากปล่อยของก็เลย พยายามพูดใส่กัน พอพูดใส่กันเรื่อยๆ เริ่มเสียงดังขึ้นจนจะกลายเป็นอีโก้ ข้ารู้มากกว่า ข้าเก่งมากกว่า มึงฟังกูก่อนสิ จนทะเลาะกัน เวลาเป็นหัวหน้าคนนายคน พอถึงเวลาประชุมทีไร หัวหน้าก็พูดจนเหมือนพูดอยู่คนเดียว แม้บางทีจะให้โอกาสลูกน้องแสดงความคิดเห็น แต่พอลูกน้องพูดมาคำนึง หัวหน้าก็พูดต่อแสดงเก่งกว่า เข้าใจมากกว่า ชี้แนวได้มากกว่า จนลูกน้องระอาไม่อยากแสดงความคิดเห็น มีอะไรก็เออออไปจะได้จบๆแล้วกลับไปทำงานต่อ ส่วนหัวหน้าก็อาจจะดีใจว่าลูกน้องเข้าใจ หรือบ่นในใจว่าลูกน้องนี้โง่ ไม่แสดงความคิดเห็นอะไร...

เนื่องจากผมก็ถือว่าเป็นนักตระเวนกินอาหารตามที่ต่างๆ โดยมาเป็น street food  ร้านข้างทาง ร้านข้างถนน ร้านห้องแถว กินมันทุกร้านเพือจะได้รู้ว่าเป็นอย่างไร ให้รู้มากกว่า อร่อยหรือไม่อร่อย เพราะเรื่องอร่อยหรือไม่มันเป็นเรื่องปัจเจกที่อาจจะถูกปากใครคนหนึ่งแต่อีกคนอาจจะไม่ชอบก็ได้ เพราะจริงๆ ทุกคนมีแนวและรสนิยมของตัวเอง เพียงแต่รู้ตัวหรือเปล่า ปกติแล้วผมก็กินไปคุยไป คุยกับเด็กเสริฟ คุยกับเจ้าของร้าน คุยกับคนทำอาหาร ให้เราได้รู้รายละเอียดเคล็ดลับ หรือเรื่องที่ร้านอยากโม้ มันจะทำให้ทำลายกำแพงอากาศระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขายที่แต่ละฝ่ายตั้งตาชิงไหวชิงพริบกัน เริ่มต้นปกติ เบื้องต้นมันก็ต้องกินแบบธรรมดา ดูก่อนว่ามีแววไหม ถ้าเป็นก๋วยเตี๋ยว...

อีกเรื่องหนึ่งที่อยู่คู่สังคมไทย คือเรื่องความเชื่อ และยิ่งเป็นความเชื่อที่พิสูจน์ตามหลักตรรกะหรือวิทยาศาสตร์ไม่ได้ แต่มันให้ความรู้สึกใช่แก่บุคคลที่ทำได้ เรื่องมีอยู่ว่า ปกติ ผมเป็นคนที่ชอบเดินงาน events ต่างๆพอสมควร สำหรับผมแล้ว เพื่ออัพเดทเรื่องราว หรือเทรนต่างๆ สินค้าไหนมา สินค้าไหนหายไปถ้าเทียบกับงวดก่อนๆ สินค้าไหนที่เป็นคลาสสิคไอเทม ประเภทมากี่ทีก็เหมือนเดิมตลอด แต่จะมีสิ่งหนึ่งที่สะกิดใจผมพอสมควรคือ ร้านค้าที่เปิดบูทต่างๆนั้น เค้าจะต้องมีสิ่งมงคลอันเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ พึ่งสิ่งที่มองไม่ให้ ที่อาจจะดลบันดาลให้ทำมาค้าขายรุ่งเรือง เงินไหลมาเทมา ไม่ว่าจะเป็นไอเทมชิ้นเล็ก หรือไอเทมชิ้นใหญ่ หรือยกโต๊ะหมู่...

เรารู้ว่าการเปลี่ยนคือการพัฒนาการจากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่ง ฟังดูเข้าใจได้ง่าย แต่จะทำมันไม่ง่าย รัฐบาลก็อยากขับเคลื่อนให้เป็นสังคม 4.0  ให้มีความทันสมัย และมันดีกับทุกๆคน แต่มันจะมีคนที่ชอบการเปลี่ยนแปลง อยู่แค่กลุ่มวัยเดียวคือ เด็ก และ วัยรุ่น เพราะ พวกเค้า รักที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ พึ่งเกิดมาในโลกนี้ไม่นาน อะไรก็สนใจไปหมด สามารถรับข่าวสารและนำไปใช้ หรือ ปฎิบัติตามได้อย่างรวดเร็ว แต่สำหรับผู้ใหญ่และ ผู้สูงอายุนั้น กลุ่มนี้เริ่มมีความมั่นคงในระดับหนึ่งแล้ว เริ่มไม่ต้องวิ่งตามสิ่งรอบๆตัวหรือรวมสังคมไปด้วย ไม่เดินตามกระแส...

ทุกๆวันนี้ ตั้งแต่พ่อแม่เราสอนว่าทำอะไรอย่าเสี่ยง ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ตอนเราไปเรียนการศึกษาก็สอนให้เราทำอะไรก็อย่าเสี่ยง เพราะถ้าเสี่ยงแล้วพลาดขึ้นมาความฉิบหายจักบังเกิด แต่ดูประวัติของแต่ละคนที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมา ก็เสี่ยงมาทั้งนั้น ทั้งในเรื่องการเมืองการทหาร และธุรกิจ พวกเขาเติบโตได้ด้วยการเสี่ยง การทำอะไรเกินตัวอยู่ตลอดเวลา ถ้าไปถามพวกเขา เขาไม่รู้ว่ามันเสี่ยงหรอก เขาแค่เดินตามความฝันอันยิ่งใหญ่ที่พวกเขาคิดว่าเขาทำได้ การไม่เสี่ยงมันก็คือการทำอะไรอยู่ในกรอบแบบแผนดูไม่อันตราย แต่มันอันตรายอย่างยิ่ง เพราะมันสร้างความเคยชิน ความเคยชินจะทำให้เราไม่ปรับตัว ไม่เปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์ และยอมรับกับความถดถอยเพราะเราไม่อยากเปลี่ยนแปลง ยกตัวอย่าง สมัยก่อนถ้าเรามีเงินฝาก เราก็รวยแล้วเพราะแต่ก่อนดอกเบี้ยดีมากๆ ราวๆ 10-15%...

ทุกวันที่ผมเปิดหน้าเฟสของผม ส่วนหนึ่งก็มี พวกที่ ก๊อบปี้ลิ๊ง หนังสือดีๆ โพสแชร์อยู่เป็นเนืองๆ แต่ด้วยความสงสัยอันเป็นนิสัยส่วนตัวนั้นลอยมาเป็นคำถามตัวโตๆว่า ไอ้ที่แชร์ๆนะ อ่านกันบ้างไหม ของดีที่อยากแบ่งปัน ก่อนจะแบ่งนี่ตรวจทานกันหรือยัง ไอ้แชร์แล้วได้บุญๆ ก็เลยแชร์กันหน้ามืดตามัว แชร์กันตามกระแส เค้าแชร์มาเราก็แชร์ต่อ บอกต่อไปเป็นลูกโซ่ ไม่ได้กรองว่ามันเรื่องจริงหรือหลอกลวง หรือเป็นเรื่องจริงที่เก่าแล้วยังเอามาเล่นใหม่เป็นละครน้ำเน่าได้เรื่อยๆ ขึ้นชื่อว่าบุญ ขึ้นชื่อว่ารวย ใครๆก็อยากได้ แต่การที่ได้มาโดยไม่ได้คิด มันก็เหมือนไม่เข้าใจเหตุผลปัจจัยของสิ่งๆนั้น คล้ายเป็นการที่ลบหลู่สิ่งนั้นให้ดูด้อยค่าลง ถ้าแชร์แล้วได้บุญมันก็มีเหตุ...

ทุกวันนอกจากที่ผมจะอ่านข่าวทั่วๆไปแล้วนั้น ผมก็อ่านข่าวการเงิน ตามประสาคนอยากรวย แต่ข่าวเนื้อๆมันน้อยลงทุกที มาแต่ข่าวลวงโลก เติมสี ใส่ไข่ มีความเซอร์ไพร์และความตื่นเต้น หัวใจจะวาย ขืนเลือกตามที่แนะนำที ลุ้นกันตัวโก่ง ไม่ก็รับไม้สุดท้ายไปดอยอย่างมึนๆ หลายครั้งที่ผมไปที่ธนาคาร สอบถามเรื่องกองทุน ก็จะมีผู้ที่มีใบอนุญาติมาแนะนำการลงทุน มาให้คำแนะนำ (ก็ดีอย่างน้อยก็น่าจะผ่านทดสอบเรื่องความรู้มาบ้าง) แต่ก็ทุกครั้งร้อยละร้อยที่แนะนำกองทุนนั้น จะแนะนำ กองทุนตัวใหม่ๆ ที่พึ่งเข้ามา ราคาจากพาร์ยังไม่สูงมาก ส่วนใหญ่พาร์ละ10 ก็วิ่ง บวกลบไม่เท่าไร...

เราอาจจะเห็นคนชวนลงทุนเยอะแยะไปหมด กับสิ่งที่เหลือเชื่อ เช่น ลงทุนกับธุรกิจ xxx ซึ่งไม่ใช่ MLM ไม่ใช่แชร์ลูกโซ่ ถูกกฎหมาย ได้ผลตอบแทนถึง 15%ต่อ เดือน ลงแป๊บเดียวได้เงินเป็นล้าน … และก็มีคนลงทุนรอบๆตัวเราในช่วงแรกก็ได้ผลตอบแทน (แต่ไม่ได้เงินต้น) พอผ่านไป ผลตอบแทนหาย อีกสักครู่หายทั้งดอก หายทั้งต้น หมายหมด แม้แต่ชิบยังหาย ชิบหายเลย ถ้ามาอีแบบนี้ สงสัยไปเลย...

จริงๆผมก็รู้จักคนมาก็มาก ยากดีมีจน ตั้งแต่ขับแท๊กซี่ถึงมหาเศรษฐีผมก็คุยหมด เพราะผมอยากรู้ว่าพวกเขาคิดอย่างไร มันจะทำให้ผมจินตนาการว่า เค้าใช้ชีวิตเป็นอยู่อย่างไร แล้วสิ่งไหนที่เอามาเป็นประโยชน์สำหรับผมได้บ้าง ซึ่งแต่และกลุ่มและแต่ละคนก็มีข้อดีเสียและความน่าสนใจแตกต่างกันไป ซึ่งแม้บางคนก็ยังไม่รู้ตัวว่าเค้ามีความน่าสนใจอย่างไร และก็บางคนคิดว่าตัวเองน่าสนใจแต่จริงๆมันก็เป็นเรื่องไม่มีอะไรเอาเสียเลย ซึ่งสิ่งที่ผมสังเกตและน่าสนใจเอามากๆคือ คนจนชอบกินใช้และอยู่อย่างคนรวย และคนรวยกินใช้ชอบอยู่อย่างคนจน เพราะ คนจนใช้ก่อนเก็บ และคนรวยเก็บก่อนใช้ ว่าด้วยนิสัยของคนที่ฝึกกันได้ คนที่มีแววจะรวย หรือคนรวย พอได้เงินก็มักจะเก็บก่อน เพราะเขากำลังสร้างความปลอดภัยให้แก่ตัวเขาเอง เมื่อความปลอดภัยถึงระดับนึงมันก็จะเป็นความมั่งคั่ง เขาสร้างวินัยให้กับตัวเอง ว่าได้มาเท่าไร ก็หักเก็บไว้ก่อน...