Just another my IDEA
งานที่เราเคยทำซ้ำๆ กันเป็นร้อยครั้งพันครั้ง มันน่าเบื่อไหมครับ มองมุมนึง มันโคตรจะน่าเบื่อเลย ที่เราต้องตื่นไปทำอะไร ซ้ำๆทุกวัน จนทำให้เรารู้สึกว่า มันขาดความสร้างสรรค์ แต่งานที่น่าเบื่อแบบนี้ พวกนี้ มันทำให้เราเกิดความชำนาญ และมันจะไปไกลกว่านี้ หากเรามีมุมมองที่อยากจะพัฒนามัน ด้วยเหตุผลที่ อยากให้ เยอะขึ้น ดีขึ้น ประหยัดมากขึ้น เร็วขึ้น มันจะทำให้เรา สนุกกับมัน อยากทำอะไร ที่คนอื่นมองว่าซ้ำๆ แต่เราก็พัฒนามันได้เรื่อยๆ...
ช่วงเดือนนี้ผมซื้อของเยอะกว่าปกติ เลยมานั่งวิเคราะห์ดูว่า ผมซื้ออะไรมา และซื้อมาทำไม ส่วนนึง เพราะต้องใช้ อันนี้เข้าใจได้ ส่วนนึง ซื้อเพราะ ทำให้สิ่งที่ทำ ทำได้ดีขึ้น อันนี้ก็พอรับได้ แต่ส่วนนึง ซื้อเพราะมันอยากได้ อันนี้ความรู้สึกเพียวๆ ถึงแม้จะถูก ความคุ้มค่ามันก็ไม่มี.. จริงๆแล้ว ของที่ซื้อหามานั้น บางอย่างมันก็มีหลายรุ่น ฟังชั่นเพียบ และบ้างก็เพียบไปด้วยฟังชั่นที่ไม่ได้ใช้ ยกตัวอย่างที่เห็นเด่นชัดคือ โทรศัพท์มือถือ ในตลาดมีเต็มไปหมด...
เราทำมาค้าขาย เราขายก็ต้องมีคนซื้อ เราถึงจะได้ค่าตอบแทน ถ้าเราขายของ มีคนซื้อของเรา เราก็ได้เงินตอบแทน แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องเงินทองทุกครั้งไป มันก็ใช่ ที่แทบทุกอย่าง จะตีมูลค่าด้วยเงินได้ แต่มันก็มีบางอย่างที่ เราอาจจะต้องยอมเสียเงิน หรือเสียเปรียบเพื่อได้มันมา มิตรภาพ มันไม่ได้มาจากการเอาเปรียบได้เปรียบแน่นอน ถึงเล่ห์เหลี่ยมการซื้อขาย มันก็ย่อมจะมีเป็นเรื่องธรรมดาของธุรกิจ แต่ถ้าเพื่อนรักต้องหักเหลี่ยมโหด ผมรับรองว่า คงไม่ได้เผาผีกัน หากไม่เหนือบ่ากว่าแรง หรือจำเป็นจริงๆแล้วนั้น ยอมๆไปบ้าง มันก็ดีเหมือนกัน เพราะการยอม...
เป็นเรื่องเคล็ดดลับของนักการขายที่ดี ที่พูดแล้วเหมือนจะย้อนตรงข้ามกับสิ่งน่าจะทำ เราอาจคิดว่า คนขายของที่ดี ต้องพูดเก่ง พูดให้คนหลงเชื่อ แต่ผมว่า คนตามเขา เพราะเกรงใจ หรือพลั้งเผลอ มากกว่า ตั้งใจซื้อจริงๆ ถ้าเราสิ่งที่นักขายที่ดีคือ ฟังมากกว่าพูด เมื่อฟังแล้ว เราทำให้คนซื้อรู้สึกว่าเราสนใจ ไม่ใช่แค่นักขายที่พูดมาก เมื่อฟังแล้วเราได้ข้อมูล ก็อย่าแค่ฟังผ่านๆ ใครคนซื้อรู้สึกดีใจ ว่าเราสนใจ เราก็ตั้งใจฟังเขาและทำความเข้าใจ ว่าเขามีอยากได้อะไร มีปัญหาอะไร และหาความเชื่อมโยงใส่ที่เราช่วยเขาได้...
ร่างกาย และจิตใจ มันก็ต้องใช้ความมุ่งมั่นนะครับ ผมเจอคนบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ อยากทำนั้นได้ เพราะเห็นคนอื่นทำได้ พี่ครับ… ทุกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องของวาสนามาอย่างเดียวนะครับ ที่เกิดมาแล้วจะมีเลยทำได้ มันไม่ทุกอย่างหรอกครับ แตแทบทุกอย่าง ผมเชื่อ ว่ามันจะมาได้เพราะพยายาม ไม่รู้ก็ต้องหาให้รู้ ทำไม่ได้ก็ต้องฝึกฝน ค่อยได้ค่อยเป็นค่อยไป อยากจะมีสุขภาพดีๆ ก็ออกไปวิ่งสิครับ แรกๆ เชื่อมั่นว่า คนไม่เคยวิ่ง รับรองไม่ถึง10นาที หอบแดก แต่ถ้าอดทนฝึกบ่อยเข้าๆ ชั่วโมงนึงวิ่งก็จะสบายๆ...
เวลาผมทำอะไรไปเนี่ย เมื่อทำไปแล้ว มันก็มีกระทบกับคนในหมู่คณะ และคนรู้จักบ้าง จะด้วยความเป็นห่วง หรือสงสัยของพรรคพวก ก็ย่อมมีเป็นธรรมดา บางคนเป็นห่วง หรือสงสัยมาก ก็เลยทักไถ่ถามกันมา ผมก็ตอบตามความคิดในมุมมองของผม ก็ถือว่า อธิบาย และก็แลกเปลี่ยนกันไป แต่บางที มันก็มีเยอะทีเดียวที่ มีคนเล่าสู่กันฟังว่า มีคนส่วนมากไม่เข้าใจ และจะทำให้มองผมไม่ดี หรือผิดไป จึงอยากให้ผมไปอธิบาย แต่ผมก็บอกตรงๆ เขาไม่ได้ถามผม ผมจะไปพูดอธิบายกับเขาได้อย่างไร ผมเองก็ไม่ได้ร้อนตัว...
อยากได้ก็อยากได้ แต่ให้ทำละไม่เอา บ่นว่าเหนื่อยบ้าง ไม่มีเวลาบ้าง ก็อ้างต่างๆนานา คือ จะเอาแต่ได้ และจะไม่ทำ มันก็ไม่มีทางหรอก ที่จะได้ เอาตรรกะไหนคิดมันก็ไม่ได้ คนเรา จะทำอะไรให้ได้ มันก็ต้องมีความพยายาม และถ้าสิ่งที่ทำมันยาก เราก็ต้องมีความพยายามมากหน่อย การที่มีพยายาม มันไม่ได้บ่งบอกว่าจะทำได้ แต่มันก็เป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของการทำได้ หากไม่มีความพยายามแล้วนั้น ไม่ว่าจะทำอะไร สิ่งนั้นง่ายแค่ไหน ควรจะทำได้ เมื่อเจอความลำบาก หรืออุปสรรค...
การทำงานให้มีประสิทธิภาพเป็นกลุ่ม หรือหมู่คณะของชาวไทยนั้น หากบริหารแบบไทยๆ ที่เราเข้าใจกัน มันก็คงไปไม่รอดเป็นแน่ เพราะ ดูเหมือนเราจะถนัดลงแขก คือมีอะไรก็เฮกันไปช่วยกันทำ ทำในแบบเดียวกันให้รีบเสร็จๆ เป็นอย่างๆ แต่งานที่เราทำ มันไม่ใช่เกี่ยวข้าว หรือเก็บผลไม้ ที่จะเฮกันแบบนั้น การจัดการมันต้องมีการวงองค์ประกอบเป็นส่วนๆ และแยกกันทำ ซึ่ง คนไทย ก็ไม่ชอบ ทำตัวเด่น เลยไม่ค่อยมีคนรับอาสา เป็นผู้นำเท่าไรนัก แต่หัวหน้านี่ อยากเป็นกันทุกคน แต่ก็ไม่ได้อยากรับผิดชอบ...
ผมรู้ว่า 24ชม.เท่ากันทุกคน แต่ใครจะบริหารเวลาได้ดีกว่ากัน มันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคน บางคนทำงานดึก เลยตื่นสาย เมื่อตื่นสาย ก็ชดเชยด้วยทำงานดึกต่อ ก็เลยตื่นสาย มันก็วนเวียนแบบนี้ ร่างกายก็ทรุดโทรม เพราะเวลาของสังคมมันไม่ได้หมุนตามตัวเองขนาดนั้น แต่ทุกอย่างมันปรับได้ ขอให้กล้าลอง คนไม่เคย ก็ต้องเรียนรู้ เมื่อแรกรู้ก็ต้องพยายามข้ามพ้นการปรับตัวให้ได้ เพราะไม่มีอะไรง่ายๆที่ก้าวแรก เมื่อเริ่มทำได้ ก็จะได้รู้สึกอยากทำ พอทำได้เรื่อยๆ มันก็ภูมิใจ และก็เสพติดการทำได้ และเมื่อสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดี มันก็ย่อมดีกับตัวเอง...
คนเราที่เรียนแล้วทำไม่ได้ เพราะเรียนจากสิ่งที่ไม่รู้ไม่เป็นประโยชน์ แล้วก็เรียนกันไปเรื่อยเปื่อย ออกทะเล ที่เรียนแล้ว ไม่ได้ประโยชน์ เพราะ ไม่ได้เอาไปใช้ประโยชน์ จะพาลไม่รู้จะเรียนไปทำไม ถ้าเรียน แล้ว ปฎิบัติ มันก็จะได้รู้ เรียน แล้วต้องทำ มันถึงจะรู้ แล้วทำได้ จะให้รู้จริง ต้องมีของจริง ถึงได้ประสพการณ์ ประสพการณ์ มันแค่ดูไม่ได้ ท่องจำมันก็ไม่ได้ ความรู้+ความรู้สึก ได้เสีย...