Just another my IDEA
ทุกวันฟังแต่คนบ่นเรื่องโน้นเรื่องนี้ บ่นมันทุกวัน บ่นมันทุกอย่าง ถ้าบ่นคนเดียว อาจจะเป็นนิสัยเสีย แต่ถ้าใครๆก็บ่นมันเรื่องเดียวทิศทางเดียว แสดงว่ามันเป็นปัญหาจริงๆ บ่นว่า รถติด ถ้าเราหาวิธี อุปกรณ์ บริการ หรือ solution แก้ได้ รวยแน่นอน เพราะคนส่วนใหญ่ บ่นมันอย่างเดียว ไม่ได้เน้นว่าต้องทำอย่างไรแก้ไขอย่างไร หรือถ้าแก้ไข มันก็ต้องแก้ที่คนอื่น เราทำแบบเดิม เอาสบายแบบเดิม แบบนี้มันแก้ไม่ได้ แต่ถ้ามันเป็นบริการ...
สินค้าที่มีความต้องการในชีวิตประจำวันนั้น มันจำเป็นต้องกินต้องใช้ และแน่นอน ก็ย่อมมีผู้ผลิตจำนวนมากเพื่อนำเสนอสินค้านั้นๆ และ เพราะเนื่องจากมีความต้องการมากสำหรับทุกชนชั้น ก็ย่อมมีระดับราคาและคุณภาพแตกต่างกัน บางอย่างแตกต่างกันที่ตราสินค้า มีการตลาดดีๆ ทำให้เป็นที่ยอมรับกันในสังคม ก็ย่อมมีราคาแพงหน่อย บางอย่าง ทำให้มันใช้ได้ แต่อาจจะไม่ได้ใช้ทน เอาถูกเข้าว่า ตราสินค้าไม่ต้อง ก็ถูกมา แต่ละอย่างมันก็เหมาะสำหรับความต้องการ แม้ทุกคนอยากได้ของดีราคาถูกยี่ห้อดัง มันย่อมหาได้ยาก เพราะของดี ควรมีราคาแพง ของถูก คุณภาพควรต่ำ ถ้า...
ขายของเยอะ ย่อมต้องผลิตได้เยอะ พอผลิตได้เยอะ ขนาดโรงงานก็ใหญ่ เครื่องจักรมีคุณภาพ แต่สุดท้ายสินค้า ที่เป็น mass ออกมาไม่ได้แพง ยังไงของ mass มันก็ควรถูกกว่าของ niche จริงๆแล้ว ถ้าทำอะไรเล็กๆ ก็ควรทำอะไรทืี่เป็น niche แต่การจะเป็น niche มันก็ต้องมีองค์ประกอบมากมาย และแตกต่างจาก mass ที่สำคัญคือ ราคา เพราะขายน้อย...
การที่เราทำดี ต้องเข้าใจก่อนว่า ทำดีแล้วได้ดี อาจจะไม่ใช่ดีอย่างที่เราอยากได้ หรือได้ในเวลาที่เราต้องการ การทำดีกับใครคนหนึ่ง เราก็ต้องมองด้วยว่าเขาเปิดรับ และต้องการเราไหม เมื่อเราเห็นคนมีปัญหา เราก็มีใจอยากช่วยเหลือนั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่ก่อนที่จะช่วยก็ควรคิดให้ถี่ถ้วนก่อน เมื่อเราเจอคนพาล เราจะอธิบายเหตุผลอย่างไร เขาก็ไม่สน เพราะเมื่ออารมณ์เกิดขึ้น มันเป็นมิจฉาทิฐิ บังตาอยู่แล้ว ดีแค่ไหนก็ไม่เห็น กว่าจะเห็นอารมณ์วู่วามต้องผ่านไปก่อน สิ่งที่เจอเป็นเรื่องชั่ววูบนั้น เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้แบบไม่ได้ตั้งใจเตรียมตัวเตรียมใจไว้ จะทำดี ผิดคนผิดเวลา เดี๋ยวดีๆจะกลายเป็นร้าย พูดให้คนที่ไม่พร้อมฟัง...
ได้ออกไปนั่งคุยกับคนบ้าง ถึงยังหาไอเดียของเราไม่ได้ แต่เราก็ฟังไอเดียเขา และก็ได้แนวความคิดของคนอื่น บางอย่างมันก็เจ๋งนะ แต่ดูดี ที่ขาดๆเกินๆ บางที ที่เราเห็นขัดแย้ง ก็คงเพราะ ประสพการณ์ที่ผ่านมาของเรา มันทำให้เราเห็นมุมมองอีกแบบหนึ่ง แต่คนอื่นก็จะมีมุมมอง และความเชื่อที่แปลกแตกต่างกันไป บางอย่างเราก็เอามาคิดต่อทำนายในใจ ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร แต่ไอเดียย่อมเป็นไอเดีย ถ้าจะทำให้เป็นจริง มันต้องทำ ความเป็นไปได้ของไอเดีย มันจะยุ่งยากหน่อย แต่มันก็ให้รายละเอียดได้ดี มันจะทำให้เรารู้หรือขาดอะไร มันจะทำให้รู้ว่าตรงไหนเราไม่อยากแตะ เพราะเราไม่เชี่ยวชาญนั้นเป็นสิ่งที่เราขาดและต้องหาอะไรมาอุดรอยรั่ว...
เวลาเรามองภาพรวมๆ กว้างๆนั้น มันจะได้ภาพสะท้อนว่า เศรษฐกิจมันแย่ ทำอะไรก็ไม่ดี แต่มันไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะไม่ดี เศรษฐกิจไม่ดี ไม่ใช่แปลว่าทุกคนไม่มีเงิน หรือไม่มีอำนาจการใช้เงิน เพราะ บางเรื่องเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ สามารถใช้โดยไม่คิดอะไร หรือถ้าอะไรใหญ่ๆ แต่ถ้ามันทำให้เรา หรือคนซื้อรู้สึกถูกโดยสามัญสำนึกเมื่อไร คนซื้อก็จะซื้อเลยโดยไม่คิด หรือคิดไม่ทัน และตอนที่คิดได้ก็..อ้าว ทำอะไรไปแล้วเหรอ สินค้าพวกนี้ ต้องเป็นสินค้าที่แต่ก่อน มีมาตราฐานราคาสูงมาก่อน แล้ววันดีคืนดี ลดราคาลงมาถล่มทลาย ไม่เกี่ยวว่ามันถูกหรือแพง...
อะไรมากไปมันก็ไม่ดี จะดีมากไป สบายมากไปมันไม่ดี มันไม่ดีที่ไปติดมัน เสพติดมัน เสพติดความสบาย พอเราติดอะไรสักอย่าง เราจะแสดงว่ามันสำคัญแม้ว่าจะคิดว่าไม่มีมันก็ได้ เช่น มือถือ ในปัจุบัน มีความสำคัญ เราใช้มันติดต่อเพื่อนฝูง ครอบครัว และเรื่องงาน พอพูดเช่นนี้มันก็มีความสำคัญอย่างมากมาย ประโยชน์มหาศาล มันทำให้คนหลายคนร่ำรวย เป็นเศรษฐี กับมันก็ได้ แต่ที่แน่ๆ มันไม่ทำให้ทุกๆคนร่ำรวยเช่นนั้น เพราะเราทำอะไรมากเกินไป ติดมันมากเกินไป ใช้เลยจุดที่เป็นประโยชน์...
ผมเห็นเด็กๆที่เอาแต่ใจ คงไม่ใช่แค่เด็กๆที่เอาแต่ใจ มันคงเป็นสภาพแวดล้อมที่หล่อหลอมที่ทำให้เด็กพวกนี้เป็นแบบนี้ คงเป็นผู้ปกครองที่ จะทำทุกอย่างให้เด็กรู้สึกว่า จะได้เพียงเพราะเค้าร้องขอ คงเป็นผู้ปกครองไม่อยากเห็นความลำบากในตัวลูกๆเขา เหมือนตอนที่เขาลำบาก แต่พ่อแม่ไม่ได้หยิบยื่นโอกาสเพียงอย่างเดียว แต่ยังเสนอหนทางที่โลกแห่งความจริงให้ไม่ได้ เด็กๆ เราร้องไห้ แล้วบอกพ่อแม่ว่าอยากได้ พ่อแม่ก็จะหามาให้ แต่ถ้าเราโตแล้ว ทำงานแล้ว เราร้องไห้ในห้องประชุม คนคงคิดว่าเราเป็นบ้า การปรับตัวว่าให้เรารู้ว่า โลกนี้ไม่ได้อยู่ง่ายๆ เหมือนที่พ่อแม่ปฏิบัติให้เรา วันนึงเราจะรู้ ว่าเวลา อยากได้เงิน ไม่ใช่แค่เดินไปบอกพ่อแม่แล้วแบมือ...
มีสิ่งที่เรียนรู้มากมาย แต่เราต้องเรียนรู้สิ่งที่เราไม่รู้ อะไรที่รู้แล้ว เพราะเราไม่รู้มาก่อนแล้วเรียนรู้มัน จะเรียนรู้แบบไหนก็ได้ เรียนแล้วให้รู้ ถ้ายังไม่รู้ก็เรียนใหม่ หรือหาวิธีต่อไปให้รู้ แต่ถ้ารู้แล้วก็เรียนรู้เรื่องเดิม มันก็ได้ไม่มากกว่าเดิม มันเสียเวลา เราไม่แตกฉานเพราะเรียนเหมือนเดิม ต่อให้เรียน ป.1 10รอบ ก็ไม่เก่งกว่าคนที่เรียน ม.1 แต่เราควรจะรู้ว่าเราขาดอะไร เช่นเด็กสมัยนี้ควรเรียนรู้เรื่องความอดทน เพราะเรื่องเทคโนเนี่ยเก่งอยู่แล้ว ผู้ใหญ่ ผู้ซึ่งมีความอดทนอยู่แล้ว ควรเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยี ผู้หญิงควรเรียนรู้ผู้ชาย ผู้ชายก็เรียนรู้ผู้หญิง...
นั่งอ่านงานวิจัยตลาดจากที่ต่างๆ ไม่ค่อยเจอเรื่องดีสักเท่าไร และที่น่าสนใจ คือ คนเป็นหนี้มากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะหนี้ที่ไม่ได้ก่อเกิดรายได้ หรือหนี้ของการฟุ้งเฟ้อ แม้ว่ารายจ่ายบางอย่างก็มีความจำเป็นของการเข้าสังคม แต่เมื่อความพร้อมของตัวเองไม่มี และเรียกการก่อหนี้นั้นว่าโอกาส บางครั้งถูกบางครั้งผิด แต่บ่อยครั้งได้ไม่คุ้มเสีย ค่านิยมผิดๆ และความคิดว่าคุ้มค่าแลกมาด้วยการจ่ายที่เพิ่มขึ้น อายุยืนแต่ ด้วยความสามารถหรือเป็นภาระให้กับครอบครัวและสังคม จบมหาวิทยาลัย และตกงาน อันเนื่องมาจาก เศรษฐกิจที่ตกต่ำลง และองค์กรที่อยู่รอด ก็ต้องการคนที่มีความสามารถมากขึ้น หากมีความรู้แค่พื้นๆ ก็คงยากที่จะหา และความอดทนต่อสิ่งแวดแล้วก็เป็นสิ่งที่จำเป็นเช่นกัน...