Category: daily note

คนเราต้องมีความคาดหวัง แต่ความคาดหวังนั้น เราต้องหลับตาแล้วเห็นมันด้วย เราถึงจะได้รู้ว่ามันเป็นอะไร และเมื่อรู้แล้ว เราก็ต้องหาทางไปให้ถึง ถ้าเรา เราเห็น ยอดเขาที่เราจะไปอีกยอดหนึ่ง แล้วเราไม่เห็นทาง เราก็ไม่รู้จะเดินไปยังไงใช่ไหม และ จะหวังรอให้มีใครมาตัดถนนให้เรา ก็คงมีใครไปถึงยอดเขานั้นก่อน หรือบางที อาจจะไม่มีใครมาตัดถนนให้เราเลยก็ได้ ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย อันนี้ก็ยิ่งแย่ใหญ่ จะรอให้ภูเขายอดนั้น เอียงมาหาก็ไม่มีทางเป็นไปได้ การจะถูกรางวัลที่หนึ่ง เราก็ต้องซื้อล๊อตตารี่ ถึงจะมีหวัง แต่ถ้าจะหวังถูกโดยไม่ซื้อ แล้วว่ามันจะได้เอง...

เวลาที่เราทำอะไรไม่ได้นั้น ในบางความรู้สึกของคนอื่นที่มองเราคือเรายอมแพ้ ไม่สู้ต่อ แต่ใครจะมาเข้าใจเราจริงๆว่ามันคือ ยอมแพ้จริงๆหรือเปล่า หรือไม่ปล่อยให้เรามีทางเลือก ดูเหมือนคนทั่วไปจะเห็นแค่สองทางคือ แพ้ กับชนะ และนี่แหละ ก็เป็นปัญหาความปั่นป่วนของโลกนี้ ถ้าจะเอามันแค่นี้ ชีวิตมันก็ไม่ต้องมีรายละเอียดอะไร เพราะทำได้กับทำไม่ได้ แต่จริงๆมันมี ทำไม่ได้เพราะไม่ได้ทำ หรืออะไรอีกหลายๆอย่างอีก เอาอะไรมาก มันก็ต้องมากๆหน่อย การยอมรับความจริง แล้วเราจะได้นำไปแก้ไข มันย่อมเป็นกระบวนการหนึ่งของการพัฒนาตน หรือพัฒนางานที่ทำ เพราะ จริงๆ...

ในตำแหน่งที่ต้องทำงานสูงสุดนั้น ย่อมเหมือน หัวเรือ และหางเสือ ที่จะคัดพาย ล่องไปทางที่ถูกต้อง นำพาชีวิตลูกน้องผู้ร่วมงาน และรวมไปถึงผู้ที่ธุรกิจด้วย ยิ่งบริษัทใหญ่ๆ ย่อมมีผู้ถือหุ้น มีคณะกรรมการ ซึ่งพวกนี้ ก็ฝากความหวังไว้กับผู้นำสูงสุดขององค์กร ที่จะนำพาไปสู่ความเจริญ ความมั่งคั่ง มีผลกำไร ตอบแทน ให้กับคนต่างๆที่เกี่ยวข้องกับองค์กร ซึ่งหน้าที่หลักๆคือ ทำที่มีให้ดีขึ้นไปอีก แน่นอนทุกองค์กรย่อมมีปัญหา ผู้นำต้องมีนโยบาย หรือกุศลโลบาย ที่จะแก้ไข แม้บางทีอาจจะจำเป็นต้องใช้วิชามารเป็น...

คนเราคิดประดิษฐ์สิ่งต่างๆ เพื่อมาเป็นเครื่องทุ่นแรง เครื่องอำนวยสดวก เครื่องย่นระยะเวลา เอาความรู้ และประสพการณ์ มาสร้างสิ่งใหม่ๆ ที่พัฒนาจากเดิม หรือแตกต่างไปจากเดิม จนกลายเป็นเทคโนโลยีเฉพาะทาง ที่สู่คนในวงกว้าง หรือวงแคบก็ตาม คนเราใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีเพื่ออำนวยความสดวก หรือร่นระยะเวลา หรือต่างๆนานา เพื่อทำให้ชีวิตดีกว่าเดิม…ถ้าเขาใช้เป็น แต่เราดูแต่ละยุคสมัยของกลุ่มคนที่รับเอาเทคโนโลยีและความทันสมัยต่างๆเข้ามานั้น เราปฎิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้มีผลกระทบต่อนิสัยและจิตใจของคน รวมไปถึงการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ ยกตัวอย่างเช่น โทรศัพท์มือถือ ที่สร้างมาเพื่อให้คนติดต่อสื่อสารกัน จากแรกเริ่ม โทรศัพท์ที่มีสาย ผ่านชุมสายไม่สามารถพกได้...

เป็นเรื่องปกตินะครับ ที่ไม่ว่าตัวเอง ญาติสนิท มิตรสหาย ลูกพี่ลูกน้อง ย่อมมีโอกาสทำผิดพลาดได้ คนอาจจะคิดว่า ห้ามทำผิด ของพวกนี้บางทีมันก็ห้ามกันไม่ได้หรอกครับ เพราะเราไม่รู้ว่า จริงๆแล้วอะไรจะเกิดขึ้น หรือมันจะเป็นเช่นไร แล้วเราจะไปห้ามได้อย่างไร ปากก็สักแต่ว่าพูด แต่ถ้ามันเกิดจริงๆก็ต้องเกิด เหมือนฝนตก เราห้ามฝนไม่ให้ตกไม่ได้ แต่เราสามารถป้องกันตัวเองจากฝนได้ โดยหลายๆวิธีที่ต่างคนต่างมีวิธีแก้ปัญหา หรือป้องกันแตกต่างกัน เช่นกางร่มเดิน เราก็ไม่โดนฝน หรืออยู่ในอาคารสิ่งก่อสร้าง ก็จะหลบการเปียกได้ เมื่อเกิดปัญหาขึ้น...

เป็นความเพ้อเจ้อ เพ้อฝันมาก ที่เราคิดอะไรดีแล้วแล้วทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างที่เราคิดเป๊ะๆง่ายดายเหมือนปลอกกล้วย มาเป็นทางโรยกลีบกุหลาบสู่ทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์ คนส่วนมากที่ไม่เคยทำแล้วมีอีโก้ ก็จะมั่นใจมาก ว่าตัวเองทำได้แน่นอน และบางทีก็เถียงกับผู้ใหญ่ผู้มากประสพการณ์ และเมื่อได้ลองทำนั้น เกือบร้อยเปอร์เซน ทำไม่ได้อย่างที่กล่าวอ้างไว้ ถึงจะยอมสิโรราบ กลับมาสู่โลกความจริง เราจะเห็นคนเพ้อเจ้อพวกนี้เยอะ อย่าไปยุ่งมันมาก ปล่อยให้ธรรมชาติจัดสันและลงโทษไปเอง ถ้าเราไปยุ่งกับพวกนี้มาก ดีเสมอตัว แต่ชั่วๆขึ้นมา โทษเราหมด แต่ควรเป็นอุทาหรณ์ให้ตัวเอง ว่า ทำสิ่งใด ถึงแม้คิดดีแล้ว ก็ย่อมเจออุปสรรค...

เราเสียเวลาชีวิตไปกับอะไรบ้าง ที่เสีย เพราะมันไม่ได้ประโยชน์ การผลัดวันประกันพรุ่ง ก็เป็นการต่อเวลาแบบที่ก็ไม่จำเป็น เพราะบางทีงานมันก็ไม่ได้ราบเรียบอย่างที่เราอยากให้มันเป็น แต่การเหนื่อยล้าบ่ายเบี่ยงที่จะทำนั้น มันก็ไม่ได้ช่วยให้งานเสร็จเร็วขึ้น การหลอกตัวเอง เพราะบางที เราต้องการอยู่ใน ความรู้สึกปลอดภัย แต่ภายใต้ความจริงที่โหดร้ายและรุนแรง เราก็ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่าไม่มีอะไรหรอก หรืออีกหน่อยก็ดีขึ้นเอง พอวันนึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นมันรุนแรงจนหลอกตัวเองไม่ได้ ก็ต้องยอมรับความจริงอยู่ดี การทำอะไรที่ไม่ได้คิดไว้ก่อน แล้วหวังว่าจะฟลุ๊กนั้น มันเป็นความคิดที่ไม่มีตรรกะอะไรมารองรับเลย แล้วมันจะเกิดขึ้นจริงๆได้อย่างไร หรือถ้าเกิดขึ้นได้มันก็น้อยเหลือเกิน การเดาแบบเข้าข้างตัวเอง ทำให้เราต้องรอหรือพิสูจน์สิ่งนั้น โดยที่โอกาสมันในโลกความจริงแทบเป็นไปไม่ได้...

นั่งอ่านบทความแล้ว ปีนี้เป็นที่มีคนตกงานเยอะกว่าปีก่อน แต่ ก็บริษัทก็บอกว่า หาคนมาทำงานไม่ได้ ยังต้องการแรงงานอีกจำนวนมาก ข้อความสองข้อความนี้มันตรงกันข้ามกันเลย แล้วมันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมเห็นภาพๆนึง คือ คนเก่งขึ้น แค่คุณภาพของคนมันต่ำลง เราอยู่ในยุคสมัยที่มีตัวช่วยมากมาย แต่ก่อน อาจจะต้องพยายาม เดินไปแต่ละบริษัท เพื่อไปส่งใบสมัครงาน มันดูลำบาก แต่ดูเหมือนคนตกงานน้อยกว่านี้ แต่ตอนนี้ เราสามารถส่งอีเมลไปเพื่อสมัครงาน มันดูง่ายๆ แต่บริษัทเรียกก็ไม่ไป หรือไปแล้วก็ไม่เข้าตาบริษัท แต่ที่แน่ๆ...

เดี๋ยวนี้ โลกเราหลุดออกจากกรอบความรู้ที่เราเรียนมาไกลละ มีอะไรไม่รู้ ไม่คิดว่าเป็นอาชีพได้ตั้งเยอะแยะและมากมาย สมัยก่อน มันก็แบ่งไปไม่กี่สาย มีความชัดเจนในวิชาชีพ หลายวิชาชีพต้องสอบวัดความรู้ เช่นแพทย์ วิศวกรรมศาสตร์ พวกนี้ หากไม่ได้มาตราฐาน ย่อมเกิดปัญหาได้ แต่วันนี้ มีวิชาชีพ ที่รัฐบาลยังไม่ได้นิยาม และสามารถควบคุมความมีคุณภาพได้ แต่อาชีพเหล่านี้กับมีผลกระทบโดยตรงกับสังคม สมัยก่อนนักข่าว ต้องมีการสอบวิชาชีพ มีการคำนึงถึงจรรยาบรรณ แต่สมัยนี้ ใครเป็นก็ได้ เพราะสื่อและช่องทางเป็นตัวที่ทำให้เราเข้าถึง หรือไปหาได้มากขึ้น...

ทำอะไรสมัยนี้ คิดนานๆ ไม่ได้ เพราะ แค่คิดได้ มันก็รู้สึกจะช้าไปเสียแล้ว อัตราความเร็วถ้าเทียบกับอดีต เทียบกันไม่ได้เลย คนสมัยก่อน คิดอะไรละเอียดๆก่อน ถึงค่อยทำ หรือค่อยลงทุน แต่ถ้าเราคิดเหมือนพ่อแม่เรา หรือปู่ย่าตายายเรา เราคงไม่ทันกิน เพราะทุกอย่างจะวิ่งผ่านเราไปหมด แล้วเราจะบอกว่า รู้งี้ทำไปนานแล้ว ก็ไม่ได้หรอก ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ถ้าโลกนี้ยังหมุนช้าอยู่ ก็ย่อมเป็นเช่นนั้น แต่โลกทุกวันนี้หมุนเร็วมาก อะไรที่เกิดมาปุ๊บ มันก็เริ่มเก่าอย่างเห็นได้ชัดปั๊บ...