Just another my IDEA
เรื่องบางเรื่อง ต่อให้เป็นเรื่องง่ายๆ คนรู้กันแทบทุกคน เชื่อสิครับ มีบางคงก็ไม่รู้ ไม่รู้แบบไม่น่าให้อภัย แต่ถ้าปัญหาคือ คนอื่นไม่เชื่อว่าไม่รู้ คิดว่าแกล้งโง่ หรือมีวาทะซ่อนเร้น แต่พอไม่รู้จริงๆ จะอธิบายยังไง เราก็ไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมด ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น บางที เงียบไว้ก็ได้ เออออไป จะได้จบ ถ้าเล่นละครกันไม่เป็น ทะเลาะกันตาย RIZiamfool
เงินมันไม่มีค่าสำหรับคนที่มีเงินแล้ว เงินมีค่าสำหรับคนที่ไม่มี คนไม่มีคิดว่าความสุขคือเงิน เพราะเงินเอาไปซื้อสิ่งทีอยากได้ และได้สิ่งที่อยาก มันคงเป็นความสุข คนที่มีเงิน กลับเริ่มแสวงหาสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ เพราะเขามีเงินซื้อมาหมดแล้ว พอพูดถึงเรื่องสิ่งที่เงืนซื้อไม่ได้ มันก็กว้างมากจนไม่รู้ว่าอะไร แต่ถ้ารู้สึกได้ มันคงเป็นความสุขแหละ RIZwanna
คนซื้อ คนขาย เรื่องโลกแตก แต่ถ้าเข้าใจสูตร มันก็จะง่าย คนอยากทำ คนอยากขาย ขายสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ไม่สนใจคนซื้อ คนซื้อก็ไม่ซื้อ เราก็คงสงสัยว่า ทำไมเขาไม่ซื้อ ของออกจะดี (ในความคิดของเรา) แต่ พอขายของตามใจคนซื้อ มันก็ดันไม่เป็นตัวของเราเองอีก แต่ก็ดันขายได้ จริงๆมันคือตรรกะง่ายๆ ขายของในสิ่งที่คนซื้อ ไม่ใช่ขายของ ในสิ่งที่เราอยากขาย ถ้าทำได้ มันก็ถือว่าสุดยอด แต่เพราะมันไม่ง่าย...
ความกลัว มันถือเป็นเรื่องเชิงลบ แต่ถ้าเราพินิจดีๆแล้วนั้น จะหาข้อดี มันก็มีเหมือนกัน เราได้เรียนรู้อะไร จากสิ่งที่เรากลัว เมื่อเราเรียนรู้มัน ก็ต้องเรียกมันเป็นอาจารย์ เพราะมันสอนเรา ให้รู้ในสิ่งต่างๆ ที่เราต้องระวังไว้ เพราะเมื่อเรียนกับอาจารย์ความกลัวในเรื่องนี้แล้ว เราก็อยากสอบผ่าน ไม่ต้องกลับมาเจอใหม่ หากทำไม่ได้ เราก็จะเจอซ้ำๆย้ำๆให้ท้อทุกข์ระทม แต่ถ้าเราสอบผ่าน ครั้งหน้า เราจะวังตัว เมื่อเราเจออีกเราจะรู้และระวังตัว ระวังเพื่อไม่ให้เกิดขึ้นมาอีก RIZfear
ผมเห็นคนที่ไปเรียนคอร์สอบรมเยอะแยะ ก็เห็นมีสอนเรื่องต่างๆ จะเรื่องอะไร สุดท้ายมันก็แนะนำเรื่องทัศนคติ หรือตอนจบของทุกคอร์ส ก็ให้ทุกคนเอาความรู้สิ่งที่ได้ กลับไปทำ เมื่อจบคอร์ส ทุกคนออกมาด้วยความมุ่งมั่น ไอเดียบรรเจิด อยากทำๆ แต่พอถึงบ้าน วงจรเดิมๆ มันก็กลับมา วนเวียนเดิมๆ เช้าไปทำงาน เที่ยงกินอาหารน่าเบื่อ เย็นรถติด กลับบ้านก็เหนื่อยเพลียกาย นอนละ พอเป็นเช่นนี้ มันก็ไม่อยากทำอะไรใหม่อีกแล้ว ไฟที่ลุกโชนมาตอนที่ไปสัมนา เริ่มมีข้ออ้างสารพัด เมื่ออ้างมากๆ...
ผมว่า ใครๆก็อยากรู้ล่วงหน้า อยากรู้อนาคตของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น แม้ว่าจะถามว่า จะรวย จะถูกหวยหรือเปล่า ก็ถือว่าอยากรู้ ถ้ารู้เรื่องนี้ มันก็ไม่ยังไง เพราะ จะดีได้มันก็ต้องมีพื้นฐานดี แม้ว่ามันไม่เห็นเด่นชัดมาก่อนก็ตาม แต่ถ้ารู้เรื่องไม่ดีละ แล้วดันคนทายนี่ ประสพการณ์เขาเล่าว่า แม่นเสียด้วย เรื่องดวงชะตา เมื่อลิขิตมาแล้ว หาปล่อยเลยไป มันก็คงเป็นตามที่ฟ้าลิขิต พระพุทธเจ้าบอกว่า “ประโยชน์ย่อมล่วงเลยคนพาล ผู้มัวรอแต่ฤกษ์ยามอยู่ ประโยชน์ย่อมเป็นฤกษ์ของประโยชน์เอง ดวงดาวจะทำอะไรได้”...
ไอ้ความอยากรู้ ถ้ารู้ได้ก็ดี และถ้าไม่รู้ มันก็ย่อมอยากรู้ แต่ถ้าเป็นเรื่องดีๆ เป็นสาระ ไอ้ความอยากรู้ มันก็จะช่วยให้เราค้นหา เมื่อรู้มาแล้ว มันก็จักเป็นประโยชน์ เพิ่มพูน แต่ไอ้รู้ในสิ่งที่ไม่เป็นสาระ ไม่จำเป็นต้องรู้ จะรู้ไปทำไม รู้แล้วมันก็ไม่ได้อะไร รู้แล้ว ไม่ใช่จะสบายใจ ยิ่งทำให้แย่ไปใหญ่ แต่ก็อยากรู้กัน เพราะสัตว์สังคมมันสอดรู้ ใครจะว่าไงก็ว่าไป เรารู้ตัว มีสติ คิดได้ ย่อมดีกว่า...
บางเรื่องไม่ได้หาเรื่องใส่ตัว แต่เรื่องมันมาหาเอง ไม่มีใครรู้หรอก ว่ารถจะมาชน ตึกจะถล่ม ไฟจะไหม้ น้ำจะท่วม จะไปว่าใครได้ มันก็แค่ซวย แต่การแก้ไขจัดการเป็นอย่างไร ไม่ใช่จะโทษว่า หาเรื่องใส่ตัว หรือซวยว่าเรื่องมาหา ตั้งสติครับ ไม่ว่าจะหาเรื่องเอง หรือเรื่องมาหาเอง คิดครับ ว่าจะแก้ยังไง จริงๆคือ เป้าหมายทางออกเป็นอย่างไร เมื่อมีเป้าแล้ว ก็หาทางได้ จะกี่ทางก็ตามที จะมีทางหลัก ทางสำรอง...
อย่าคิดว่าพระเอก ต้องเก่งตลอดนะ เพราะมันก็มีโอกาสโดนก็ได้ บางทีก็โดนจนจุก ร้องโฮออกมาเลย แต่ก็ฟอร์มพระเอกไม่ได้ร้อง ให้ใครเห็น เลยคิดว่า พระเอกเก่งตลอดกาล บางทีมันก็โดนฮุก โดนแย๊บ โดยจนเละ แต่ต้องมีฟอร์มดีไว้ก่อน ไม่เห็นไม่ใช่ไม่มี มีแต่ร้องไม่ออก ตอนร้องออก ก็ไม่ได้ให้ใครเห็น RIZhero
เมื่อเราทำงานหนัก เราก็จะรู้สึกเหนื่อยล้า ล้าจนไม่อยากจะทำอะไร อยากนอนอยู่เฉยๆ ในความหมายจริงๆคือ ไม่อยากทำงาน ไม่ใช่ไม่อยากทำอะไร หากแก้ผิดจุด มันก็ยังไม่อยากทำอะไรอยู่นั่น เหี่ยวเฉากันไป แต่เมื่อมีเวลาว่าง แล้วเราได้ทำอะไรที่ชอบ เราจะเหมือนโดนดูดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง ที่เราจะทำมันได้ทั้งวัน อย่าลืมวันลืมคืน ลืมกินลืมนอน และนั่น คงเป็นงานอดิเรกที่เราชอบ เช่น อ่านหนังสือ ฟังเพลง ประดิษฐ์อะไรสักอย่าง ลองหาดูครับ มันดีต่อใจ ช่วยให้ชีวิตต่อไปได้...
