Category: daily note

ดูเหมือน ปกติ มนุษย์เราจะขี้เกียจ ถ้าไม่มีแรงกระตุ้นเร้า เช่น อดอยาก หิว หรือต้องมีความกดดัน ที่มีผลต่อการดำรงชีวิต น้อยที่สุดคือการออกกำลังกาย มันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่ขี้เกียจที่จะทำ ที่ทำแล้วได้ผลดี ไม่มีเสีย แต่คนส่วนใหญ่ก็ขี้เกียจอยู่ดี เพราะว่าเรายังไม่ถึงจุดเปลี่ยน ที่โรคภัยเข้าถามหา คิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ตัวเองอยู่ได้ พอสิ่งต่างๆ มารุมเร้าเท่านั้นแหละ เราก็ต้องเลือกทาง ที่ต้องเปลี่ยนการ เพราะมันต้องเลือกระหว่างชีวิต กับความตาย...

เมื่อเราปลูกต้นไม้ เราก็หวังให้ต้นไม้เติบใหญ่ ออกดอกออกผล เราเริ่่มปลูกตั้งแต่เพาะเมล็ด เป็นต้นกล้า จนแทงต้นแตกใบอ่อนใบแรก ต้องใช้เวลานับปี นับสิบปี กว่าเมล็ดที่เราปลูกวันนั้น จะงอกเงิย ไม่นับที่เราต้องดูแลป้องกัน ไม่ให้เชื้อราโรคร้าย หรือแมลงมาทำร้าย ในวันที่ต้นไม้ยังไม่กล้าแข็งที่จะทนทานกับสิ่งร้ายด้วยตัวของมันเอง กว่าจะออกดอกออกผลมาให้เก็บเกี่ยวมันก็ไม่ง่าย แต่ทุกครั้งที่มันเติบโตขึ้น มูลค่าของมันก็เพิ่มขึ้นด้วย   บางคนอาจจะทำกำไรจากการรับผลไม้ของเราไปขาย เราอาจจะดูว่าเขาเอาเปรียบว่า จากไม่มีอะไรเลย แล้วมารับเราไปขาย ไม่ต้องรอนับสิบๆปี หากเราจะขายเอง เราเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ...

บทความที่น่าสนใจ สนุกสนาน หรือน่าเชื่อถือ อาจจะไม่ได้มีเค้าโครงมาจากเรื่องจริง หรือความจริง เพราะ คนแต่งอาจจะนึกสนุก จินตนาการมาก็เป็นได้ จะอ่านเอาสนุกก็เรื่องหนึ่ง แต่ถ้าเอายึดถือตามความจริงนี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง การที่คิดว่ามันมีประโยชน์แล้วอยากแบ่งปันให้คนอื่น แม้แต่คนอ่านเองก็อาจจะไม่ได้ตรวจทานว่าเป็นความจริงหรือไม่ และหากถ้าไม่เป็นความจริงแล้วนั้น มันก็จะทำให้คนอ่านที่เราส่งให้ต่อๆไป ได้มีความเข้าใจผิด อาจจะนำไปกระทำตามจนอาจจะเกิดผลเสียตามมาได้ เป็นประจำที่จะได้เห็น การส่งเรื่องราวความเชื่อ หรือเรื่องสุขภาพต่อๆกันมา บางทีก็ยกเมฆว่า รักษาโรคร้ายหายเป็นปลิดทิ้ง เราก็ทราบกันดีว่าโรคร้ายบางประเภทมันรักษาไม่ได้ ก็เอาไปปฎิบัติตามจนเป็นตายไปเยอะแล้ว ก็หาคนรับผิดชอบไม่ได้ หวังดี...

เดี๋ยวนี้ จะคิดอ่านทำอะไร มันก็ต้องแสดงออกมากกว่าผลที่ทำ การที่จะแสดงออกถึงความรู้สึกนั้น ด้วยความทันสมัยเดี๋ยวนี้ ก็ย่อมใช้ช่องทางต่างๆ ที่เข้าถึงคนหมู่กว้างได้มาก และเข้าถึงคนที่เจาะจงได้ง่าย แต่บางที คนก็ไม่รู้จักกาละเทศะ ในการแสดงออก บางคนใช้เฟสบุ๊กบ่นเรื่องส่วนตัว และก็ไม่อยากให้ใครมาออกความเห็น แล้วก็บอกที่สิ่งคนอื่นเห็นได้โดยทั่วกันว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว อุปมาเหมือน อยู่ดีๆ เอาช๊อกมาขีดถนนสาธารณะแล้วบอกว่ามันเป็นพื้นที่ส่วนตัวอย่างไรอย่างนั้น แล้วให้คนอื่นมาเกรงใจ มันดูจะเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า ด้วยการแสดงออกแบบเน้นความทันสมัย แต่หารู้ไม่ว่ามันสื่อถึงความไม่มีวุฒิภาวะของผู้กระทำ คนที่มีธรรมเนียมอันดีงามก็เป็นผู้ที่ทันสมัยได้ อย่ามองว่าเป็นเรื่องคร่ำครึเสมอไป การจะแสดงออกอย่างไร มันควรจะเป็นผลของการกระทำ...

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมกลับมาฟังบีโทเฟน ถ้าขึ้นชื่อว่าเพลงคลาสสิค มันยังคงความยิ่งใหญ่จนถึงปัจุบัน ทำไมมันดี เพราะว่ามันลองผิดลองถูกมาเยอะ เรียบเรียงของตัวโน๊ต ที่แทนเสียงแต่ละตัว ฟังดูง่ายๆ แต่ถ้าเรียงมั่วๆ เพลงก็ออกมามั่วๆ ไม่เพราะไม่น่าฟัง คนแต่งก็ผ่านการลองผิดลองถูก ผิดมากกว่าถูก เมื่อไม่ท้อลองไปเรื่อยๆ จนมันผิดมากพอ แต่ถ้าเรียงมันถูกต้องละ มันก็จะกลายเป็นบทเพลงคลาสสิค มันจะเพราะจับใจ อยู่ในความรู้สึกและความคิดของคนฟัง จนฟังเมื่อไรก็เพราะอยู่ดี แม้ว่าคุณจะเบื่อมันก็ตาม   RIZmusic  

พอเราเรียนรู้อะไรเอง มันก็ต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง แต่บางที เราก็เบื่อที่จะตอบคำถามให้กับคนอื่น เพราะบางคำตอบ มันเป็นแนวความคิดของเรา แต่คนถาม เค้าอยากให้คำตอบเราไปสนับสนุนความคิดของเขา บางครั้ง เราก็ไม่สามารถตอบให้ตรงทั้งใจเขาและใจเราได้ มันก็ต้องให้เขาไปคิดตอบเอาเอง เพราะคำตอบของ คำถาม มันก็ต้องย้อนถามกลับไปหาเขา ให้เขาหาคำตอบของเขาเอง และเราสนับสนุนเขา แต่มันก็เบื่ออีกพวกนึง คือ พวกที่ถามเพราะหาทางลัด ไม่ยอมหาคำตอบเอง แต่ถามเอาสดวก เอาง่าย จนรู้สึกว่ามันเป็นมักง่าย อย่าไปยุ่งดีกว่า เพราะได้เสมอตัว...

คาดหวังที่สิ่งใดๆที่ทำออกมาแล้วมันต้องดีเสมอเป็นความสมบูรณ์แบบ แต่การจะทำให้ได้อย่างนั้นจริงๆ ก็ยากยิ่ง แต่คนส่วนใหญ่ก็มุ่งมั่นที่จะทำ แต่ไอ้หลายคนมากกว่าในสังคมก็คาดหวังว่า คนที่ทำต้องทำได้ดี ไม่มีที่ติ เหมือนเรา เลือกตั้งได้ นายก สักคน เราก็คาดหวังว่าเขาจะช่วยแก้ปัญหาต่างๆนานาได้ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่เรื่องทุกเรื่อง แต่ความเป็นจริงของมนุษย์ไม่มีใครทำได้ขนาดนั้น และถ้าเขาไม่ทำตามที่คาดหวัง ก็จะโทษเขาไม่ได้ ผมสังเกตุเห็นคนสอนลูกหลาน ตอนที่ลูกหลานทำ ถ้าผิดไม่ให้ทำ ให้ทำแต่ถูก พอแบบนี้ ก็เลยไม่ต้องทำอะไร เพราะทำอะไรก็อาจจะผิด แต่ถ้าไม่ทำอะไรก็ไม่ผิด และพอไม่ผิดก็อยู่เฉยๆ...

จะเอาของดีต้องรู้จักแสวงหา แค่คนบอกต่อกันมา มันแค่จุดประกาย ถ้าเราไม่ได้ค้นเองหาเอง เราจะรู้ได้อย่างไร ว่ามันดีจริงใช่กับเรา หรือแค่ใช่กับคนอื่น หรือมันก็กล่าวอ้างกันมาเป็นทอดๆ แล้วไม่ได้ก็ดันไปโทษเขา ควรจะโทษตัวเราเอง เมื่อหามันเจอแล้วเราต้องรู้ด้วยว่าตรงไหนดีตรงไหนสวย ถ้ามันเป็นหุ้น กิจการต้องดี ราคาต้องได้ ถ้ามันใช่แล้ว ก็ซื้อ ไม่ใช่รอ ถูกเหมือนที่ผ่านมา เพราะถ้ามันดีเรื่อยๆ มันควรจะต้องแพงขึ้นเรื่อยๆ จะรอให้มันกลับไปอดีต มันก็อาจจะไม่ดีแล้วก็ได้   และเมื่อได้แล้วคุณต้องรอคอย การรอคอยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด...

จะขอวิจารณ์สักหน่อยหนึ่ง จะบอกว่าความอยากจะทำให้เศรษฐกิจมันพัฒนาก็ใช่ อยากมีอยากได้ ทำให้อยากหามาซื้อให้ได้ แต่มันก็เป็นค่านิยม ที่กลวงมาก เพราะถ้าคนไม่เข้าใจ แล้วติดอยู่ในบ่วงมัน มันจะดิ้นลำบาก ความโก้หรู จริงๆแล้วมันเป็นค่านิยมของการเข้าสังคม ส่วนกลุ่มสังคมแต่ละกลุ่มก็ย่อมมีมาตราฐานแตกต่างกันไป ซึ่งแต่ละกลุ่มก็ย่อมหาเอกลักษณ์พิเศษ และสิ่งนี้ ส่วนใหญ่เน้นกันที่วัตถุ สินค้า บริการราคาสูง เพื่อเป็นมาตราวัดคนในกลุ่มในสังคม แต่ถ้าถามว่า จำเป็นไม่ เนื้อๆแล้วไม่จำเป็นเลย แต่ถ้าไม่มีเขาก็อาจจะไม่ยอมรับ หรือพาลไปดูแคลน แต่ผมว่า สำหรับผม...

อันนี้ ก็เป็นเรื่องขัดกับความรู้สึกของคนซื้อคนขาย ผู้ที่จะขาย ก็ต้องพยายามขายของให้ได้แพงที่สุด และผู้ซื้อก็ต้องพยายามซื้อสินค้าให้ถูกที่สุด แต่มันจะเกิดการซื้อขายแลกเปลี่ยนได้จริงๆ เมื่อคนซื้อกับคนขายตกลงกัน ปกติแล้ว คนขายจะตั้งราคาไหนก็ได้ แต่เห็นจะแข่งกับคนขายด้วยกัน ถล่มลดราคา ข้างร้านตั้งป้ายแข่งกัน มันเลยกลายเป็นประโยชน์ของคนซื้อ แต่คนซื้อไม่ค่อยเห็นประโยชน์จากคนขาย อันนี้ เป็นแนวไม่ได้เอาใจเขามาใส่ใจเรา เพราะเราก็ลำบากอยู่แล้ว แต่ถ้าเราเป็นผู้ที่เริ่มให้ลูกค้าก่อนละ ถ้าเป็นอาหาร ก็ให้ชิมฟรี ถ้าเป็นบริการก็ให้ทดลองรับการบริการ ถ้าเป็นสินค้าก็เป็นการทดลองใช้ แนะนำในสิ่งที่เขาไม่รู้ และเราอยากให้เรา และบอกว่าเราสนใจเขาอย่างไร...