Category: daily note

เราเห็นคนค้าขายดี แน่นอนครับ เราก็อยากเป็นแบบเขาบ้าง คิดอะไรไม่ออก ก็ลอกข้อสอบกันเลย เปิดแข่ง แล้วความจริงก็ปรากฎว่ามันไม่ง่ายเลย พอรู้ว่าไม่ใช่ เริ่มลนลาน งานนี้ ง่ายสุดคือตัดราคา พอตัดราคา ตลาดเสีย แย่กันทั้งหมด แต่เชื่อผม ตัวจริงเท่านั้นถึงอยู่ได้ ไม่ใช่เพราะเรื่องราคา เพราะเขาคือตัวจริงที่มีดี มีความใช่ที่ลูกค้าต้องการ การลอกมาแต่เปลือก แล้วหวังจะได้เหมือนกับที่คนทำผ่านมา มันมองง่ายไปนะครับ เราไม่รู้แก่นแท้ของมัน เราประเมินค่ามันต่ำไป อะไรคิดว่าง่าย...

เพื่อนผมบ่นผมว่า นิดๆหน่อยๆ ก็ไม่ได้ ยอมๆหยวนๆหน่อย ซึ่งปกติ ผมไม่ค่อยยอมนะครับ มันฝึกนิสัยไม่ดี สำหรับผมกับเขา จริงๆ สำหรับผมเอง มันก็ได้นะครับ ถ้ามันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ต้องแยกว่ามันเป็นเรื่องๆไป ไม่ใช่เป็นกับคน คือถ้าคนนี้เป็นอย่างนี้ นิสัยอย่างนี้ก็ยอมๆ หยวนๆ ไปตลอด มันก็ไม่ใช่ เพราะ เขาคิดว่านิดๆหน่อยๆไม่เป็นอะไร จนเป็นนิสัย มาสายนิดหน่อย ไม่เป็นไร ถ้าเพื่อนฝูงนัดทานข้าวกัน...

วันที่เราชอบคุยเกี่ยวกับเรื่องสิ่งใหม่ๆ จะเป็นสิ่งใหม่ที่มาต่อยอด หรือสิ่งใหม่ที่มาทำลายล้างของเดิมก็ตามที มันก็พูดกันง่ายๆ สนุกกันตามความคิดเห็นของคนทั่วๆไป มันคนละเรื่องกับตอนทำ สำหรับผม จะทำอะไรใหม่ๆได้ มันก็ต้องเก็บเกี่ยวประสพการณ์มากเพียงพอ จนมองเห็นปัญหาในกระบวนการ หรือแม้กระทั่งวิธีการ และเราจะแก้ไขมันด้วยการ ทำอะไรเพิ่มเติม หรือเปลี่ยนแปลงมัน แต่ก่อนอื่น ที่คิดแล้วทำนั้น เราก็ต้องเข้าใจในโครงงาน กรรมวิธีให้ดีเสียก่อน มันไม่ง่ายนะครับที่จะทำอะไรใหม่ๆ ออกมา โดยอย่างยิ่ง ทำมันลอยๆ เพราะอยากทำอะไรใหม่ๆ หรือไม่อยากทำอะไรเก่าๆ แบบโบราณๆ...

หลายคนตัดพ้อถามผม ด้วยคำถามที่ตอบยากทีเดียวว่า ต้องพยายามแค่ไหน ถึงจะเห็นผล ผมเขาใจว่าผลที่คาดหวังของความพยายามที่เขาตั้งใจนั้น คือความสำเร็จปลายทาง เช่นทำงานสำเร็จ รวย หรือได้อะไรที่หวัง แต่ผมว่า ความพยายาม ไม่ได้บอกถึงความสำเร็จ แต่บ่งบอกถึงการสร้างโอกาสให้ไปถึงผลสำเร็จ ถามว่าพยายามต้องกี่ครั้ง อันนี้ไม่รู้ มีหลายเหตุหลายปัจจัย แต่ถามว่า กี่ครั้งแล้วเห็นผล ผมก็บอกได้ว่า ครั้งเดียวก็เห็นผลแล้ว เพราะผลของผม คือพัฒนาการ ที่ขยับไปมากกว่าจุดเริ่มต้น จะผิด จะถูก...

คุณรู้ไหม คนส่วนมาก ไม่รู้ตัวเอง แต่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นเหมือนอย่างคนอื่นเขา ใช่ครับ ใครๆก็มี ไอดอล ที่เป็นแม่แบบ ที่ทำให้เราพยายามอยากเป็น เป็นสิ่งที่ทำให้เราอยากระตือรือร้น ถึงบางที กระเสือกกระสน ทำมัน แต่ส่วนใหญ่มันก็พลาด พลาดทั้งๆที่ คนอื่นเห็นว่าพลาดมันตั้งแต่แรกแล้ว ผมคิดว่า การลอกคนอื่นแบบไม่คิดนั้น เป็นอันตราย เพราะผมว่า เราไม้รู้จักตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไร ทำอะไรได้แค่ไหน ในปัจุบัน ใช่ครับ...

ความคาดหวังว่าทีมจะเก่งได้โดยไม่ต้องสอน เป็นเรื่องที่ไร้สาระอันดับต้นๆ แน่นอน ทุกคนชอบความสำเร็จรู้ ชอบความเป็นมืออาชีพ แต่มันไม่ใช่ ความเป็นเฉพาะทาง ไม่ว่าจะเริ่มอะไรใหม่ๆ มันก็ย่อมต้องเรียนรู้ แต่เราไม่สามารถให้ทุกคน เรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง และทำถูกใจเราได้ หากเราไม่ได้แนะนำ ทุกอย่างไม่มีทางลัด มีแต่ทางเร็ว คนอื่นจะคิดว่าเป็นทางลัดก็ได้ เพราะเราเห็นว่าเราไปได้เร็ว ไม่งั้นเราก็หา ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนมีแต่ปริมาณ ซึ่งเอาเข้ามาพร้อมความคาดหวัง และก็ไม่เป็นท่า ค่าใช้จ่ายก็บานปลาย ไม่ถูกใจสักที คิดแบบนี้...

เวลาจะคิดอ่านทำอะไรสักอย่าง แต่ก่อนตอนผมยังเยาว์วัย ผมก็คิดว่าทำสำเร็จ มีแค่ทางเดียว ต้องเดินตามเสต็ป ตามที่ผู้ใหญ่ผู้ที่ผ่านมาก่อน แต่เวลาทำตามเดินตามจริงๆ บ้างก็ได้ แต่ก็ได้ไม่ดี แต่บ่อยที ที่ไม่ได้เหมือนกับที่ผู้ใหญ่บอกเลย ไอ้เราก็สงสัย ทำไมเลียนแบบ ก๊อปปี้เกรดเอ ขนาดนี้ยังไม่ใช่ไม่ได้ พอผ่านมา ก็ถึงบางอ้อว่า มันต่างกรรม ต่างวาระ ต่างสถานะ ต่างสภาพแวดล้อม คนก็ต่าง ดวงก็ต่าง แล้วจะให้เหมือนกันได้อย่างไร ความสำเร็จนั้น...

การที่มีคนวิจารณ์เรานั้น เป็นเรื่องดีนะครับ ถ้าใครพูดอะไร ก็รับฟังไว้ แต่อย่างพึ่งทำตามนะครับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง การที่ เราทำอะไรแล้วมีคนสนใจ นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี เพราะ การที่เราทำอะไรแล้ว ไม่อยากให้มีคนสนใจ อาจเพราะเราไม่มั่นใจในสิ่งที่เราจะทำ เลยไม่อยากให้ใครรู็ และคาดหวังให้เกิดความสำเร็จเสียก่อน จึงเป่าประกาศออกไป แต่จริงๆแล้ว เราอาจจะทำไม่เสร็จ และอาจจะเสร็จแบบไม่ได้ดั่งใจ หากไม่มีใคร สักคน หรือ หลายๆคน คอยชี้แนะ วิจารณ์...

ก็เป็นปกติเวลาเจอคน คุยกันๆกัน ก็บอกว่า อยากรวย ไม่รู้ทำอะไรดี พอบอกว่าทำอะไรดี เขาก็บอกว่าใหญ่ไป เหนื่อยไป ทำไม่ไหว … โอ้ยครับ แล้วจะได้ไหมเนี่ย มันมีขนาดที่เหมาะสม ทำเล็ก ได้เล็ก เสี่ยงเล็กๆ ทำใหญ่ ได้ใหญ่ เสี่ยงใหญ่ๆ แต่จริงๆแล้วอยู่ที่มุมมองและความคมด้วย คนที่ทำใหญ่ๆมาแล้ว เขาจะมองใหญ่เป็นเรื่องธรรมดา ปัญหาก็คล้ายกัน แต่มันคุ้มค่าในการทำมากกว่า ในระหว่างคนเล็ก...

ตอนนี้ คิดจะเรียน หนังสือ เรียนเอาปริญญา จะ ตรี โท เอก เราก็ต้องเลือกสายวิชา เพื่อเรียนเน้นเจาะลึกในความชำนาญ แต่พอเรียนจบแล้ว สิ่งที่ร่ำเรียนมานั้น ใช้ไม่ได้หมดเลย ตอนนั้นผมเรียน สื่อสารมวลชน ต้องถ่ายรูป กล้องฟิล์ม เข้าห้องอัดรูป กว่าจะได้แต่ละภาพดีๆ แต่ละภาพ ต้องตั้งใจ จินตนาการ คิดภาพในหัว แล้วก็ลุ้นตอนอัดรูป แต่ดูตอนนี้สิ...