Just another my IDEA
ในทุกๆวันที่ เรารู้ว่าเราต้องตื่นมาทำงาน มันก็เป็นกิจกรรมที่วนซ้ำๆ ที่เป็นหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมาย ให้แก้ปัญหา หรือพัฒนา ในช่วงเวลาทำงาน มันก็มีบ้าง ที่ไม่ได้ดั่งใจ ทำไม่ได้บ้าง ไม่ได้รับความร่วมมือบ้าง ปัญหาจิปาถะ หยุมหยิมบ้าง มันก็จะเป็นลดทอนกำลังใจของเรา ที่อยากจะให้มันเสร็จจบพ้นๆไป หรือรอวันหยุด ที่เราจะได้พักผ่อน แต่จริงๆ คือไม่ได้ต้องไปทำมันนี่แหละ ไม่ใช่ทุกคนอยากได้วันหยุดหรอก เพราะถ้าวันทำงานมันสนุก คนก็คงไม่อยากหยุด การทำงานมันเหนื่อย เพราะเราไม่สนุก...
ใครๆ ถ้าออกแบบชีวิตได้ เขาคงออกแบบทุกอย่างให้มันดีพร้อมเรียบร้อย จนเหมือนบังคับตัวเองไปทางนั้นได้เลยโดยไม่ผ่านปัญหาและอุปสรรค มันก็คงจะดีนะ แต่ชีวิตมันจะมีอะไร จะมีค่าอะไรในเมื่อทุกสิ่งที่อย่างครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ถ้าได้ในสิ่งที่ต้องการหมดแล้ว แล้วเราจะอยากได้สิ่งที่เรามีอยู่แล้วหรือ ความท้าทายต่อไปคืออะไรเล่า ชีวิตมันต้องเรียนรู้ ในสิ่งที่เราไม่รู้ เพราะมันเรียกว่าเป็นประสพการณ์ และสิ่งนี้แหละจะมาเพิ่มพูนให้ความรู้ความสามารถ ความเข้าใจ ในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่เราจะเอาไปพัฒนาเป็นองค์ความรู้ต่อไปได้ ถ้าชีวิตมันแห้ง เพราะเราทำให้มันดี แต่ไม่ได้ออกจากกรอบเดิม ก็อยู่ไปแบบนั้น...
พักนี้เจอแต่คน เอาของ ที่แต่ละคนกล่าวอ้างว่าดีมาให้ ดีที่เขาชอบแล้วมาบอกต่อ หรือนำมาให้ลองเลย หลายคนไปลองสินค้าบางอย่างแล้วเขาชอบ ก็เลยซื้อมาให้ลอง ผมก็ขอบคุณครับ แต่บางที ผมก็ไม่ได้ใช้ เพราะผมไม่รู้จะใช้ทำอะไร หลายคนสร้างสรรค์สินค้าใหม่ๆ มา ด้วยความเชื่อของเขา ว่ามันดี มีประโยชน์ ราคาไม่แพง หรือราคาแพง แต่ถ้าเทียบของในเกรดเดียวกันแล้ว มันถูกกว่ามาก แล้วให้ผมทำลองใช้ ก็..ดีครับ แต่ผมก็ไม่ได้ใช้ เพราะผมก็ไม่รู้จะใช้ทำอะไรอีกเช่นกัน ทำให้ผมคิดขึ้นได้ว่า...
ในสังคมเรา เราก็เห็นคนหลายๆคนทำตัวดีบ้าง แย่บ้างแตกต่างกันไป เราควบคุมไม่ได้หรอก ในสังคมการทำงาน เราอาจจะมีทีมงาน ที่มีบางคนทำตัวไม่ได้เรื่อง แม้ว่าอายุเขาจะมากแล้วก็ตาม เราหวังว่า ผู้ใหญ่ต้องเป็นผู้ใหญ่ แต่ในความจริงๆ บางคนแค่อายุมากกว่า แต่วุฒิภาวะเขาไม่ได้เพิ่มพูนตามอายุ หากเราเป็นลูกน้อง เราก็คงจะไม่มีความมั่นใจในความเป็นผู้นำของเขา แต่เราก็ช่วยเขาได้บ้างตามหน้าที่ของเรา หากเราเป็นลูกพี่ เราก็หวังว่าลูกน้องหรือลูกทีมของเรา มีวุฒิภาวะเพียงพอ ที่จะเข้าใจในสิ่งที่เราสั่ง แต่ความเป็นจริง เราก็ต้องดูแลเขาเพราะเขาเป็นลูกน้องเรา เราหวังให้เขาเป็นต่างๆนานา แต่จริงแล้วจะเป็นได้หรือเป็นไม่ได้ ไม่ได้อยู่ที่เราสั่งให้เขาเป็น...
ในสมัยก่อน การค้าขายกับต่างประเทศมันเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก แต่จริงๆแล้ว ตั้งแต่โบราณกาลหลายร้อยปีที่ผ่านมา พ่อค้าที่ลงทุนทำการค้าขนาดใหญ่ ก็เป็นการที่เอาสินค้าเมืองหนึ่ง และขนไปขายอีกเมืองหนึ่ง โดยทั้งทางบก เดินกันเป็นคาราวาน เส้นทางหนึ่งที่เป็นที่รู้จักคือ เส้นทางสายไหม ที่พ่อค้าอาหรับนำสินค้ามาผ่านเส้นทางนี้ไปยังประเทศจีน และนำสินค้าจากประเทศจีนกลับไปขายที่ประเทศของตน หรือพ่อค้าที่มีกองเรือ ที่นำสินค้าจากจีนมาขายไทย และนำสินค้าจากไทยกลับไปขายจีนเป็นต้น ซึ่งสมัยก่อนนั้นกว่าจะได้สินค้าจากประเทศนึง ไปอีกประเทศนึงเป็นสิ่งที่ทำได้ยากและได้กำไรดี คุ้มค่ากับการเสี่ยง แต่สมัยนี้การสื่อสาร การติดต่อ และเครื่องมือต่างๆ สามารถทำให้เราซื้อสินค้าจากที่หนึ่งของโลกและอ้อมไปขายได้ แม้จะซื้อแค่ชิ้นเดียวก็ตาม ตลาดไม่ได้โดนผูกขาดอย่างสิ้นเชิงเหมือนกับสมัยก่อน...
อะไรที่ได้มาง่ายๆจะไม่มีค่า อะไรที่ได้มายากๆจะมีค่า ทำให้หลายๆคนแปลความหมายถูกบ้างผิดบ้าง ว่าต้อง ทำเรื่องให้ยากถึงจะมีค่า แต่จริงๆ อะไรแต่ง่ายๆ สมองเราจะไม่จดจำ เพราะมันก็จะเป็นเหมือนเรื่องทั่วๆไปที่เราเจอมันทุกๆวัน ไม่ได้มีความพิเศษหรือแตกต่างอะไร ซึ่งคนก็ทึกทักไปเองว่าสิ่งที่ไม่จำนั้นมันไม่มีค่า ซึ่งผมว่าก็ไม่เกี่ยวกัน และ อะไรที่ได้มากยากๆ เพราะ เราต้องใช้เวลามากกว่าปกติ ต้องพยายาม ต้องมีมานะ มากกว่า ทั่วๆไป มันจึงเป็นพิเศษ เหนือกว่าเรื่องธรรมดาในชีวิตประจำวัน เราจึงจำมันได้ ไม่ใช่เพราะ มันมีค่าหรอก...
คุณเคยคิดว่าคุณทำไม่ได้ เพราะมันยาก … แล้วทำหรือยัง เพราะมันเกินความสามารถ … แล้วทำหรือยัง เพราะเราไม่ได้เรียนมา … แล้วเราทำหรือยัง จะอีกกี่ร้อยพันอ้าง มันอยู่ที่ แล้วทำหรือยัง ถ้าคนอื่นทำได้ แปลว่ามีคนทำได้ เราก็คนเหมือนกัน เราก็ต้องทำได้ เค้าทำได้แล้ว เราก็ย่อมสามารถทำได้ดีกว่า เพราะคนเราทำต่อจากเขา คนที่ทำไม่ได้ เพราะเค้าไม่ได้ทำ คนที่ทำแล้วทำไม่ได้ เพราะเค้าพยายามไม่มากพอ คนที่พยายามแล้วทำไม่ได้...
แน่นอน เมื่ออยากจะจิบชาจีน เราก็ต้องคิดถึงแหล่งคนจีนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทย ก็ย่อมไม่พ้นเยาวราชนั่นเอง ซึ่งก็เป็น china town ของเมืองไทย มีสินค้า และอาหารจีนขายมากมาย และขายชา ที่นี่ก็เป็นแหล่งใหญ่ ชาจีนแล้วในสมัยก่อนหน้านี้ คนจีนที่เข้ามาในเมืองไทย ดื่มกันทุกคน ดื่มเสมือนแทนน้ำเปล่า ดื่มเมื่อยามกระหาย ดื่มหลังทานอาหาร ดื่มเพื่อการพูดคุยและเปลี่ยนความรู้ หรือดื่มตอนพูดคุยการค้าปรึกษาหารือ ตลาดชาในเมืองไทยสมัยก่อนใหญ่กว่าปัจุบันนี้มาก มีเป็นสมาคนชา ที่คนขายชามาร่วมกันสร้าง และมีกฎอยู่ว่า หากร้านไหนหรือสมาชิกคนไหนนำชาเข้ามา...
คนเรามีความเชื่อคิดอ่านไม่เหมือนกันทีไร ทะเลาะกันทุกที ทุกที่ทุกวงการ ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาจนเกินปัญหาที่เชื่อกัน ลุกลามจนกลายเป็นสงครามศักดิ์ศรี ตุ๊บตั๊บกันไปมา สุดท้ายเจ็บกันทั้งสองฝ่าย หรือยิ่งแต่ละฝ่ายมีแรงสนับสนุนเมื่อไร มันก็เหมือนยิ่งถอยกันไม่ได้ มันต้อง ตายเอาดาบหน้า ข้าอยู่เอ็งต้องไป ยืนกระต่ายขาเดียว ถึงแม้เรื่องถูก ต่อให้ทำอย่างไร มันก็ถูกมันยันค่ำ ไม่ว่าคนจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม และเรื่องผิด ต่อให้ทำอย่างไรมันก็ผิดวันยันค่ำไม่ว่าคนจะทำตามกันทั้งสังคมก็ตาม ทุกอย่างมีมาตราฐานของมันในตัวมันเอง อยู่ที่เราจะเอ่ยแจ้งมันออกมาหรือเปล่า หรือปล่อยๆมันไปเหมือนกับทุกหลายๆคนปล่อยมันไป และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เราจะผดุงความยุติธรรม เดี๋ยวเจอสหบาทาคนเดียว ทุกอย่างมีศาสตร์และศิลป์ของมัน...
คนเราจะรู้มาก มันก็ต้องหัดเรียนรู้ หัดขวนขวาย มีแต่คนถามว่า เรารู้ได้อย่างไร มันก็ย่อมมาเกิดจากกระบวนการค้นหา ศึกษา เรียนรู้ ทดลอง ปฎิบัติ ถ้าจะไม่ทำอะไรสักอย่าง งอมือ งอตีน คิดไปเอง ว่ามันมีสูตรสำเร็จ เป็นยาเม็ดฉลาด ก็คงได้รอต่อไป อาจจะมีแต่ไม่ใช่วันนี้ ทุกวันนี้คนเราต้องพยายามพัฒนาตัวเองให้ทันโลกทันยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ข่าวสารที่โหมเข้ามาผ่านตัวเราแบบไม่ได้คัดกรองที่ชอบระบุว่ากรองมาแล้วหรือวงใน เราก็ต้องคัดกรองเอา หรือไม่ก็ยอมปล่อยให้สิ่งนั้นพัดพาเราไปด้วย แต่การอ่านหนังสือ ทำให้เราคิดและมีจินตาการได้ง่ายที่สุด มากกว่าสื่อทีวี...