Just another my IDEA
สังคมทั่วไป มันก็เป็นสังคมขี้อวดเหมือนกันนะ แต่ดูเหมือน ส่วนใหญ่จะอวดไม่รู้ มากกว่าอวดรู้ อวดในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง แล้วทึกทักไปเองว่า ตัวเองดีเก่งดัง มันคิดไปอยู่ในโลกจินตนาการของตัวเอง และดุเหมือนไม่ยอมรับความจริงกัน ในทางพระ ต้องรู้จริง เห็นแจ้งก่อน ถึงบอกสอนกันได้ ถ้าไม่รู้จริง ไม่รู้แจ้ง ก็ต้องอดไว้ ว่าเราไม่รู้ เรียนให้รู้ไปก่อน เรียนรู้ว่าเขารู้ ก็เรียคนกับเขา แต่ถ้าเรียนแล้วเขาไม่รู้ก็เปลี่ยนไปหาที่รู้ใหม่ คนมีดี ต้องมีดี อย่าเอาความดีคนอื่นมาอวดมาข่ม...
ผมสรรเสริญคนรู้จริงนะครับ แต่การที่เขาเหล่านั้นจะรู้จริง มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หลายคนชอบอันนั้นอันโน้นอันนี้ แต่ก็ไม่ได้สามารถบ่งบอกตัวเองได้โดดเด่นมากพอ บางคนบอกว่า ทำอะไรที่ชอบ แล้วจะทำได้ดี แต่เดี๋ยวนี้ ชอบอย่างเดียว มันจะได้ดีไปได้อย่างไร ในเมื่อไม่ได้มีความพยายามอะไรเลย กับสิ่งนั้น และคิดว่าไม่นาน เดี๋ยวก็เบื่อ แล้วมันจะได้ดีได้อย่างไร ในเมื่อบอกชอบเฉย ถ้าชอบจริงๆ เราต้องศึกษามัน ให้รู้ให้แตกฉาน เอาให้ทุละกันไปข้างนึง ขนาดที่ใครมาถาม เราตอบได้อย่างลึกซึ้ง คนถึงจะได้ยกย่องเรา ว่ารู้จริง...
บ้านเมืองเราเป็นบ้านเมืองตลก เมื่อเห็นอะไรดังอะไรเด่นก็แห่ทำตามกัน ทำตามกันมุมแคบๆ คือทำเหมือนๆกันหมด พอทำเหมือนกันหมดมันก็แย่งกันทำแย่งกันขาย ที่คลาสสิคที่สุด คือ เกษตรกร เห็นอะไรราคาดี ก็ปลูกเหมือนกันหมด และไม่เพียงแต่เกษตรกรเท่านั้น ยังมีคนเห็นโอกาส ก็แห่ลงทุนปลูกกัน เมื่อทุกคนกระโดดเข้ามา ทำให้ราคาที่เคยสูงๆ จากการต้องการที่มีมากกว่า สินค้า ทำให้สินค้าท่วมตลาด ราคาลดลงอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้ว่าราคาตกก็ยิ่งขายหนี ราคายิ่งดิ่งลง ชิบหายบังเกิดแก่คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด เพราะทำไม่ได้คิด มันจึงได้ผลที่ไม่ได้จะให้เกิดเสมอ แต่จริงๆ...
ความท้าทายของผู้ประกอบการ ในวันนี้ คือความอยู่รอด ตอนคนตั้งใจมาทำกิจการอะไรสักอย่าง เขาก็ได้วาดภาพฝันของความสำเร็จ แล้วจะทึกทักไปเอง ว่าฉันต้องประสพความสำเร็จแน่ๆ แต่ในความจริง มันไม่ง่ายเลยนะครับว่าจะทำได้ หากเราค่อยๆมองทีละก้าวทีละขั้นตอน เอาตัวให้รอดย่อมเป็นสิ่งที่ใกล้ที่สุด และใกล้กว่าความสำเร็จเยอะแยะ ซึ่งใครทำได้ ก็จะได้สิทธิไปต่อ และมันมากก่อนความสำเร็จทุกครั้ง เอาตัวให้รอดก่อนครับ เรื่องอื่นเรื่องรองๆเลย ฝันไป ทำให้ได้ มันต้องรอดก่อน RIZsurvive
การทำดี หรือการทำอะไรให้ มันไม่จำเป็นเลยที่ต้องเป็นเรื่องใหญ่ๆ เรื่องเล็กๆน้อยๆนี่แหละ ที่ทำให้สิ่งธรรมดาๆที่เราทำกันทุกๆวันแตกต่าง การใส่ใจ ใส่รายละเอียดนั้น มันทำให้ดูสิ่งที่จำเจทุกๆวัน มันแปลกออกไป จนรู้สึกได้ คนที่ใส่ใจนั้น เราจะรู้เลย แต่คนเราก็ชอบคิดไปเองว่า big surprise มันเด่นกว่า ชัดเจนกว่า แต่การพยายามมากจนเกินไป มันอาจจะแป๊กๆ ก็เป็นได้ แล้วจะยิ่งผิดหวัง จะทำแต่เรื่องใหญ่ๆ เรื่องเล็กๆไม่ทำ ทำให้ลืมไปว่า เราใช้ชีวิตเป็นอยู่แบบไหน...
ทำอะไรก็ควรทำอย่างมั่นคง รากฐานแข็งแรง ผิดพลาดอะไรไป มันจะได้แก้ไม่ยาก ผมเห็นคนหลายคน บอกว่าจังหวะมา เลย รีบๆ ก้าวๆ กระโดด ก็มีล้มลง ตกลงคอหัก เจ็บตัวก็เยอะแยะ เพราะเขาคิดว่าได้ รีบได้ จังหวะมา แต่ไม่รู้ว่าตัวเองพร้อมหรือเปล่า การทำอะไรด้วยความไม่พร้อมนั้น เป็นความเสี่ยง ผิดพลาดไปก็ต้องรับผิดชอบ จะบอกไม่รู้ไม่ได้ แต่ที่ผ่านๆมาก็เห็นว่าไม่คิดกัน เล็งผลเลิศเป็นส่วนใหญ่ ช้านิดหน่อย แต่ชัวร์...
อากาศร้อน มันทำให้คนหงุดหงิด ยิ่งสังคมเมือง เป็นสังคมที่วุ่นวาย รถติด มันง่ายต่อการที่จะระเบิดอารมณ์ ยิ่งคนต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ ทำให้จุดเดือดมันต่ำ แตะนิดแตะหน่อยก็อาจจะระเบิดได้ มันไม่ใช่เราผิด หรือใครผิด มันเป็นองค์ประกอบที่มากดดันเรา ผมว่าทุกคนรู้ว่า อารมณ์หงุดหงิด แต่ไม่ได้สนใจ มันเลยระเบิดง่าย กินน้ำเย็นๆสักหน่อย หาอะไรหวานๆกิน มันจะช่วยบรรเทา อย่างน้อยก็ผ่อนไปเยอะ น้ำเย็นๆสักแก้ว เปลี่ยนอิริยาบทอีกหน่อย สู้ต่อได้ด้วยสติครับ RIZhot
คนเราอยู่เฉยๆ มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ขึ้นชื่อว่าคน และอยู่ร่วมกันในสังคม มันย่อมอยู่เฉยไม่ได้ มันก็ต้องมีเรื่องนั่นโน่นนี่ตลอดเวลา บางที เรื่องไม่มีอะไร เราก็ยังสร้างเรื่องขึ้นมา ไอ้ที่สร้างเรื่องขึ้นมา เพื่อที่จะเป็นข้ออ้างในการแก้ไขมัน บางเรื่องที่สร้างมันก็แก้ง่ายๆ หรือว่าเรารู้อยู่แล้ว ว่า ควบคุมได้ ก็ว่าไป แต่บางเรื่องสร้างมาแล้ว แล้วคุมมันไม่ได้ บานปลาย กลายเป็นเรื่องใหญ่โต งานนี้และงานช้าง เอาตัวไม่รอด แล้วมีปัญหาทับตัวเองก็เยอะ แน่นอนสถานการณ์สร้างวีรบุรุษ แต่ผมรู้ว่าใครๆ...
ในสนามรบ แม้ว่ากองทัพที่ยิ่งใหญ่ รบกันแบบไร้พ่าย มันก็ไม่ได้แปลว่าแพ้ไม่เป็น บางครั้ง เราชอบทึกทักไปเอง และเอาอดีตที่ผ่านมาเป็นตัวตั้งค่ามาตราฐาน ว่าเราเทียบกับคนอื่นเขาเป็นอย่างไร และเอามาเดาปัจุบัน ที่เราคิดของเราไปเอง ด้วยประสพการณ์ว่าเขาคงเติบโตด้วยความเร็วเดียวกับเรา แต่เอาจริงๆ ผู้แพ้ เขาอาจจะเร่งพัฒนาตัว ด้วยความรู้สึกว่าเขาต้องรับเร่ง เพื่อจะเอาชนะเราได้ อย่าประมาทเชียว ไม่งั้นถ้าเขาไม่เอามีดมาจ่อคอเรา เขาก็ก้าวข้ามเราไปแล้ว และเราก็ยังคิดอยู่ไปเองว่า เขายังตามหลังเราอยู่ ออกไปดูโลกกว้างเพื่อการเรียนรู้บ้าง อย่าออกไปโลกกว้างแล้วก็คิดเหมือนเดิม RIZseetheworld
มันยากนะครับ ที่คนเราจะคิดอะไรใหม่ๆ หรือคิดอะไรของตัวเองได้เลย แบบอยู่ดีๆโผล่ มันดูล่องลอย และไม่มีพื้นฐานอะไรมารองรับ สิ่งที่เราเรียนรู้ คือภูมิปัญญาที่สืบทอดกันมา และค่อยๆ ขัดเกลา เพิ่มตัด มาเรื่อยๆ ผ่านยุคสมัยต่างๆ เรียนรู้มันไม่ผิด อย่างน้อยมันก็ย่นระยะเวลาเป็นพันๆปี ที่เราจะรู้ได้ทัดเทียมและมากกว่าคนโบราณ ไม่ต้องรีบที่จะหาตัวตน เพราะมันจะง่ายถ้าเรามีพื้นฐานที่เข้มแข็ง ประสพการณ์ที่มากพอ และตกผลึกไปกับมัน เมื่อนั้น มันจะง่ายที่จะหาทางตัวเอง ลอกไปก่อนครับถ้าไม่รู้ แล้วค่อยทำความเข้าใจกับมันให้มากพอ แต่อย่าสักแต่ว่าลอก...