Category: daily note

จะทำอะไร อย่าสักแต่ว่าทำ แค่ทำได้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นที่ทำ มันมองไม่เห็นความพยายาม ความมุ่งมั่น มันไม่ตกผลึก ไม่แตกฉานที่จะทำในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มันจะเอาดีไม่ได้ มันก็แค่ทำได้ผ่านไป แต่ถ้าทำได้ดี มันต้องวัดว่าดีโดดเด่น ดีจนไม่สามารถเทียบได้ นั่นแหละ ใช่แล้ว แต่ถ้ายัง ก็พยายามต่อ มันก็ไม่ได้มีเวลากำหนด แต่ถ้าได้เมื่อไร ทุกคนจะเข้าใจเอง RIZdo

เราทำงานเป็นกลุ่ม มันก็ต้องมีคนที่เสียสละ แบ่งงานกันทำ งานบางอย่าง คนก็แย่งกันทำ บางอย่างมันก็มีความรู้สึกว่า ไม่เป็นเราได้ไหม หรือไม่ก็ เธอสิ เธอสิ แต่ถ้ามัวแต่เกี่ยงกัน มันก็คงไม่ได้เริ่ม มันก็ต้องมีผู้เริ่ม อาจจะมองว่าเป็นผู้บ้าอำนาจ หรือไม่ก็เป็นผู้เสียสละ แต่มันก็ทำให้ก้าวหน้าต่อไป เพราะหันซ้าย หันขวา ไม่มีใคร แปลได้เลย กูก็ต้องก้าวนำ ถ้าถูก มันจะมีคนตามเอง RIZme

จะว่าเราฉลาดกว่าคนอื่น แต่พอโลกเชื่อมต่อ แถมมีเครื่องมือค้นหาอย่างกูเกิ้ล มันก็ทำให้ความโดดเด่นที่แตกต่างกันชัดเจนในสมัยก่อนกับสมัยนี้มันแคบมาก เพราะ ไม่รู้ ก็หาความรู้ได้ แต่การที่มีความรู้แล้วเอาไปใช้ มันก็ต้องเอาไปใช้ต่อสังคม เพื่อให้แพร่กระจายเป็นวงกว้าง หาไม่งั้น มันก็เป็นความรู้ที่แก้ปัญหาสำหรับตัวเอง มันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ หรือไม่มีคนเห็นถึงความยิ่งใหญ่นัก เดี๋ยวนี้คนเก่งๆก็เยอะแยะ แต่ทำไม่ทีคนไม่เก่งแล้ว ก้าวข้ามหัวเราไม่ได้ ก็เพราะ เขารู้จักคน เขารู้จัก เพื่อที่จะไปต่อยอด ไม่ต้องค่อยๆสร้างฐานด้วยตัวเอง ความภูมิใจของแต่ละยุคสมัยนั้นไม่เหมือนกัน เมื่อต้องอยู่เป็นสังคมที่มีความเชื่อมต่ออย่างตอนนี้แล้วนั้น รู้อะไรไม่สู้...

คนเราจะทำอะไร แม้ทำเรื่องเดียวกัน กำลังใจ กับความนึกคิดไม่เหมือนกัน คนที่ไม่กลัวความผิด ก็จะลองเรื่อยๆ ผิดเรื่อยๆ แล้วจะรู้เองว่ามันต้องทำให้ถูกอย่างไร ล้มแล้วก็ลุก ลุกแล้วทำต่อก็มีล้มก็ลุกใหม่ แต่คนที่ร่างกายและจิตใจอ่อนแอ พอล้มปุ๊บ ก็ไม่ลุก โทษโน่นนี่ ดินฟ้าอากาศ สภาพแวดล้อมรอบข้าม มันไม่อะไรดีไปสักอย่างเสียหมด เลิกล้มที่จะทำ แล้วหากไปเริ่มอย่างอื่นใหม่ ก็คงทายได้ว่า เป็นเหมือนเดิม ถ้ามีกำลังใจ ทำไปไม่ต้องกลัวผิด พวกกลัวผิด เขาไม่ยอมทำอะไรหรอก...

จริงๆเวลามองคน มันไม่ได้มองว่าแค่เขาร่างกายกำยำ กล้ามเป็นมัดใหญ่โตแค่ไหน เพราะมันไม่ได้สะท้อนข้างในจิตใจได้เหมือนกับภายนอกได้ทุกคน ความแข็งแรง ไม่ได้เอาไว้รังแกคนอ่อนแอ คนแข็งแรง คือคนที่ไม่ยอมย่อท้อต่อความอ่อนแอต่างหาก บางคนผอมแห้งแรงน้อย หรือพิการ เขายังสู้กับชีวิต เราจะเรียกว่าเขาอ่อนแอมันก็ไม่ได้ เพราะความแข็งแรงที่แท้จริง มันต้องเอาชนะใจตัวเองได้ ชนะในสิ่งที่เราไม่พยายามหรือสิ่งไม่ดีในจิตใจได้ ถึงน่านับถือ ด้วยความเคารพ จากใจจริง RIZstrong

เรื่องของใจ มันส่งมาถึงผลของการกระทำ สิ่งที่เราทำมันจะดูด และเลือกผลกระทบ และสิ่งแวดล้อมของเรา ถ้าเราเป็นคนใจแคบ มองว่าคนอื่นเอาเปรียบเราหมด เราก็จะอยู่กับคนในกลุ่มนี้ ถ้าซื้อของก็ต่อตะบี้ตะบัน ถ้าขายของก็ไม่ยอมลด โดยที่ไม่สนใจว่าขายได้มากน้อยแค่ไหนกำไรแค่ไหน โอกาสอนาคตเป็นอย่างไร คนดีๆ ถ้าไม่มีเรื่องราวจำเป็น ก็คงไม่มาใกล้ เพราะถ้ามาใกล้เมื่อไรก็โดนเอาเปรียบตลอด และถ้าคนใจแคบถามว่า ทำไมรอบๆตัว ถึงไม่มีคนที่เป็นมิตรดีๆ ก็เพราะเราไม่ได้หยิบยื่นความรู้สึกเป็นมิตรให้คนอื่น ผิดกับคนใจกว้าง แม้ดูว่าเป็นผู้ให้ ผู้เสียเปรียบ และเสียสละนั้น เพื่อนฝูงรอบกาย...

จะขึ้นราคาสินค้าได้ แล้วมีคนยอมซื้อนั้น มันต้องมีเหตุผลที่ดีเพียงพอ ไม่ใช่ บอกว่าจะขึ้นก็ขึ้นเลย ใครเขาจะเอา ถ้ามันไม่จำเป็น แน่นอน คนขายรู้อยู่แล้ว ว่าต้นทุนมันก็ขึ้นเอาๆทุกปี เงินเฟ้อก็ขึ้นเอาๆ สิ่งพวกนี้หลีกหนีไม่ได้ แต่ถ้าเราทำอะไรเดิมๆนั้น มันไม่มีเพิ่มราคาขายได้หรอก มีแต่ลด มีแต่ให้เครดิต ทางออกนั้นเราต้องเพิ่มมูลค่าของมัน จะขายแพงขึ้นมันก็ต้องคุ้มที่คนเค้ารู้สึกว่าซื้อไปแล้ว มันใช่ ก็ถึงจะขายได้ เมื่อเราหาทางขายราคาเพิ่มขึ้นได้ ถึงแม้จะต้นทุนก็ขึ้นด้วย เราก็ย่อมทำกำไรได้มากขึ้นด้วย มันก็ย่อมดีกว่า การที่ทำอะไรเดิมๆ...

จิตใจคนเราเวลาคิดอะไรไปมันก็เตลิดมโนไปเรื่อย เวลาคิดจะทำอะไร ก็คิดไปเรื่อยเปื่อย แล้วถ้าทำตามที่คิดนั้น มันจะบานปลาย ปลิ้นไปเรื่อย ออกทะเล ออกแม่น้ำไป ถ้าคิดไม่ว่า เพราะยังไม่ลงมือทำ แต่ถ้าหากทำ เราก็ต้องทำให้แคบที่สุด ที่เรามองได้ เข้าใจง่าย ทำน้อย ยิงแม่นๆ จะให้ไปยิงกราด ให้โดนทุกคน เอาจริงๆไม่โดนเหมือนเอาปืนไปยิงยุง แต่ถ้า จับวาง ยิงกวางตัวเดียว แน่นอน มันชัด ง่าย...

คนไทย นิสัยชอบเก่งคนเดียว หากทำอะไรคนเดียว ก็เรียกว่าฝีมือ สกิล สู้ได้ไม่แพ้ใคร แต่อยู่ในสังคม เราอยู่ไม่ได้อยู่คนเดียว สิ่งที่เราทำนั้น ย่อมเป็นฟันเฟืองกระทบคนอื่นๆด้วย จะบอกว่า ไม่กระทบใครนั้น มันต้องมีแน่นอน ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม ถ้าเราบอกว่าเราเก่ง เก่งยังไงก็แพ้หมาหมู่ หมาถึงจะไม่เก่งเท่าไร แต่ถ้า 1ต่อ10 เราก็เละอยู่ดี สังคม เราต้องมีคนช่วย ไม่เก่งมากไม่เป็นไร ขอให้ลุยได้ เป็นทีม...

ถ้าจะบอกว่าเราดี มันต้องถามว่าดีระดับไหน เช่นเดียวกับความเก่ง เราเก่งระดับไหน ถ้าเก่งแค่ยอมรับในที่เล็กๆ มันก็แค่ที่เล็กๆ แต่ถ้าที่กว้างขึ้น จนเป็นระดับสากล พูดไป ใครๆ รู้จัก นั้น ถ้าเราตั้งใจจะทำอะไร แค่ดีเฉยๆ ไม่ได้ มันดาดๆไป ถ้าแน่ก็ยังเรียกว่าแน่ไม่จริง ถ้าจริง เราต้องดี ต้องเก่ง ขนาดไม่มีใครมาเทียบ ขนาดที่ ถ้าถามคนอื่นแล้ว เขาต้องคิดถึงเราว่าเป็นที่สุด ต้องระดับนี้ถึงจะอยู่ได้...