Just another my IDEA
สิ่งที่หลอกคนง่ายที่สุด คือจากสายตา แต่มันจะเด่นชัดขึ้นมา ตอนการกระทำ ถ้าเราตัดสินใจไปแล้วจากภาพที่เราเห็น มันอาจจะไม่ได้เป็น หรือเป็นแค่ส่วนเล็กๆที่เกิดขึ้นก็ได้ อย่ารีบในสิ่งที่เราไม่รู้จริง อย่ารีบในสิ่งที่เราไม่เกี่ยว เพราะไม่งั้น มันอาจจะทำให้สิ่งที่เราคิดไปเองฝังหัวได้ ค่อยๆเป็นผู้ดู สังเกตุการณ์ไปเรื่อยๆ แล้วเราจะค่อยๆเห็นมันเอง อะไรก็ตามที มันก็แพ้กาลเวลาทั้งนั้น RIZfromeyes
แยกเรื่องความเก่งกับ อีโก้ก่อนนะครับ การที่เรารับทำงานให้ใครหรือบริษัทไหม แสดงว่าเขาเอาหัวโขนที่เขาคิดมาใส่บนหัวเรา จะให้อิสระ มากน้อย ก็แล้วแต่นาย เราก็ต้องทำให้เขาอย่างคุ้มค่าที่จ่ายมา จะบอกว่า ได้มากทำมาก ได้น้อยทำน้อยก็แล้วแต่ ตราบใดที่อยุ่เป็น มันก็ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรหรอกครับ เพราะอย่างน้อย มันบ่งบอกว่าเราเข้าใจ วิถีของการทำงาน คือเขาจ้างเรามาให้ทำ ให้คิด ให้โน่นนี่ก็แล้วแต่ตกลง มันไม่เกี่ยวว่าเราจะชอบงาน รักงาน หรือไม่ คือถ้าเราตกลงรับเงินเขามาแล้ว ก็ต้องทำให้ได้ แต่ที่เห็นบ่อยคือเอาไว้ก่อน...
ไม่ว่าเราจะทำอะไร ก็ย่อมเจอสิ่งสองสิ่งเสมอ คือ สิ่งที่ควบคุมได้ และสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ ผมมักให้เวลากับสิ่งที่ผมควบคุมได้ เพราะผมสามารถ ปรับเปลี่ยน แก้ไข ทุ่มเท มันก็จะมีผลย้อนกลับมา ตามที่คาดเดา แต่ผมจะไม่ให้เวลากับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ ฟ้า ฝน อากาศ เรื่องราวของคนอื่น ผมไม่อยากจะไปใช้เวลาไปกับสิ่งที่สามารถเอาไปทำอะไรที่มีประโยชน์ หากทุกคนมีเส้นตายเท่ากัน ก็ควรจะจัดสรรว่าอะไรควร อะไรไม่ควร วางแผนดีๆ ถ้าเราเอาเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ มาเป็นปัญหาใหญ่แล้ว เราจะเสียเวลาไปกับสิ่งที่...
เรื่องที่เกิดขึ้นทุกๆวัน ถ้าเราสังเกตุดีๆ มันย่อมมีที่มาที่ไป ผมว่า ไม่มีอะไรหรอก ที่มันโผล่ขึ้นมาเลยๆ ไร้เหตุผล คำว่า ดวง ยังใช้บุญกรรมนำแต่ง มันยังมีเหตุปัจจัย คำว่าฟลุ๊ก ดวงดี ถูกหวย มันก็ย่อมมีที่มาที่ไปเช่นกัน ไม่ใช่ ไม่ซื้อหวย แล้วจะถูกได้ หรือไม่ซื้อด้วยเงินตัวเอง ก็ย่อมได้มาทางใดทางหนึ่ง หากไม่มีเหตุปัจจัยอะไรเลย ย่อมไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่บางครั้ง เราอคติ คิดมองแต่ตัวเอง...
เจอปัญหา แล้วอย่าหนีไปเริ่มใหม่ เจอปัญหา อย่านิ่ง แล้วไม่ทำอะไร เจอปัญหา ทำๆไป ให้มันไปต่อ ต่อแล้ว เราก็จะรู้ ว่ามีปัญหาต่ออีก ทำไป แก้ไป แก้ไป แก้ไป แก้ได้ ก็เจอปัญหาใหม่ แต่ถ้าไม่แก้ ก็ไม่ไปไหน ทำไป แก้ไป ยังดีเสียกว่า RIZwhenido
งานที่สุดที่เรานับกันคือเรื่องของความอาวุโส ผู้น้อยสมควร ที่จะเคารพผู้ใหญ่ อันนี้โดยปกติ แต่สมัยนี้ เราจะเห็นผู้ที่มีอายุน้อย ได้รับบทบาทที่สำคัญขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ เพราะโลกเปลี่ยนให้เป็นผู้อายุน้อยขึ้นมาหรอก แต่เราให้โอกาส คนที่มีวุฒิภาวะที่โดดเด่นในด้านต่างๆขึ้น เพราะเรามองเห็นว่ามันเหมาะสมกับการทำงานในแต่ละอย่าง หลายคนที่สายอนุรักษ์นิยมไม่เห็นด้วย แต่บางอย่างผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถทำได้ ก็ต้องปล่อยๆให้เด็กๆเขาทำ อันนี้ต้องหัดยอมรับ และปล่อยให้เขาเป็นผู้นำ เพียงแต่เราควรสอนในสิ่งที่สอนได้ และเรียนรู้ในสิ่งที่เราไม่รู้ ถ้าเรายืนกระตายขาเดียว แล้วคิดว่า คนแก่กว่าย่อมรู้มากกว่าคนอ่อนกว่า แก่กระโหลกกะลา มันก็มีเยอะแยะไป ต้องมองว่าอยู่ในบริบทไหน...
เราเห็นคนค้าขายดี แน่นอนครับ เราก็อยากเป็นแบบเขาบ้าง คิดอะไรไม่ออก ก็ลอกข้อสอบกันเลย เปิดแข่ง แล้วความจริงก็ปรากฎว่ามันไม่ง่ายเลย พอรู้ว่าไม่ใช่ เริ่มลนลาน งานนี้ ง่ายสุดคือตัดราคา พอตัดราคา ตลาดเสีย แย่กันทั้งหมด แต่เชื่อผม ตัวจริงเท่านั้นถึงอยู่ได้ ไม่ใช่เพราะเรื่องราคา เพราะเขาคือตัวจริงที่มีดี มีความใช่ที่ลูกค้าต้องการ การลอกมาแต่เปลือก แล้วหวังจะได้เหมือนกับที่คนทำผ่านมา มันมองง่ายไปนะครับ เราไม่รู้แก่นแท้ของมัน เราประเมินค่ามันต่ำไป อะไรคิดว่าง่าย...
เพื่อนผมบ่นผมว่า นิดๆหน่อยๆ ก็ไม่ได้ ยอมๆหยวนๆหน่อย ซึ่งปกติ ผมไม่ค่อยยอมนะครับ มันฝึกนิสัยไม่ดี สำหรับผมกับเขา จริงๆ สำหรับผมเอง มันก็ได้นะครับ ถ้ามันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ต้องแยกว่ามันเป็นเรื่องๆไป ไม่ใช่เป็นกับคน คือถ้าคนนี้เป็นอย่างนี้ นิสัยอย่างนี้ก็ยอมๆ หยวนๆ ไปตลอด มันก็ไม่ใช่ เพราะ เขาคิดว่านิดๆหน่อยๆไม่เป็นอะไร จนเป็นนิสัย มาสายนิดหน่อย ไม่เป็นไร ถ้าเพื่อนฝูงนัดทานข้าวกัน...
วันที่เราชอบคุยเกี่ยวกับเรื่องสิ่งใหม่ๆ จะเป็นสิ่งใหม่ที่มาต่อยอด หรือสิ่งใหม่ที่มาทำลายล้างของเดิมก็ตามที มันก็พูดกันง่ายๆ สนุกกันตามความคิดเห็นของคนทั่วๆไป มันคนละเรื่องกับตอนทำ สำหรับผม จะทำอะไรใหม่ๆได้ มันก็ต้องเก็บเกี่ยวประสพการณ์มากเพียงพอ จนมองเห็นปัญหาในกระบวนการ หรือแม้กระทั่งวิธีการ และเราจะแก้ไขมันด้วยการ ทำอะไรเพิ่มเติม หรือเปลี่ยนแปลงมัน แต่ก่อนอื่น ที่คิดแล้วทำนั้น เราก็ต้องเข้าใจในโครงงาน กรรมวิธีให้ดีเสียก่อน มันไม่ง่ายนะครับที่จะทำอะไรใหม่ๆ ออกมา โดยอย่างยิ่ง ทำมันลอยๆ เพราะอยากทำอะไรใหม่ๆ หรือไม่อยากทำอะไรเก่าๆ แบบโบราณๆ...
หลายคนตัดพ้อถามผม ด้วยคำถามที่ตอบยากทีเดียวว่า ต้องพยายามแค่ไหน ถึงจะเห็นผล ผมเขาใจว่าผลที่คาดหวังของความพยายามที่เขาตั้งใจนั้น คือความสำเร็จปลายทาง เช่นทำงานสำเร็จ รวย หรือได้อะไรที่หวัง แต่ผมว่า ความพยายาม ไม่ได้บอกถึงความสำเร็จ แต่บ่งบอกถึงการสร้างโอกาสให้ไปถึงผลสำเร็จ ถามว่าพยายามต้องกี่ครั้ง อันนี้ไม่รู้ มีหลายเหตุหลายปัจจัย แต่ถามว่า กี่ครั้งแล้วเห็นผล ผมก็บอกได้ว่า ครั้งเดียวก็เห็นผลแล้ว เพราะผลของผม คือพัฒนาการ ที่ขยับไปมากกว่าจุดเริ่มต้น จะผิด จะถูก...