Category: daily note

เวลาพูดถึงแรงบันดาลใจแล้ว ผมว่าทุกคนย่อมมีต้นแบบ ที่เราอยากเป็นคนนั้นคนนี้ เก่งอย่างคนนั้นคนนี้ บางคนเป็นคนสนิท บางคนเป็นคนที่ประสพความสำเร็จ บางคนเป็นผู้นำทางจิตใจ ซึ่งสิ่งที่คนเหล่านี้ทำไว้นั้น เป็นพื้นที่ปลูกแรงบันดาลใจให้แก่กัน อันนี้มองเป็นภาพใหญ๋ เหมือนถามว่า หนูอยากเก่งเหมือนใคร อันนี้ก็ตอบๆกันไปว่าใคร แต่มันยังมีภาพรองๆ ภาพเล็กๆ ที่เป็นเรื่องที่เป็นแรงบันดาลใจได้ อย่างผม ผมเดินไปที่ไหน มันก็มีภาพบางภาพที่ผมเห็น เห็นแล้วมันติดตา และตราตรึงจิตใจ มาเป็นสิ่งสะท้อนใจ และบ้างก็เป็นแรงบันดาลใจด้วย เดินออกไปมองเรื่องทั่วๆไป เรื่องเล็กๆ...

ทำงาน เป็นคนดี คนตรงๆ โดนเขาเอาเปรียบไม่ว่า แต่ถ้าทำงานแล้วไม่ได้เป้า ไม่ได้เงิน จะทำทำไม เป็นคนดี ก็ดีแล้ว แต่ถ้าจังหวะการแข่งขัน การเป็นคนดีมันช่วยไม่ได้ แข่งคือต้องชนะ มีอะไรขุดมาให้หมด เล่ห์เหลี่ยม ชั้นเชิง กติกามันไม่มี เอาเปรียบไว้ก่อน ชนะแล้ว ค่อยกลับมาเป็นคนดี หรือดีเรื่องอื่นก็ยังโอเค ไม่งั้นตายแบบคาใจ ว่าคนดีแล้วยังไม่รอด เพราะมันผิดเรื่อง ผิดประเภท RIZadvantage

ประสพการณ์มี ก็ย่อมดีกว่าไม่มี แต่หากว่ามีประสพการณ์แล้วยึดติดกับมันนั้น ก็อาจจะทำให้เราทำอะไรตายตัว ไม่สามารถพลิกแพลงได้ ก็อาจจะทำให้ผิดพลาดได้ ทั้งๆที่แต่ก่อนทำได้ ทำถูก แต่เวลาเปลี่ยน สภาพแวดล้อมเปลี่ยน เด็กใหม่ๆ หรือผู้ที่ไม่เคยทำมาก่อนอาจจะเป็นทางเลือกอีกทางที่ดี เพราะหากพวกเขาพร้อมที่จะเรียนรู้ และไม่มีอะไรให้ยึดติด ยังต้องปรับเปลี่ยนดิ้นรน จนหาทางที่เหมาะสมได้ ต่อให้อ่อนหัด แต่รู้จักการใช้ประโยชน์ มันก็มีประโยชน์ได้ RIZnoexp

คนเก่งๆ เขาทำอะไรยากๆ แบบไม่ได้ยาก ผมว่าเขาผ่านจุดยากมาก่อนแล้ว แล้วเขาหาทางง่ายๆได้ และการที่เขาหาทางง่ายๆได้ ไม่ใช่เพียงแต่รู้ แต่เขาเอาความรู้มาใช้ได้หรือเปล่า มันก็ไม่ง่ายที่จะอ่านคู่มือทำตาม แล้วใช้ได้เป็นฉากๆ แต่มันเป็นความรู้ที่นำมาปรับใช้ให้เหมาะ ให้บรรลุเป้าหมายได้ แต่จะให้อธิบายทั้งกระบวนการ มันก็ไม่ต่างกันเท่าไร เบสิกต้องรู้เหมือนกัน แต่ทำได้ดีหรือไม่ก็อยู่ที่คนจะบิดนิดหน่อยแล้วออกมาดีแค่ไหน คนที่เก่งบิดหน่อยนึง ออกมาดี เพราะเขาสังเกตุ พอเล็งเห็นมันก็เลยเป็นเคล็ดลับ ที่ใครๆก็ถาม แม้เขาบอกให้ใครก็ยากจะตาม แล้วแต่คนต้องลองเอง เข้าใจปุ๊บลองหน่อย แม้จะยังทำไม่ได้...

บางทีเราคิดว่า พูดภาษาเดียวกัน แล้วจะรู้เรื่อง เช่นภาษาไทย คือในพื้นฐานก็คงไม่แตกต่างกัน แต่พอเอาลึกๆแล้ว ยังมีคำเดียวกันที่ให้ความหมายแตกต่างกันไป ในแต่ละท้องถิ่น ไม่ต้องแปลกใจครับ ว่าเหมือนจะรู้เรื่อง แต่ไม่รุ้เรื่องนั้นมีอยู่เยอะแยะไปหมด ถ้างั้นเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม อันนี้ เริ่มมาถูกทางแล้วครับ ทำตัวเหมือนไปก่อน แต่ถ้าให้ดี ต้องให้รู้เรื่องเหมือนด้วย ว่าในคำเดียวกันที่เราเข้าใจ เขาแทนความหมายอะไรอีก ถ้าเราเข้าถึงตรงนี้ได้ เราก็จะกลายเป็นคนท้องถิ่น หรือถ้าเข้ากลุ่มได้ อย่าถ้าไปคุยกับโจรกักขฬะ จะให้พูดคุณพูดครับ...

บ่อยครั้งทีเดียว ที่มีคนเดินเอาโปรเจคมาขอความคิดเห็นของผม แล้วผมคงจะพูดไม่ถูกใจ เพราะถ้าเข้ามาหาให้ผมออกความคิดเห็น ก็ควรจะเปิดกว้างให้พูด ไม่ใช่ตั้งใจให้ผมมาอวยกัน แล้วพอทำไม่ได้ก็มาโกรธกันอีก เพราะ ตอนที่มาเล่า ก็พูดในสิ่งดีๆ แต่สุดท้ายบอกว่าอยากได้เงิน อยากรวย ถ้าหมายถึงแบบนี้ เรื่องดีๆ ไม่ต้องพูด เอาว่ามันขายหรือไม่ขาย และถ้าจะขายจะขายใคร ใครขาย ส่วนจะใช้เทคนิคยังไงค่อยลงรายละเอียดกันได้ เพราะทำธุรกิจ อยู่รอดคือต้องหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่าย ส่วนเหลือคือกำไร มันต้องทำแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่จะทำคือแบ่งปันความดี ถ้าแบ่งได้แต่ไม่มีคนจ่าย...

คนส่วนใหญ่ คนทั่วไป คนพื้นๆ คนจำพวกนี้มีจำนวนเยอะมากกว่า 70% และบางที อาจจะมีถึง99% หรือกว่านั้น คนพวกนี้มีแนวโน้มคิดไปทางเดียวกัน ไม่เกี่ยวว่าถูกหรือผิด มักโดนจูงตาม หรือโดนหลอกได้ง่าย โดนหลอกแบบที่ว่าไม่รู้ว่าโดนหลอกด้วยซ้ำไป จะด้วยการชวนเชื่อ หรือการตลาดก็ตามที เราเลยโดนจูงให้เห็นถึงความดี ความสุข ความสบาย แบบง่ายๆ และสั้นๆ ฉนั้นปกติที่เรามองไปรอบๆข้าง เราจะมองถึงสิ่งที่คนอื่นเขาดีกว่าเรา อย่างเร็วๆ และสั้นๆ และเปรียบเทียบกับตัวเอง...

เวลาผมคิดเป็นตรรกะ และความหน้าจะเป็น ผมมักคิดเป็นอัตราส่วน คิดเป็นตัวเลข คิดเป็นการเปรียบเทียบ แต่หลายๆครั้ง คนเราก็ไม่ได้เอาตรรกะมาคิด แต่ชอบคิดตามความรู้สึก เป็นประจำที่ผมจะยกตัวอย่างของหวย ที่โอกาสถูกรางวัลนั้น มีอยู่ราวๆ 1%กว่า แต่ผมถามทุกคนที่ซื้อ ถึงเขารู้ว่า 1%กว่าๆนั้น โอกาสจะเสียมีตั้ง 98%กว่าๆก็ตามที แต่เขาก็คิดเข้าข้างตัวเอง ไปถึงระดับ 50:50 หรือมากกว่า 50% เสียอีก เพราะเหตุนั้น เขาจึงซื้อหวย...

ผมเองก็คิดว่า ผมเป็นคนที่อ่านหนังสือเป็นประจำ ติดตามข่าวสารบ้านเมืองก็พอสมควร และก็ผ่านอะไรในชีวิตก็ไม่น้อย ประสพการณ์ก็มีพอสมควร แต่ดูเหมือน ยิ่งรู้อะไรเยอะๆ และลึกๆเมื่อไร กลับมองเห็นตรงข้ามกับคนส่วนใหญ่ ยิ่งรู้สิ่งที่รู้ของผมนั้น ดูเหมือนผมรู้ว่าผมไม่รู้อะไรมากขึ้น และที่ผมรู้มานั้น มันเป็นแค่เศษเสี้ยวของความรู้ ผมเข้าใจว่า การจะรู้จริงเห็นแจ้งอะไรสักอย่างนั้น มันต้องเรียนมาทั้งชีวิต ไอ้เรียนแล้วพอทำได้ มันก็เห็นได้แต่การสอนทั่วๆไป เช่นสอนหนึ่งวัน สอนหนึ่งเดือน สอนเป็นปี สอนตามระบบการศึกษาสามัญ แต่การเรียนเช่นนั้นไม่ทำให้เรารู้อย่างแตกฉาน หลังจากที่เรารู้เบื้องต้นนั้น เราต้องไม่สำคัญว่าเรารู้แล้ว...

การทำงานเป็นองค์กร หรือทำเป็นทีมนั้น ต้องแบ่งหน้าที่รับผิดชอบ และทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนถึงจะช่วยเหลือคนอื่นที่อยู่ในทีมได้ และที่สำคัญคือต้องรู้ตัวเอง ว่าทำอะไรได้ทำอะไรไม่ได้ ต้องมีการปรับตัวอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าสิ่งที่เราได้รับมอบหมายและเราทำได้นั้น อาจจะไม่ตรงกับจริตของทีม ก็ต้องปรับปรุงให้เหมาะสม และอย่าหงุดหงิดคนอื่นเพราะเราคิดว่าเราทำได้ดีกว่า เพราะเราไม่สามารถทำอะไร ทุกอย่างทั้งหมดพร้อมกันด้วยตัวคนเดียว ทั้งยังปลูกความคิดผิดๆ ว่าสิ่งที่เราทำ แบกงานคนอื่นคือความเสียสละ เส้นบางๆระหว่างความคิด ผิดฝั่งมันก็น่ากลัวเหมือนกัน มีคนเก่งมากมาย แต่ก็ไม่สามารถสู้ทีมที่มีระบบได้ สองมือยังไงก็สู้สิบมือยี่สิบมือที่เข้าขากันไม่ได้หรอก RIZdontbesuperhero