Category: daily note

เจออะไรขัดหูขัดตาไปหมด ตั้งแต่ตื่น เจอรถติด หงุดหงิด เจอคนปาด ตะโกนด่ามันอยู่ในรถตัวเองแช่งมัน เจอคนแย่งที่จอดบีบแตรระบายอารมณ์ยาวๆ อันนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัว แม้จะไม่ควรก็ตาม แต่เมื่อเข้ามาในที่ทำงาน หรือต้องทำงาน ต้องรีบลอกความใจร้อนทิ้ง หน้าหงุดหงิดออกไป ยิ้มแล้ว ก็พูดว่า คร๊าบบบบ ได้คร๊าบบ ทำได้คร๊าบบบ มันจะทำให้งานราบรื่นไปกึ่งนึง เมื่อเราใจร้อน เราต้องการให้คนอื่นใจเย็นกับเรา ยอมเรา แต่ในขณะเดียวกันคนอื่นก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น มีใจร้อนมา ก็อยากมาได้ความสบายใจ...

เป็นปกตินะ ที่เราคุยเรื่องเดียวกัน แต่เพื่อนเราก็คิดเห็นวิเคราะห์ไม่ตรงกัน สนุกดี เลยคุยกันได้ ประสพการณ์ของแต่ละคนมันเติบโตมาไม่เหมือนกัน ความเชื่อไม่เหมือนกัน มันก็มองอะไรเหมือนกันก็คิดไม่เหมือนกันนะถูกแล้ว แต่คนเราจะมาทะเลาะเพราะไม่เหมือนกันพาลไปเรื่องถูกผิดนะมันก็ใช่เรื่อง ถูกของเราเพราะอะไร ถูกของเขาเพราะอะไร ใช่หรือไม่ยอมรับกันหรือไม่ต่างหาก แล้วหาข้อสรุปยังไง ถ้าสรุปไม่ได้จะจบกันแบบด้วยดีแบบไหน จริงๆถ้ามีตรรกะแบบเดียวกัน ถึงคิดไม่เหมือนกัน มันก็น่าจะไปด้วยกันได้ แต่พวกที่ใช้อารมณ์เป็นหลัก ตั้งธงมาข้าถูกแต่เพียงผู้เดียว ใครคิดต่างจากข้าคือผิด โลกนี้เลยมีแต่ถูกหรือผิด ทำให้ต่อให้มีความเชื่อผิดๆว่าถูกมันก็ต้องดันทุรังถูก ซึ่งมันผิด ยิ่งคนแข็งแรง คนใหญ่คนโตคิดผิด...

การแข่งขันในตลาดสมัยนี้ มันไม่ใช่มีน่านน้ำสีฟ้าสีน้ำเงินให้ใครๆตักจ้วงหว่านแหลากปลากันได้ง่ายๆ ผู้ค้าแต่ละรายก็กระหน่ำออกโปรโมชั่น ลดแลกแจกแถมกันสะบั้นหั่นแหลก บางคนหน้ามืดขายต่ำกว่าทุนเพื่อเรียกลูกค้ามาซื้อ อย่างน้อยก็ได้เงินแม้ว่าจะขาดทุนก็ยังดีกว่า ไม่ได้อะไรเลย ยุคนี้ย่อมเป็นยุคของลูกค้า ที่อยากได้อะไร ก็มีคนมาแข่งขันเสนอกัน จนถึงจุดนึงที่บางทีเราคิดว่า คนขายมันมากกว่าคนซื้อหรือเปล่าวะ … อ๊ะ นี่ใช่เลยถ้างั้นด้วยจิตใจที่เป็นคนขายด้วยกัน ย่อมเห็นปัญหา ทำอะไรมาเสนอไอ้พวกคนขายด้วยกันนี่แหละ ตลาดยังกว้าง ช่วยเหลือพวกเค้าให้ไปสะบั้นหั่นแหลกต่อไป เรามาดักกินหัวคิวดีกว่า เหมือนพวกเล่นหุ้น ตอนหุ้นไม่ไปไหน เจอพวกคนสอนหุ้นนี่ รวยทุกคน เก็บตั้งแต่ห้าร้อยยันห้าแสน...

การแข่งขันที่เรารู้ว่าเราชนะ เราถึงแข่ง แต่ถ้าแข่งไปแล้วแพ้ เราจะแข่งขันกันไปทำไม การแข่งขัน ทุกคนก็อยากจะหาความยุติธรรมและความเท่าเทียม แต่เอาจริงๆนะ ถ้าผมได้เปรียบ แล้วผมแข่งได้ผมก็แข่งสิ เพราะมันชนะแน่ๆ การเริ่มต้นธุรกิจนั้น เราไม่สามารถตะโกนออกไปหาความแฟร์ในสังคม อย่าไปด่าชาวบ้านที่เค้ามีดีกว่าตน เพราะเค้าก็ต้องทำทุกวิถีทางที่เค้าต้องอยู่รอด ต้องเป็นผู้ชนะ ความแฟร์ไม่มีในสังคมการแข่งขันของชีวิตจริง จะทำตัวเป็นพ่อพระแม่มารีก็ได้ แต่พวกนี้เค้าชนะมาก่อนแล้ว เค้าเลยจะทำอะไรก็ได้จะเจ๊งก็ได้ จะสร้างสีสันให้กับสังคมก็ได้ แต่ถ้าจะแข่งกัน มันก็ต้องมีท่าเด็ดไม้ตายอุบกันบ้าง หรือไม่ก็ประกาศโต้งๆเลยจะได้ไม่มีคนมาแข่ง ถ้าผมมีรถ ผมจะมาวิ่งแข่งกับคนวิ่งด้วยเท้าทำไม...

กรอบทุกอยู่มีขอบเขตสิ้นสุด ที่มันจะขยายต่อไม่ได้ ธุรกิจที่ดำเนินแบบเดิมๆ มันจะโตได้ถึงระดับหนึ่ง ก่อนที่ต้องการ การเปลี่ยนแปลง แต่การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย โครงสร้างเดิมอาจจะรับได้ การเปลี่ยนแปลงด้วยไอเดียเดิม อาจจะทำให้ขยายได้เพิ่มขึ้นระดับนึง แต่ถ้าโลกมันหมุนเร็วกว่าตัวเรา เราก็ตกยุค แม้จะฝืนทำอะไรแบบเดิม มันก็ตามไม่ทันอยู่ดี สิ่งเดียที่ต้องเปลี่ยน คือความคิด สิ่งหนึ่งที่ต้องฆ่าคืออีโก้ สิ่งความภูมิใจเดิมๆ ความภูมิใจ คือเราอยู่รอดได้ทุกยุค ไม่ใช่ ฉันเคยยิ่งใหญ่ในยุคก่อนที่ผ่านมา เรายังไม่ตาย แต่เราจะคิดแบบคนตายแล้วไม่ได้ ไม่งั้นมันก็เหมือนตายทั้งเป็น...

ดูเหมือน ตรรกะมันจะสวนทางกัน ว่าเราอยากลงทุนแบบปลอดภัย แต่ได้ผลลัพธ์ออกมาใหญ่โต ทุกคนอยากได้ ไม่อยากเสีย แต่กลับทำอะไรแล้ว มันจะเสียมากกว่าได้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะ ตรรกะมันผิด มันจะได้ความสมมเหตุสมผลได้อย่างไร การคิดการณ์เล็กๆ แล้วจะได้ใหญ่ๆ มันไม่มีหรอก เพราะ ถ้าเหมือน ชีวิตลงทุนเท่าซื้อหวย แล้วจะรวยได้รางวัลที่หนึ่งนะ เป็นไปได้นะ แต่โอกาสมันอัตราส่วนเท่าไร ทำไมไม่คิดกัน ก็ฝันกันลมๆแล้งๆ แล้วจะจับต้องได้จริงๆหรือ การคิดเล็กๆแล้วทำได้...

เมื่อความผิดพลาดเกิดขึ้น โดยทั่วไป เราจะเห็นคนส่วนใหญ่ จะพยายามมองข้าม มองเหมือนมันไม่ได้เกิดขึ้น นั่นก็ไม่ใช่ทางแก้ปัญหา ปัญหายังคงอยู่ และจะขยายไปเรื่อยๆจนไม่สามารถจะแก้ไขได้ ความฉิบหายมันจะเพิ่ม การเพิกเฉย หรือพยายามมองข้ามมันนั้น ไม่ได้ช่วยอะไร แต่การที่ยอมรับ และยอมรับออกมาดังๆนั้น ถือว่าเป็นการให้ความเคารพกับความผิด ที่จะแสดงออกโดยสดุดี และพร้อมจะแก้ไข เมื่อเราผิด เรากลัวที่คนอื่นจะรู้หรือจับได้ เราก็พยายามแก้ไขมัน แต่ถ้าแก้ไขโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือทำให้หายไป มันไม่ใช่ทางที่ทำให้มันเป็นไปอยากเราคิดได้ แต่วิธีการที่ถูกต้องคือยอมรับ และแสดงออกโดยการแจ้งให้คนอื่นรู้ในความผิด มันไม่ใช่แค่การยอมรับผิด...

ใครๆก็อยากร่ำรวย มีเงินทอง ซื้อทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้ แต่การได้มาของเงินทองนั้น มันไม่ได้ง่าย เหมือนกับ โฆษณาที่ป่าวประกาศตามสื่อต่างๆ หรือแม้ แต่เราเดินเข้าร้านหนังสือ ที่มีแต่หนังสือ รวยง่ายๆ ทุกอย่างเพียง 15นาที หรือ ภายใน 1 เดือน ดูเหมือนสังคมจะสอนให้เราโลภ อยากได้โน่นนี่เกินประมาณ และนั่นคือความประมาทในการใช้ชีวิต ทุกอย่างผมเชื่อว่า มันต้องใช้เวลา มีการเริ่มต้นและการเติบโต การจะได้ผลไม้ที่ดี ย่อมต้องรอจากเมล็ด...

ผมเชื่อเรื่องความสมดุลย์ มีมืดมีสว่าง มีดีมีร้าย เพราะผมคิดว่ามันเป็นกฎสมดุลย์ของธรรมชาติ เหมือนเรื่องเกิดแก่เจ็บตายเป็นธรรมดา มันก็เป็นธรรมดาจริงๆ  แต่ที่มันจะมากกว่าธรรมดาเพราะเรารู้สึกนี่แหละ เพราะรู้สึก มันเลยเกินความธรรมดา หรือสัจธรรมไป เจ็บนิดเดียว ร้องไปสามบ้านแปดบ้าน หรือเจ็บใจนิดเดียวผูกอาฆาตกันเอาเป็นเอาตาย ถ้าเราไม่ตระหนักในธรรมชาตินั้น มันก็ย้อนมาที่ตัวเราหนักกว่า แต่ในธรรมชาติมันก็เปิดให้เราโกง แต่โกงในแบบความรู้สึกคือ สร้างภาวะและความเข้าใจ จริงๆ ความเป็นกลางดีที่สุด รู้เท่านั้นมันก็ดี แต่ ถ้าหากมีอะไรที่เกิดขึ้นแล้ว การยึดติดนั้น อาจจะไม่ดี...

ผมก็นักชิมคนหนึ่งที่ชอบเสาะแสวงหาที่ร้านอาหารทานอยู่ตลอดเวลา ได้ทานตั้งแต่ถูกยันแพง ข้างถนนยันโรงแรมห้าดาว กินตั้งแต่อาหารอีสานยันอาหารฝรั่งเศส ก็มีอร่อยบ้าง ไม่อร่อยเป็นส่วนใหญ่ ถูกปากบ้าง แต่ก็ไม่ถูกปากเป็นส่วนใหญ่ แม้ว่าปกติ จะทานเพื่อดำรงชีวิตให้อยู่รอด แต่การได้ทานอาหารดีๆนั้นมันก็ถือว่าเป็นสิ่งพิเศษของชีวิต ที่ทำให้วันธรรมดา เป็นวันพิเศษได้ โดยมาก ร้านอาหารที่มีราคาสูงสักหน่อย ชอบจะบอกว่าตัวเองได้เสาะแสวงหาวัตถุดิบดีๆ จากส่วนต่างๆในโลกนี้ โดยเฉพาะหลังๆ ผมจะเห็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่จะบอกว่านำเข้าของอย่างนั้นอย่างนี้โดยตรง เอามาอวดลูกค้า ว่าได้เป็น exclusive หรือ ได้สิ่งที่ นำเสริฟเหมือนกับ...