Category: daily note

หน้าตาเราที่สวยงาม มันสวยเพราะเราแต่งเติม แล้วคนอื่นชมหรือเปล่า แล้วถ้าเราไม่แต่งหน้า เขาจะชมเราหรือไม่ เขาชมแต่หน้าตาเราอย่างเดียว หรือเปล่า หรือเค้าชมเรา บางทีเปลือกมันก็ไม่ได้มีความสำคัญ มันเป็นแค่สิ่งที่ห่อหุ้มแก่นแท้ การที่คนอื่นชมเปลือกเรานั้น มันทำให้เราต้องยึดติดและแบกเปลือกนั้น ติดตัวเรา ถึงแม้ว่าเราอยากจะนำเสนอแก่นข้างใน แต่ในเมื่อเรายังแบกเปลือกให้คนอื่นชื่นชม มันก็ไม่มีคนเห็นอยู่ดี ถ้าเราไม่ยอมกระเทาะเปลือก ให้มันหลุด แล้วให้คนอื่นเห็นแก่นแท้ข้างใน มันก็ยังมีการชื่นชมแบบเปลือกๆอยู่ร่ำไป หากเมื่อเราเอาเปลือกออกแล้ว ถึงแม้คนอื่นไม่ชื่นชม (แต่ผมว่าคนน่าจะชื่นชม) มันก็ทำให้เราตัวเบาขึ้น ไม่ต้องแบกภาระไปไหนต่อไหนในสิ่งที่ไม่จำเป็น...

เมื่อเรารอความพร้อม เราอาจจะช้าไปแล้ว แต่มันไม่ใช่ทุกคนจะพร้อมได้ เมื่อเวลาที่ต้องการ หรือสถานการณ์มาถึง แต่ถ้าเราไม่พร้อมละ คนส่วนใหญ่ก็ไม่ยอมทำ เพราะเขาคงคิดว่า ถ้าเขาทำ ก็อยากจะให้ออกมาเป็น perfectionist และ เพราะความ perfectionist มันเป็นเรื่องอะไรที่ยากเกินไป แต่ถ้าคุณกล้า กล้าที่จะยอมรับความจริง และเราย่อมไม่ยอมปล่อยโอกาสที่เข้ามา ให้มันผ่านไป เราก็ต้องกล้าทำ ในสิ่งที่เราไม่พร้อม มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่าอาย แต่มันเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมมากกว่า อาจจะมีเสียงคนที่ไม่เข้าใจ แต่เพราะเค้าไม่ได้เข้าก็อย่าไปใส่ใจ...

บางครั้ง นักขายนักการตลาด ก็คิดถึงเรื่องแข่งขันกันมากไปกว่า ลูกค้า จนลืมว่าตัวเองคิดควรทำอะไร การสนใจเรื่องการแข่งขันมากเกินไป เมื่ออีกฝ่าย สิ่งนี้ เราก็ต้องมีสิ่งนี้ด้วย เมื่อคู่แข่งลดราคา เราก็ต้องลดราคาด้วย พอแข่งไปแข่งมา เราก็ลืมตั้งแต่ต้นว่าเราตั้งใจว่าจะทำอะไรขายอะไร ลืมตัวตนของเรา ลืมไปแล้ว ว่าคนรู้จักเราเพราะอะไร มันไม่ผิดที่จะปรับปรุงตัว และก็ไม่ผิดที่ต้องมีอะไรที่เป็น me too เพราะมันต้องตามเทรน แต่การที่มุ่งจะทุ่มเทแข่งขัน จนไม่สนใจลูกค้า ว่าแต่จับจ้องเขาจะทำอะไร สุดท้าย...

เราพูดถึงเทรนว่า อะไรกำลังมา และเราก็ใช้เทรนนั้นเพื่อทำบางสิ่งบางอย่าง ให้ทันสมัยพอกับสิ่งที่ตอบโจทย์คนในปจุบัน เราเริ่ม ทำอะไรเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น เราเริ่มมีคู่แข่งมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น สมัยก่อน ทำงานสัก 8/5 มันก็น่าจะเพียงพอ แต่สมัยนี้ 24/7 ก็ไม่รู้ว่าจะสู้ได้หรือเปล่า งานต้องดีจริง เร็วจริง และต้องเนี๊ยบ ถึงจะได้เป็็นตัวจริง ไม่ใช่เพราะเวลาน้อย เลยทำงานหยาบ ใครได้ใช้งานเรา...

ประโยคว่า อย่าคิดจับปลาทุกตัวในมหาสมุทร แม้ว่า มหาสมุทรจะกว้างใหญ่ไพศาลเท่าไร ก็มีปลาเป็นพันเป็นหมื่นชนิด มันจะใช้วิธีเดียวกันจับปลาทุกชนิดก็ไม่ได้ เราต้องเข้าใจนิสัยของปลาแต่ละชนิด แล้วถึงเลือกวิธีจะล่อมัน จับมันถึงจะได้ การจะขายอะไร แล้วเป้าหมายในการขายคือ ขายได้ทุกคน อันนี้ลำบาก เพราะเหมือนกับอุปมาข้างต้น เพราะความไม่ชัดเจน หรืออยากเหมารวม มันไม่มีวิธีอะไรวิธีเดียวที่จะทำได้ทุกอย่าง มันเหมือน สูตรอมตะ หรือว่าหา จอกศักดิ์สิทธิ์ อย่าพยายามคิดว่ามันมีจริง ถึงแม้ว่าอาจจะมีจริงก็ตาม เพราะมันจะทำให้เราไปผิดทาง จะทำอะไร...

เพราะการขายสินค้าแบบยัดเยียด มันทำให้เราเอียน ถึงแม้ว่าจะลด แลก แจก แถม ถึงใจอย่างไร พอซื้อๆไป มันก็ถึงจุดพอ เพราะมีเกินพอแล้ว หรือว่าจริงๆแล้ว มันไม่สามารถตอบโจทย์เราได้ตามความรู้สึก และ สินค้าเทียบเคียง ก็ไม่ได้มีความแตกต่างกัน ทั้งคุณภาพ และราคา ดีไม่ดี ของถูกกว่า อาจจะดีกว่า ก็มีโอกาส แต่ทำไมของบางอย่าง ขายได้ และขายได้ดี เพราะเราไม่ได้รู้สึกว่าเค้าขายเรา...

เวลาเราคบค้าสมาคมกับใครก็ตาม ในบางครั้ง เราก็มีความคิดเห็นที่ไม่เหมือนกัน และถ้ามีส่วนได้ส่วนเสียในนั้น ก็มักจะไม่ยอมกัน เพราะในมุมมองของแต่ละคน มันเป็นสิ่งที่เราต้องได้ และเค้าก็คิดแบบนี้เหมือนกัน มันเลยไม่ยอมกัน เลยต้องมีคนกลางมาไกล่เกลี่ย หรือมีมาตราฐานที่สังคมยอมรับให้มีขัดเส้นกั้น หรือมาสอบเทียบ อันต้องเป็นที่ยอมรับของคนทั่วไป แต่จริงๆแล้ว ถ้าที่คบค้าสมาคมด้วย เป็นคนที่ไม่คิดมาก เป็นคนที่ยอมเสียมากกว่าได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรมันก็อะไรก็ได้ เมื่อทั้งสองยอมถอยทั้งคู่ ปัญหาต่างๆ มันก็รอมชอมกันง่าย เมื่อทั้งสองเป็็นผู้อยากให้ มากกว่าผู้รัก เรื่องราวต่างๆปัญหาที่เกิดขึ้น็จะไม่เกิด ทะเลาะไม่มี...

วันนี้ยิ่งตลาดมีความเป็นพลวัตรมากขึ้นเท่าไร โอกาสและตลาดก็มีแรงเหวี่ยงที่จะเป็นของเราและจากเราไปได้ง่ายขึ้น เราต้องมีความชัดเจน เพราะถ้าเราไม่ชัดเจน คนมาหาเราจะไม่รู้ว่าเราเป็นใคร ทำอะไร และขายอะไร เราต้องตอบได้ในเวลาอันสั้น หลักเป็นวินาที เพราะ เราต้องแข่งกับเวลาที่ลูกค้าหันมา ต้องทำให้สนใจก่อนที่เขา จะเดินผ่านไป มันต้อง ชัดเจน และเรียบง่ายว่า เราขายอะไร ขายให้ใคร ใครเป็นคนซื้อ ใครเป็นคนใช้ ใครได้ประโยชน์ ในอดีต ตลาดมันยังมีความคลุมเครือ ไม่มีใหญ่และเชื่อมต่อกันได้ ข้อมูลก็ไม่มีมาก...

สมัยนี้ความรู้ มันหาง่าย ไม่ต้องบากบั่น ไม่ต้องค้นหากันหัวแตกเหมือนกับสมัยก่อน ไม่ต้องเข้าไปในห้องสมุด หรือวิ่งไปเฝ้ารอคอยถามกูรู เทคโนโลยีมัน เชื่อมความรู้ ที่เป็นเนื้อหา และความคิดเห็น ของคนที่มีประสพการณ์ เข้าด้วยกัน ถ้าใช้เป็นมันก็ดี แต่พอความรู้มันท่วม ท่วมจนเยอะเกิน เราไม่รู้จะเอาไปทำอะไร เรารู้แค่ เรารู้ มันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร ดีไม่ดีมันท่วมจนเป็นโทษเพราะมันทำให้เรารู้จนไม่กล้าไปทำอะไรสักอย่าง แต่ถ้ารู้พอประมาณ แล้วเราก็โง่ พอประมาณ เราก็จะได้ลุยกับมัน ถ้ารู้...

ใครๆก็อยากเท่ห์ ใครๆก็อยากดูดี และก็ไม่อยากลำบาก จะเริ่มทำอะไร เราก็อยากทำมันได้อย่างง่าย เหมือนคนที่ทำสิ่งนั้นมานนานแล้ว และถ้าเราไปถามเขา เขาก็บอกในสิ่งที่เขารู้ แต่เราจะทำตามนั้นได้ไหม เราถามเขาว่า เขาประสพความสำเร็จได้อย่างไร เขาบอกเรา เราก็ทำตาม แต่ก็ไม่ได้เช่นกับที่เขาสำเร็จ เพราะ เราไม่ได้เริ่มต้นด้วยการเดินต้นทาง ไม่ได้เริ่มต้นด้วยพื้นฐาน เพราะพื้นฐาน มันเป็นอะไรง่ายๆ แต่ก็มีความจำเป็นที่ ต้องฝึกให้ชำนาญ เมื่อเราชำนาญ เราจะปรับเปลี่ยน ดัดแปลง อะไรทำอย่างไรก็ได้แล้ว...