เปิดทางให้คนอื่นเดินบ้าง
เมื่อครั้นตอนที่จังหวะเรามา เรารู้สึกใหญ่คับฟ้าจนเหมือนจะลืมเรื่องที่ผ่านมา ลืมความลำบาก ลืมบุญคุณ ลืมคนสนับสนุน จนหลงคิดว่าข้านี้เก่งที่สุดแล้ว วันที่เรามาถึง เราคงอยากตักตวงทุกสิ่งให้มากที่สุดเหมือนไม่มีจุดที่จะให้ไปต่อ จะเหยียบทุกคนที่ขวาง จะจัดการทุกอย่างที่กั้น มันไม่ใช่ และไม่ได้นะ แต่ไม่จริงนะครับ เพราะวันต่อไปเราอาจจะเป็นขาลงหรือไม่เหลืออะไรแล้วก็ได้ เมื่อวันที่เรามี เราควรจะแบ่ง มันไม่ใช่การซื้อประกัน แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไร เมื่อมีคนมาขอ ถ้าเราเหลือก็ควรให้ เผื่อให้เขาได้ดี ได้ไป และถ้าโชคดีเขาไม่ลืมเรา เมื่อวันหนึ่งมาถึง เราก็จะรู้เอง...