Just another my IDEA
ผมเองรำคาญพวกคนเก่ง ที่ขี้เกียจ คนเก่งนั้น บางคนเขาเก่งมาแต่เกิด หรือหยิบจับอะไรเรียนรู้ได้เร็วมาก จนหลายๆคนอิจฉา และอยากชักชวนมาให้ร่วมงานด้วย แต่ความเก่งนั้น ไม่ได้บ่งบอกถึงลักษณะนิสัยที่ทำงานร่วมเป็นทีมได้ ความเก่งที่โดดเด่นแบบนั้น อาจจะเหมาะที่ทำอะไรคนเดียว คนที่ทำงานร่วมกันได้ ต้องมีความมุ่งมั่น ต้องพร้อมที่จะทำงานร่วมกัน ถ้าเจอแค่เก่ง ปล่อยเขาไปเถอะ เพราะมันคงไม่เหมาะกับเรา หาคนที่มุ่งมั่น มันปั้นง่ายกว่า RIZgoodenough
คนที่โตแล้ว ใหญ่แล้ว ไม่ยอมคน เป็นเพราะเขายอมมาก่อนแล้ว คนที่เห็นคนโตแล้วไม่ยอม เลียนแบบบ้าง มันก็ไม่ได้โตสักที ไม่มีใครอยากยอมใคร แต่ส่วนใหญ่ก็อยากได้เปรียบ จะจ้องเอาเปรียบกัน มันก็เหมือนเป็นศัตรู สู้กันไปสู้กันมา แต่คนที่ยอมเสียเปรียบ มันอยู่ได้ทุกที่ เสียได้แค่ไหน มากหรือน้อย มันก็ขึ้นอยู่กับจังหวะและโอกาส ถ้าตัวเล็ก แล้วไม่ยอมเสียเปรียบ ก็โตได้เท่านั้น ถ้าตัวเล็ก ยอมเสียเปรียบไปก่อน คิดว่าจ่ายค่าเรียนรู้ ค่าวงใน ค่าเข้าคอร์ส...
เราชอบรู้เรื่องคนอื่น เรามองออก เรามองขาด ว่าลักษณะของเขาควรจะทำอะไร คนพูดมากก็มีงานที่เหมาะกับเขา คนที่พูดน้อยก็มีงานที่เหมาะกับเขา แต่พอตัวเอง อยากได้ทำโน่นนี่ได้ อยากทำโน่นนี่เก่งเหมือนคนอื่นเขา แต่ลืมดูตัวเราว่าเหมาะอะไร พอทำในสิ่งไม่เหมาะ แล้วจะทำได้ดีหรือเปล่า มันก็ไม่ จะพยายามทำให้ได้ มันต้องใช้เวลาขนาดไหน ถ้าพร้อมจะฝึกฝน มันก็ต้องแลกเหนื่อยหน่อย แต่ถ้าเอาที่ทำได้เลย ก็ต้องรู้ตัวเองก่อน พูดน้อย ทำไปทำงาน ที่เหมาะกับคนพูดน้อย คนใช้ความคิดน้อย มันก็มีงานที่เหมาะกับคนที่ใช้ความคิดน้อย แต่ทุกอย่างมันมีสถานะสมควรด้วย...
คนเราเอาชนะแบบสะใจ เอาแต่ได้ แต่จริงๆ เราไม่ชนะหรอก จะเอาเสียเท่าไรเสียไป ขอให้ได้ที่อยากได้ก็พอ สุดท้าย จะได้ไม่คุ้มเสีย แค่เรื่องชนะกันนิดเดียว แต่แพ้กันระเบิดระเบ้อไปยาวนาน มันคุ้มหรือเปล่า ชนะแบบขาดสติ พอได้สติ มีแต่เสียกับเสีย เสียแล้วคุ้มไหม ไม่ชนะแล้วดีกว่าไหม ถ้าดีกว่า ไม่ชนะก็ย่อมดีกว่า RIZwin
คนฉลาด ย่อมรู้เยอะกว่าคนทั่วไป บางทีรู้มากไป จนรู้สึกว่ามากจนไม่เป็นคนธรรมดา ยกหางยกขา กล้าว่าคนอื่นไม่รู้ไปหมด รู้จนไม่เหลือที่ให้คนอื่นยืน แล้วต่อไปใครจะคบ คนต้องมีสังคม พอไม่มีคนคบ ก็ดันไปว่าคนอื่นอีก เป็นคนฉลาด ก็จงอย่าใจแคบ เผื่อให้คนอื่นเดินบ้าง จะได้ไม่เหงา และบ้าไปเอง RIZsmart
ครั้งหนึ่งเราต้องเจอปัญหาใหญ่ๆ และหากเรารอดมาได้ ก็ไม่ได้หมายความว่า ในชีวิตนี้ จะไม่มีปัญหาอีก เราอาจจะระวังตัวมากกว่าเดิม หรือไม่สนใจดำเนินชีวิตไปเรื่อยๆก็ได้ จนกระทั่ง ปัญหาเดิม มันกลับมาอีก จะเป็นเรื่องใหม่ หรือเป็นเรื่องเดิม ไม่ต้องโทษตัวเอง ว่าทำไมซวยอย่างนี้วะ แต่มันต้องคิดว่า เราจะเอาตัวรอดอย่างไร ครั้งที่แล้วเรารอดมาอย่างไร เราเรียนรู้จากอดีต จากประสพการณ์ที่ผ่านมาหรือเปล่า หรือว่า ก็คิดว่า ซวยเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ หัดทำใจได้นิดหน่อย หรือว่า...
จะแสดงความต้องการ เราต้องแสดงออกอย่างชัดเจน และเป็นทางการ คือพูดบอก ออกไปให้เขารู้ ว่าเราต้องการอะไร จะคิดว่า แสดงท่าทาง มันเอาไว้สำหรับคนที่รู้กัน ไม่ใช่เหมาะกับทุกคน เมื่อ ไม่พูด แล้วคิดไปเอง แล้วมันทำไม่ได้ หรือไปผิดทาง มันจะแย่ใหญ่ แน่นอน เราควรดูตัวเอง ว่าทำถูกหรือเปล่า ชี้แจง ชัดเจนหรือเปล่า ถ้าไม่ แล้วเราหวัง มันก็คือ สายมโน...
เราก็คาดหวังว่า โตๆกันแล้ว ก็ไม่ต้องพูดเยอะ น่าจะคิดได้เอง รู้ได้เอง แต่ความจริง มันก็มีที่คนโตขึ้นแบบมีคุณภาพ เรียนรู้สิ่งต่างๆ มีประสพการณ์ ที่นำมาปรับใช้ชีวิตได้ คนพวกนี้ ไม่ต้องพูดมากๆจริงๆ แสดงความต้องการนิดหน่อย เขาก็รู้แล้ว แต่อีกพวก อายุก็เยอะแล้ว แต่ยังไม่รู้เรื่องอะไร อันนี้เรียก แก่แต่ตัว จะคาดหวังอะไรก็ไม่ได้ เป็นพวกมนุษย์ลุง มนุษย์ป้า น่าซื่อตาใสเอาเปรียบกันไป ถ้าเจอคนสองคนในกลุ่ม ก็ควรต้องแยกแยะ...
ใครๆก็อยากได้สูตรสำเร็จ หรือสูตรพิเศษของคนอื่นที่เขาประสพความสำเร็จแล้ว เขาก็อาจจะเล่าสู่กันฟัง เขาอาจจะไม่ได้ปิดบัง เขาก็บอกคุณทุกอย่าง แต่คุณก็ทำไม่ได้หรอก จะซื้อหนังสือสูตรสำเร็จเล่มเดียว แล้วจะทำงานให้รู้แจ้งแตกฉาน ไม่มีทางครับ คนคิดสูตร กว่าจะเขียนออกมาได้ เขาต้องอ่านกี่เล่ม คงไม่ต่ำกว่าหลักร้อย เขาต้องเรียนรู้อะไรบ้างที่ผ่านมา ลองผิดลองถูก และผิดมากกว่าถูกเสมอ กว่าจะกลั่นมาง่ายๆให้ทุกคนอ่านรู้ ฟ ถ้าคิดว่าทำอย่าเขาไม่ได้ แล้วรอกินดอกผล ฝันไปเถอะ… RIZwhenyoutry
ตอนเด็กๆ มีพูดกันว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร พอโตมา ก็ต้องทำงาน ไม่รู้จะได้ทำอย่างที่ตอนเด็กๆคิดหรือไม่ แต่พอ ทำงานไปๆ อ้าวที่คิดไว้ ไม่ได้ทำ ชีวิต มันโดนขับเคลื่อนด้วย สิ่งที่ต้องทำ ได้เงินมาซื้ออาหาร จ่ายค่าโน่นนี่ แต่จิตใจเราละ มันยังขาดอยู่ ความฝันมันเป็นสิ่งชุบชีวิตและความรู้สึก หากได้ทำแล้ว มันย่อมเหมือนอยู่ในพวังค์ ถ้าเราได้ทำมัน แต่หากทำแล้วดี ทำได้แล้ว ทำแล้วมีความสุข จนขยาย...
