Category: daily note

ผมเคยสัมภาษณ์คนรับสมัครงานมาก็พอสมควร บางทีผมก็เจอทัศนคติแปลกๆ แม้แต่ตัวผมเองในบางครั้ง (แต่ก่อนไม่ได้คิด โตมาถึงคิดได้) ย้อนกลับไปช่วงยอดฮิตของคนเรียนไม่เก่ง สมัยมหาวิทยาลัย บางคนไม่ชอบเรียนเลข เลยมาเรียนเรื่องภาษา บางคนไม่ชอบเรียนเรื่องภาษาเลยหนีไปเรียนคำนวน บางคนไม่ชอบทั้งเลขและภาษาเลยหนีไปเรียนศิลป์ มันก็มีส่วนถูกอยู่ ไม่เลือกในสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้ แต่มันก็เหมือนตัดช๊อยส์ ให้เหลืออันที่ทำได้ อันนี้ มันก็มาทาง เลือกให้อยู่รอด แต่เมื่อเราก้าวมาทำอะไรสักอย่างแล้ว เราก็ต้องมีความรักในสิ่งที่ทำ ไม่ใช่แค่ทำในสิ่งที่ทำได้ และสิ่งที่ทำไม่ได้เราก็หนีมันไป บางคนกลัวฝังใจจนติดมาเป็นนิสัยถึงตอนทำงาน พอถ้าเจอแม้เพียงนิดหน่อย ก็ไม่เอาหรือหนีมัน...

นักการตลาด ย่อมเข้าใจคน ที่ไม่อยากลำบาก เพราะต้องการความสบาย เลยออกผลิตภัณท์ หรือ การบริการที่ช่วยให้เขาเหล่านั้น สดวกสบายยิ่งขึ้น จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน ที่เราใช้จนไม่รู้ตัว และเราก็จ่ายโดยไม่รุ้ตัว เพราะบางอย่าง เราไม่ได้คิด แนะนี่คือช่องว่างที่ นักการตลาดต้องมา แต่ก่อน หากซื้อของเราต้องไปสถานที่ขาย แต่เพราะมันกระจาย ไม่สามารถซื้อในที่เดียวกันได้ ห้างสรรพสินค้าก็เกิดขึ้น โดยรวบรวมสิ่งต่างๆ แทนที่เราจะไปหลายๆที่ มาไว้ที่เดียว พอรถมันติด การตลาดออนไลน์ก็เข้ามา...

ผมว่าคนเริ่มเป็นง่อยกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ เพราะการที่ใช้ สิ่งต่างๆ รวมถึงเทคโนโลยีเพื่อความสดวกสบายเกินไป แต่ก่อน ร่างกายและสมองของเราได้ขยับเขยื้อนบ้าง ออกวิ่งเดิน และคิดบ้าง ทำให้ร่างกายแข็งแรง เพราะโครงสร้างของมนุษย์มันไม่ใช่สิ่งจะต้องอยู่เฉยๆ ไม่งั้นร่างกายเราผิดปกติแน่นอน ปวดโน่นนี่ ป่วยโน่นนี่ ยิ่งในเมือง ภาวะมลพิษมันเยอะ แล้วร่างกายเราก็ไม่ทำอะไรเองเลย มัวแต่หาตัวช่วย อยากแข็งแรง ก็กินอาหารเสริม ไม่ออกกำลังกาย อยากได้กล้ามเนื้อ กินโปรตีน ไม่ออกกำลังกาย อยากออกกำลังกาย จ่ายเงินซื้อคอร์ส...

ผู้นำคือผู้ตัดสินใจสุดท้าย อาจจะไม่ใช่คนคิดก็ได้ อาจจะไม่ใช่คนเริ่มก็ได้ อาจจะไม่ได้ใดๆอื่นๆ แต่สุดท้าย เขาต้องเป็นผู้ตัดสินใจ ว่าจะไปต่อหรือไม่ และไปแบบไหน สังคมเรามี คนเชียร์ คนยุ แต่คนพวกนี้ อาจจะมีส่วนได้ส่วนเสีย และไม่มีส่วนได้ส่วนเสีย เขาก็ยุๆไปตามความคิดเห็นของเขาว่าดี และถูกต้อง มันไม่ผิดหรอก ที่เขาจะบอก แนะนำ และแสดงออก แต่มันจะผิดมาก หากเราเชื่อเขาเหล่านั้นโดยไม่ได้รู้ตัวไตร่ตรอง เพราะเขาเหล่านั้นจะพูดว่า ถ้าเขาเป็นเรา เขาจะทำอย่างนั้นอย่างนี้...

ทักษะในการแก้ไขแก้ปัญหาต่างนั้น มันต้องถามว่าเคยเจอปัญหาเหล่าที่จะแก้หรือไม่ บางที คนเราก็มีความเชื่อผิดๆว่า ผู้ใหญ่ต้องมีความสามารถมากกว่าเด็ก โดยเฉพาะผู้ที่มีอาวุโสมากๆ ในสมัยก่อน ทุกอย่างมันดำเนินเป็นกระบวนการอย่างช้าๆ มีการเดินกัน ไม่ได้แตกแถว ในช่วงอายุ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้มีการแข่งขันอะไรมากมาย ทำให้มีความคิดฝังหัวว่า คนที่อายุมากกว่า น่าจะเจออะไรมากกว่า ประสพการณ์มากกว่า และก็ต้องเป็นที่พึ่งให้คนอายุน้อยกว่าได้ แต่แล้ว โลกที่เราอยู่ทุกวันนัี้หมุนเร็ว หมุนเร็วจนพาเด็กรุ่นใหม่ อัดแน่นไปด้วยการผจญภัย และพร้อมด้วยประสพการณ์ อยากจะเริ่มทำอะไรบางอย่าง ไม่ต้องรอให้โตแล้วถึงค่อยเริ่ม...

เพราะดวงมันไม่แน่นอน ไม่รู้จะมาเมื่อไร ถ้าดวงดีก็ดีไป แต่ถ้าดวงไม่มาจะแป๊กได้ เพราะเราไม่รู้เลยจะหวังพึ่งมันเป็นหลักไม่ได้ และจากประสพการณ์ที่ใช้ดวงมาเนี่ย ตอนอยากใช้ ไม่มา แต่ตอนลืมๆไป อยู่ดีๆมันก็โผล่มา ไม่ใช่ไม่หวัง แต่จะหวังพึ่งมันอย่างเดียวก็ไม่ได้ ฉนั้น การจะทำอะไร ก็ต้องฝึกฝนทักษะ ให้ประกอบเป็นผู้รู้แจ้งในสิ่งที่ทำ จงเป็นผู้เชี่ยวชาญ และหมั่นฝึกปฎิบัติและทบทวนอยู่เสมอ เพราะเราไม่รู้ว่าอะไรจะมาเมื่อไร และไม่รู้ตอนไหนต้องใช้ เพราะรู้อย่างเดียว ถ้าจะใช้ มันต้องได้ และต้องได้เลย ไม่ใช่รอแป๊บ...

บางคนที่มีจิตใจดีและงดงาม ก็พยายามอยากให้คนอื่นได้ดี และบางที ก็บังคับ ขู่เข็ญ เคี่ยวเข็ญ ให้ผู้อื่นได้ดี โดยมีอุบายต่างๆ โดยมากมันก็หนักหนาเอาการอยู่ แต่บางคนพยายามทำให้จนลืมตัว ลืมปฐมแห่งตัวเอง ลืมช่วยเหลือตัวเอง มัวแต่ผลักดันคนอื่น กดดันคนอื่น ซึ่งก็ได้ดีบ้าง ไม่ได้ดีบ้าง แล้วแต่บุญกรรม วาสนาของแต่ละคน บางคนท้อ บางคนไม่พอใจ บางคนไม่ไปต่อ ถึงเกลียดขี้หน้ากันก็มี บางคนก็ยังมาเย้อหยันดูถูกเรา ผู้เป็นคนหวังดี เอ..กลายเป็นทำดีไม่ได้ดี...

คิดจะทำอะไรสักอย่าง มันก็อาจจะเริ่มจากการวางแผน แต่การวางแผนไม่ได้นับว่าเริ่มทำแล้ว เพราะเริ่มทำ มันต้องเริ่มแล้ว สู้แล้ว เกิดอะไรบางอย่างแล้ว หลายคนคิด คิดจากอยากทำ จนไม่ทำ คิดไม่จบก็ไม่ได้เริ่ม คิดรอบโลกแต่เวลาที่เหมาะสมมันผ่านไป คิดเสียดาย คิดไปคิดมาคิดมาก คิดไม่ถือว่าเริ่ม เริ่มคือต้องเริ่ม เวลาที่เริ่มดีที่สุดคือเมื่อวาน ไม่ใช่วันนี้ และแน่นอนถ้ามันเป็นพรุ่งนี้ มันจะพรุ่งนี้ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนไม่ได้เริ่ม  ...

การนับเลข จาก 1 ไปถึง 10 มันก็ต้องนับ 1,2,3…10 ไม่มีนับ 1 และนับ 10เลย และก็ไม่มี นับ 1,2,3 และนับ 10 และมันก็ไม่มี นับ 1,8,5,6,2,4…10 มีแต่นับ1,2,3 ไปถึง 10   ที่ผมอยากจะบอกคือ จะทำอะไรทุกอย่าง...

คนเก่งที่ข้ามาคนเดียว เดี๋ยวนี้ก้ไม่ใช่จะดังแบบมั่งคงได้ คนที่คิดดี ทำเก่ง ก็น่าจะมีเยอะอยู่ แต่สุดท้าย จะไปต่อได้ก็ต้องมีคนช่วยเชียร์ เวลาเรามองบางคนไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น ทำไมมันดีมันเด่นจัง ผมว่า ก็เพราะเค้ามีเพื่อนเยอะ เพื่อนที่คอยช่วยเหลือและส่งเสริม เพื่อนที่คอยร่วมมือ สนับสนุนให้เรื่องทั่วๆไป ได้โดดเด่นดังขึ้นมาได้   หลายคนเก่ง แต่มองแค่ยอดๆ ที่ปลายทาง เรื่องบางเรื่องมันก็ทำได้ทุกคน แต่มันมีเคล็ดที่ว่า บางคนเท่านั้นแหละที่ทำได้จริงๆ และคนที่ทำได้ เราก็ดันไปเหน็บแนมว่าเพราะมันมีเส้นสาย จริงๆมันก็ไม่ต้องถึงขนาดเส้นสายหรอก...