Category: daily note

อย่างเก่ง อยากยิ่งใหญ่ แต่พอให้ทำอะไรก็ไม่กล้า กลัวโน่นนี่ ภาวะการเป็นผู้นำไม่มี ไม่อยากรับผิด กลัวผิด จะเอาแต่รับชอบ เอาแต่ได้ ไม่ยอมเสีย ไม่ใช่ภาวะของผู้นำที่ดี องค์กรไหนได้ไป ฉิบหายเสีย การฝึกเป็นผู้นำ มันต้องกล้าก้าวนำ ต้องเป็นผู้เสียสละ พร้อมรับผิด รีบแก้ไข แล้วทำต่อไป อำนาจ ชื่อเสียง เงินทอง ความยิ่งใหญ่ มันไม่ได้มาจากการหลบอยู่หลังคนอื่นแล้วบ่นอย่างเดียวหรอกครับ RIZbegreat

อาจารย์ผมเขา มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย ถึงแม้ว่าเกษียญมานานแล้ว แต่ก็ยังมีกิจ รับเป็นที่ปรึกษางานวิจัยอยู่เนืองๆ และยังเป็นคนที่ เปิดกว้างรับฟังข่าวสาร จึงทำให้เป็นคนที่ทันสมัยอยู่ตลอดเวลา แต่มีสิ่งหนึ่งนอกจากความเก่งในด้านวิชาการแล้ว คือความจำครับ ท่านจำคนแม่นมาก จำชื่อ และงานได้หมด ภายใต้รอยยิ้มสดใส แต่พูดอะไรเนี่ย อย่าพลาดนะครับ ท่านจำได้หมด พอนานๆได้เจอท่านที ท่านก็จะทักทายชื่อ และถามถึงงานที่ทำ ที่ท่านจำได้ แค่นี้ มันก็ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นคนพิเศษขึ้นมาแล้ว เพราะถ้าเป็นเรา เราจะจำเฉพาะเรื่องที่สำคัญ...

เราย่อมรู้ตัวเราดีที่สุด เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วก็อย่าโยนความรับผิดชอบให้คนอื่นที่คุณคิดว่าเก่งกว่า เพราะอะไรที่มันจำเป็นสำหรับเรา มันจำเป็นสำหรับเรา คนอื่นจะมารู้ว่ามันจำเป็นสำหรับเราหรือก็ไม่ใช่ ต่อให้เขาเก่งอย่างไร เขาบอกเราได้ สอนเราได้ แต่รู้แทนเราไม่ได้ เพราะสุดท้ายคุณต้องเลือกเอง จะเลือกเพราะเขาแนะนำ มันก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่เราก็ต้องคิดเองด้วย และมันจำเป็นมาก จะเลือกคำตอบที่เขาเอามาให้เพราะ เราไม่รู้ นั้นเรียกว่า เรามักง่าย และโยนความรับผิดชอบ เราอาจจะโดนบีบให้เลือกก็ตามที แต่ถ้าเราไม่รู้อะไรเลย เราก็โง่ และจะตัดสินใจผิดพลาดได้ง่ายๆ ฉนั้น ควรรู้ตัวด้วย...

ผมคิดถึงยาหม่อง ซึ่งคุณสมบัติมันหลักๆ ก็แก้แมลงกัดต่อย บวม คัน หรือเอามาสูดดมแก้วิเวียน หลายคนเรียกมันว่า ยาครอบจักรวาล คิดอะไรไม่ออก เอามาใช้ได้ทุกอย่าง ยกเว้นทาน มันก็ใช้ได้นะครับ แต่มันก็ไม่ได้เหมาะกับการใช้ทุกอย่าง จริงๆแล้วมันไม่น่าจะมีอะไรที่เหมาะกับทุกอย่าง มันควรจะมีสักอย่างสักทางที่เหมาะที่สุด เราควรจะเลือกทางนี้มากกว่า อย่าคิดว่า เราแก้สิ่งนึงแล้ว จะใช้วิธีเดิมได้ มันก็ต้องเปลี่ยนไปตามเวลา สภาพแวดล้อม เงื่อนไขต่างๆ เพียงแต่ที่ผ่านมาเป็นประสพการณ์ที่ทำให้เรารู้ และมองให้ออก และให้มีความเชื่อที่ถูกต้อง...

กิจการทั่วไป แบ่งเป็นสองส่วนใหญ่ๆ คือ ฝ่ายผลิต และฝ่ายขาย ทั้งสองฝ่ายต้องทำงานร่วมมือกัน แต่ผมให้น้ำหนักการขายมากกว่าการผลิต เพราะขายได้ ถึงได้เงิน ไม่ใช่ผลิตได้ถึงได้เงิน ถ้าขายเก่งๆ ไม่มีของมาขาย ก็ขายได้ แต่ลำพังของดีอย่างเดียวมันขายไม่ได้ จะเอาตัง จงขายอย่างเดียว เอาเรื่องนี้ก่อน เน้นเป็นหลัก เดี๋ยวเรื่องอื่นมาเอง RIZsale

เวลาเราจะค้าขายอะไรสักอย่างเนี่ย เรื่องนึงคือเราต้องมองคู่แข่ง บางงาน เราจะคิดว่า คู่แข่งมีอยู่เยอะแยะ เป็นน่านน้ำสีแดงไปแล้วไม่ควรจะไปยุ่ง มันก็จริง แต่ไม่ใช่นะครับ ถึงทุกคนที่ขาย จะเป็นคู่แข่งเรา แต่เราก็ไม่ได้แข่งกับคนทุกคนที่ขาย พวกไม่ตั้งใจ หรือไก่อ่อนอย่าไปนับให้รู้สึกเปลืองแรงเปลืองใจ จริงๆ เราแข่งอยู่อย่างมาก ก็แค่ ไม่กี่คน เบอร์ 1,2,3 ก็พอ อย่างน้อย จะเอาชนะแล้วให้มีตัวตนก็ต่ำๆก็ต้องที่3 แต่ถ้าจะวัดกันจริงๆ ต้องแข่งกับที่ 1...

การมองโลกของคน มันก็บอกถึงโอกาสด้วยนะครับ บางคน สนุกสนานเพลิดเพลิน แล้วเวลาก็ผ่านไป สิ่งที่ได้ เขาอาจจะมีความสุข แต่บางคน ทุกอย่าง เป็นโอกาสของเขาเสมอ การมองแล้วคิดหาปัญหา ทั้งๆที่คนส่วนใหญ่ ไม่ได้คิดถึงมัน ไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหาด้วยซ้ำไป แต่จริงๆมันมีปัญหา เพียงแต่ชินกับมัน เราต้องอย่าไปชิน อย่าไปยอม มองหาทั้งกว้าง ทั้งแคบ ต้องฝึกฝน หาสิ่งที่ไม่มีในสิ่งที่มี เมื่อเจอมันแล้วก็ต้องลองว่าใช่หรือเปล่า ถ้าเช่นนี้แล้ว เราจะเจอโอกาสอยู่เสมอ...

ในชีวิตประจำวันของเรา จะต้องเจอปัญหาด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะใหญ่ หรือเล็ก เราก็ต้องแก้ด้วยกันทั้งนั้น สำหรับเรื่องบางเรื่องที่เรามองเป็นเรื่องเล็ก เราก็แก้มันได้โดยง่ายดาย แต่พอเรื่องใหญ่ๆ บางทีทำให้เราหาทางออกไม่เจอ เลยไม่สู้เสีย แต่เชื่อว่า ใดๆในโลกล้วนมีทางออก ทุกปัญหา มีทางแก้ อาจจะไม่ตรงใจ ไม่ต้องกับสิ่งที่หวัง แต่มันก็แก้ได้ทุกอย่าง บางทีก็ต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งบางอย่างเพื่อได้ทางออก มันไม่มีจะได้ทุกอย่าง ก็ต้องเสียบ้าง หรือเสียเยอะ อยู่ที่คิดสะระตะแล้ว คุ้มหรือเปล่า เพราะบางที มันก็ต้องแลกกันหมดหน้าตัก...

หากเราชอบทำอะไร ถ้าไม่ได้ทำสิ่งนั้นจริงๆ เราก็จะทำมันอ้อมๆ มันเหมือนแทรกอยู่ทุกการกระทำของเรา ไม่ว่าเราจะเป็นคนจริงจัง หรือสบายๆ หากเราชอบวาดรูป และแม้เราเป็นวิศวกร มันก็ยังจะแทรกอยู่ทุกการกระทำของเรา เพราะงาน คือสิ่งที่ทำให้เราดำรงชีพมีเงินมาใช้จ่าย แต่การวาดรูปมันเป็นการหล่อเลี้ยงจิตใจให้เราดำรงความรู้สึกได้ เมื่อศาสคร์มี ศิลป์ก็มา มันก็ทำให้มีชีวิตชีวาขึ้น มันห้ามกันไม่ได้หรอกครับ เมื่อคนมันจะเก่ง แต่มันไม่ใช่เก่งเลย มันก็ต้องผ่านการฝึกฝนมาเช่นกัน เพียงแต่ เราชอบ เราเลยตั้งใจ เราเลยทำมัน ไม่ใช่โดนบังคับ พอทำไปมากๆ...

คนส่วนใหญ่เป็นคนคิดมาก คิดอยู่นั่นแหละ คิดเป็นนตุเป็นตะ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มอะไร คิดไปเรื่อย คิดไปจนจบ ว่าต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ คิดอย่างเดียวไม่ได้งานนะครับ มันต้องทำด้วย คิดไปเองที่สุดจะทำร้ายตัวเอง มันไม่มี factor effect มันไม่รู้ผลกระทบอะไรเลยไปมากกว่าจะมโนจินตนาการไปเอง ฝึกทำบ้างครับ คิดไปทำไป มันพิสูจน์ว่าสิ่งที่คิดถูกต้องไหม ไม่งั้นมันก็แห้ว ฟาวล์ไป ออกมาจากความคิดเถอะครับ RIZstepout