Category: daily note

มีคนถามเคล็ดลับของผมมากมาย จริงๆมัน คือสิ่งที่ผมสั่งสมประสพการณ์ ที่มีความสนใจใคร่รู้หลากหลาย มารวมๆกัน เชื่อว่าแต่ละคนก็มีไม่เหมือนกัน สอนกันไม่ได้ แต่แบ่งปันได้ แต่จะได้หรือไม่ได้ มันก็เหมือน คนอ่านหนังสือแหละ ถ้าเขาเอาไปปรับใช้เป็นประโยชน์ มันก็ดีสำหรับเขา แต่ถ้าอ่านแล้ว ได้รู้ มันก็เหมือนเดิม ฉนั้นผมก็บอกได้ครับ ว่าเคล็ดลับของผม ไม่มี มีแต่ ทำไปเหอะ ไม่ต้องกลัว ทำไปเยอะๆ เดี๋ยวก็รู้เอง ไม่ต้องกลัวเสียเวลาหรอกครับ...

เราจะขายของเขา เราต้องถามเขาว่าเขาอยากได้อะไร แต่บางที เซลก็เข้าใจ ผิดพยายามยัดเยียดสิ่งที่เราคิดว่าดีๆ คือของๆเราที่จะขาย ให้ลูกค้าเลย ซึ่งแต่ละคน มีความสามารถในการพูดขนาดลิงยังหลับ แต่ที่ยังขายไม่ได้ เพราะเรายังไม่รู้จักลูกค้า เรายังไม่รู้ว่าลูกค้ามีปัญหา เราก็เสนอทางแก้ปัญหา ที่บางที ลูกค้าก็ไม่ได้สนใจไปแล้ว จริงๆ มันแค่ปรับกระบวนความคิดนิดหน่อย เริ่มถามเขาก่อน รู้จักลูกค้า หาความเชื่อมโยง นำเสนอผลิตภัณท์ พร้อมกับเชื่อมโยงในสิ่งที่ลูกค้าสนใจ บอกถึงบริการหลังการขาย และจัดท้าย ด้วยโปรโมชั่น...

ได้มีโอกาสฟังกลุ่มคนมานำเสนอไอเดียเพื่อต่อยอดทางธุรกิจ เข้าใจว่า ทุกคนก็อยากขยายตลาด อยากมั่งมีกันทั้งนั้น แต่พอแบ่งภาพคร่าวๆได้ว่า นักวิทยศาสตร์/วิศวกร ก็อธิบายกลไก ว่างานนำเสนอมันทำงานอย่างไร ค่อยๆเล่าเป็นประบวนการ บอกว่าทำอะไรได้ แต่ก็ไม่ได้บอกชัดๆว่าขายใคร นักวิชาการ / ก็จะอธิบายภาพรวมๆ ในหลักสถิติ ลงท้ายเป็นจำนวน หรือไม่ก็เป็นเปอร์เซ็น ก็ไม่ได้บอกว่า จะทำอะไรขายใคร ฟังแล้ว ผมว่ามันดี แต่พอเป็นแบบนี้ มันไม่น่าสนใจ สงสัยเขาลืมตระหนักถึงจุดประสงค์ ว่าเขามาทำอะไร...

ตอนเริ่มทำทุกคนก็มีเป้าหมายให้สำเร็จในสิ่งที่ตัวเองหวัง เหมือนคนที่เริ่มเรียนหนังสือ ก็อยากเรียนให้จบกระบวน ซึ่งปกติเหลือเกินของผู้ที่มองโลกในแง่ดีในตอนแรก ต้องมาเจอความจริงว่ามันไม่ง่าย มีความลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน ทั้งปัญหาภายนอกภายใน การเมือง เรื่องชาวบ้าน นินทากาเล หรือคิดถึงบ้าน มันทำให้เรา อยากจะพัก อยากจะหยุด อยากจะพักผ่อน แม้บางที ก็ขอแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ซึ่งก็ไม่ได้ตั้งใจจะล้มเลิก ในเป้าหมายที่ทำนั้น แต่ เมื่อทำไปแล้ว หากมีอะไรมาสะกิดความมุ่งมั่นแล้วนั้น โอกาสเขวมันสูงมาก อีกสักนิดอีกสักหน่อย พาลให้การใหญ่ต้องล่าช้า...

ความฉลาดโดยมากมักเป็นเรื่องของวิชาการความรู้ ในเรื่องการทำ การสร้าง การลดขั้นตอน แต่ในบางครั้ง ความฉลาดในเรื่องโง่ๆ ก็มีอยู่มาก แต่เมื่อความฉลาดมากจนเป็น ความละเอียดในงาน แต่ความเฉลียวมักมาด้วยประสพการณ์ที่ผิดพลาดที่เป็นคนสอน ทำให้เรารู้เรื่องราวโดยรอบ ว่าจะเป็นเช่นไร เจอเรื่องเยอะๆ แล้วผ่านมาได้บ่อย ก็จะมีความเก่ง ที่รู้ว่าเราต้องระวังอะไรบ้าง หรือรู้ต้องใช้ใครอย่างไรบ้าง ถ้าเจอคนเนียนๆ เขาอาจจะใช้เราโดยที่เราไม่รู้สึกและยินดีก็เป็นได้ ความฉลาด ต้องคู่กับความเฉลียว ถ้าความฉลาดอย่างเดียว ก็อาจจะแป๊กเจอหลอกได้ แต่ถ้ามีแต่ความเฉลียว ก็อาจจะไม่มีองค์ความรู้...

เวลาคุณทำงาน จะดีแค่ไหน ตั้งใจแค่ไหน มันก็ย่อมเป็นเรื่องปกติที่จะมีอะไรทำให้เราไขว้เขว หากคุณอยู่ฝ่ายจัดซื้อ มันก็ต้องมีคนขายสินค้า มาคุยติดสินบนให้คุณ แล้วก็บอกว่า มันไม่เป็นอะไร ใครๆก็ทำกัน แต่ผมว่า เจ้านายคุณคงไม่คิดเช่นนั้น ถ้าจับได้ว่าคุณทำ ถ้าคุณอยู่ฝ่ายตรวจรับ มันก็ต้องมี คนส่งงานเสนอสินบนให้คุณเพื่อที่จะให้ผ่าน ถึงแม้ว่าจะได้มาตราฐานผ่านอยู่แล้ว ก็เรียกว่าเป็นสินน้ำใจ แต่ถ้าเรื่องมันดังขึ้นมา คุณจะบอกว่ามันได้มาตราฐานอยู่แล้ว พูดไปใครจะเชื่อ ถ้าคุณเป็นผู้พิพากษา ถ้ามีโจทย์หรือจำเลย มาขอให้คุณตัดสินเข้าข้าง แม้ว่าจะถูกต้องก็ตาม...

คนเราใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ชอบคิดไปข้างหน้า โดยไม่ได้สนใจปัจุบัน อยากจะได้สิ่งที่เราไม่มี หน้าที่การงานที่รับมอบหมาย ก็ไม่ได้ทำให้ดีเสียก่อน แต่กลับชอบไปยุ่ง ไปช่วย เรื่องของชาวบ้าน บางทีออกตัวรับแทนคนอื่น ทั้งๆที่เรื่องของตัวเอง งานของตัวเองก็ยังไม่เสร็จ ยังไม่ดีพอ อะไรที่อยู่ในมือ คือของแน่นอน ถึงแม้จะยาก ลำบาก มันก็เป็นของเรา หน้าที่ของเรา ทำไปก่อน ทำให้ดีก่อน จัดการเรื่องตัวเองให้เสร็จก่อน ถึงค่อยไปเรื่องอื่นต่อได้ RIZdoitfirst

ถึงว่า บ้านเมืองเราจะมีปัญหาทั้งเศรษฐกิจ การเมือง เรื่องทั่วๆไป เห็นสื่อเอาเรื่องปัญหา การเอารัดเอาเปรียบ การเห็นแก่ตัวมาเผยแพร่ บางที ทำให้เราคิดว่า เดี๋ยวนี้คนเป็นแบบนี้ทั้งนั้น ทั่วไป ทั้หมด มันก็เป็นการมองโลกในแง่ร้ายเกินไป เพราะมันไม่ใช่ทุกคนหรอกครับที่เป็น และมันก็ไม่ใช่ส่วนใหญ่ด้วย เพราะถ้าคนส่วนใหญ่เป็นแล้วนั้น มันต้องเกิดกลียุคกว่านี้เยอะ เพียงคนทำไม่ดีเป็นข่าว แต่คนทำดีไม่มีใครเป็นข่าวและไม่ได้อยากเป็นข่าวด้วย ผมเชื่อความดียังมีอยู่ อย่างวันนี้ผมกลับบ้าน ฝนตก คนที่มีร่มเขาเรียกเราเขามาอยู่ในร่มด้วย คนไทยมีน้ำใจ เห็นใครเดือดร้อนก็อยากช่วยเหลือ...

ความทรงจำครั้งแรก มักกลายเป็นบรรทัดฐาน ไม่ว่าคนนั้นจริงดี หรือไม่ดี เราก็จะจำภาพแรก ที่เขาไม่ว่าเป็นอย่างไร ไว้ก่อน แล้วเราก็คิดตัดสินจากภาพนั้น ถ้ามองว่าเป็นคนไม่ดี หากไม่ได้มีการ ปรับความเข้าใจ หรือร่วมงานกันอย่างแท้จริงแล้วนั้น ก็ยากที่จะรู้ได้ว่า จริงๆแล้วนิสัยใจคอเป็นอย่างไร การตัดสินคนเพียงแว๊บเดียวภายนอก มันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนทำกัน แต่เราก็ต้อง อย่าไปเอาอคติ ตัดสินคนนั้นจริงๆ เพียงแต่ให้เป็นฐานให้ได้รู้ ได้เริ่มก่อน เราก็ต้องให้โอกาสคนเสมอ แต่จริงๆคือให้โอกาสเราเองที่จะเรียนรู้เขาเหล่านั้น ด้วยความจริง RIZjudgement

คนที่เรียนจบสูงๆ ก็ไม่ได้แปลว่าเก่งไปซะทุกอย่าง บ้างก็เก่งเฉพาะทาง บ้างก็ไม่ได้แตกต่างไปกับคนทั่วๆไป เราก็ต้องยอมรับว่า คนเก่งหลายๆคน ก็ไม่ได้ไปเรียนสอบเทียบวุฒิ เพื่อจะได้รับการยอมรับในเชิงวิชาการ แต่ได้ทำงาน ได้ผลจนเกิดเป็นที่ประจักษ์ คนที่ไม่จบอะไรเลย ก็เก่งได้ ไม่จำเป็นที่คนจบสูงอย่างเดียว การอยู่ร่วมกันในสังคม บางที ความเชื่อที่สืบต่อกันมา มันเลยทำให้เราคิดแบบนั้น ว่าเขาเก่ง แต่ผมต้องยอมรับอย่างนึง คือต่อให้คนที่จบสูงๆ ไม่เก่ง แต่ที่แน่ๆ เขาต้องอึดมากๆ ที่จะจบมันได้ RIZdr