Just another my IDEA
เรื่องบางเรื่อง สำหรับคนที่มั่นใจตัวเอง ใครว่าอะไรไม่ฟัง แต่ดันมาฟังเรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่น มีหมอดูทักว่าทำสิ่งนั้นแล้วไม่ดี อันที่จริง ถ้าคิดแบบตรรกะก่อน มันก็ต้องดูว่าทักเรื่องอะไร ไม่ใช่ว่าเป็นหมอดู มองเห็นอนาคตก็เชื่อไปเรื่อยเปื่อย เขาให้ทำอะไรแก้บน แก้ชงอะไรก็ทำไปหมด จริงๆ ถ้าหมอดูหรือใครทักก็ตาม เราก็ต้องคิดก่อนสิ คิดว่า ที่เขาทัก เรื่องอะไร จริงหรือไม่ จะมีความจริงหรือไม่ แล้วเราต้องทำอย่างไร ต้องตัดสินใจในเรื่องไม่เห็น ทำแล้วจะดีหรือไม่ มีผลร้ายผลเสียอะไร...
คนเก่ง ทำไมถึงเก่ง เบื้องหลังคนเก่ง เขาก็พยายามรู้อยู่ตลอด รู้ในสิ่งที่เราไม่รู้ เราเรียกเขาเก่ง เขารู้ในสื่งที่เขายังไม่รู้มาก่อน พอรู้แล้ว เขาก็เก่ง คนเราไม่พยายาม แล้วอยากเก่ง มันไม่เก่งหรอก มันต้องพยายามขวนขวาย แล้วเก่ง มันจึงเก่งได้ ทำไม่ได้ ไม่พยายาม มันก็ไม่ไปไหน โลกไปแล้ว เราโดนทิ้ง แย่เลย เพราะเราทำตัวเอง หนทางของการอยู่รอด คือพยายามทำ แล้วมันจะพัฒนาขึ้น...
ชนะได้ เพราะไม่คิดเอาชนะ พลาดครั้งเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้น ที่เรื่องมันใหญ่คือการไม่ยอมรับว่าแพ้ แพ้ไม่ได้ถึงชีวิต แพ้ไม่ได้ตาย แพ้แค่แพ้ แก้มือใหม่ได้ แพ้กลับมาชนะได้ ถ้าเรียนรู้ แต่ชนะจะแพ้ ถ้าไม่ยอมรับ RIZwheniwin
ความเก่งนั้น มันไม่ได้มาเพราะอยู่ดีๆ เราบอกตัวเราแล้วเราเก่งได้เอง แล้วคนยอมรับ ไม่ใช่เรื่องทำได้ทำไม่ได้ มันเป็นเรื่องของการทำได้แล้วมีคนยอมรับ การที่จะให้คนยอมรับนั้น มันก้ต้องสั่งสมประสพการณ์ ต้องอดทนทำสิ่งที่ถูก ถึงแม้คนจะเหยียด ยังไม่อยู่ในสายตา และมันก็ยากที่จะโตมาเดี่ยวๆโดดๆด้วยตัวคนเดียว มันก็ต้องมีสังคม มีพรรคพวกเพื่อนฝูงสนับสนุน มีผู้ใหญ่ช่วงผลักดัน จนคนในสังคม หรือคนทั่วไปยอมรับ อย่าคิดไปเองว่ามันง่าย มันต้องอดทนไม่ใช่น้อย ไม่เหมือนกับการให้คนเขาว่าเราโง่ ทำอะไรก้ได้ง่ายๆทีเดียว ที่พยายามมา อดทนมา ล้มหมดระเนระนาด คนเขาสมน้ำหน้าทั้งบาง...
บางทีจะเทียบ ความฉลาด กับความโง่ มันคุยกันหลายมุมหลายมิติ มันก็มีที่น่าคิดตามบ้าง และไม่ควรไปสนใจมัน เพราะมองอีกมุมหนึ่ง ที่คนอื่นมองเราฉลาด เพราะเขาไม่รู้ในสิ่งที่เราพูดเราบอกเขา ทั้งๆที่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้ในโซนของกลุ่มเรา แต่พอนอกกลุ่มไปใช่ว่าจะรู้กันทุกคนทั้งโลก พอเราบอกสิ่งที่เขาไม่รู้ เขาก็เลยยกย่องเราว่า เก่งหรือฉลาด ทั้งๆที่เราก็ไม่ใช่เป็นคนคิดเอง รู้เอง หรือทำเอง มันก็เป็นเรื่องพื้นๆอีกสังคม หรืออีกคนกลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง มันทำให้คิดได้ว่า เพราะเขาไม่รุ้เลยมองเราฉลาด และถ้าเขารู้แล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องยกย่องกันอีกต่อไป มันก็แค่ คุณยังไม่รู้...
คนที่รู้จักตัวเองก่อน มันก็จะรู้ว่าต้องทำอะไรที่ชอบ แต่คนที่ไม่รู้ ก็ไม่ต้องรีบในการที่ค้นหา ไม่ต้องเคร่งเครียดไปกับมัน เพราะเรายังหาไม่เจอ ยังไงมันก็ไม่ได้เจอ ผ่อนคลายทำตัวตามสบาย ลองโน่นลองนี่ ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวถ้าเจอมันก็เจอเอง บางคนเจอตัวเอง ตอนอายุ 16 หรือบางคนจะ 50 มันไม่สำคัญ สำคัญที่เรายังหาตัวตนอยู่หรือเปล่า เพราะที่เราเจอแล้ว อาจจะไม่ใช่สำหรับอนาคตกาล เราอาจจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆก็ได้ แต่ให้รู้จักตัวเองไว้ RIZkyi
ทุกคนมีความฝัน ผมมั่นใจเลย ทุกคนมี เด็กๆก็เคยฝัน ว่าโตขึ้นมา อยากจะเป็นอะไร จะเป็นตำรวจ ทหาร พยาบาล หมอ หรืออย่างไร แต่พอโตขึ้นไป เราเริ่มรู้ว่าความจริง สิ่งที่เราฝัน มันไม่ง่ายเลย พอเราโตขึ้น ชีวิตเริ่มมีเงื่อนไขอะไรมากขึ้น มีสิ่งที่ต้องทำ ทั้งๆที่เราไม่ได้ชอบ แต่เพราะต้องทำด้วยเหตุว่าคนอื่นบอก สังคมบอก เพื่อความอยู่รอด แต่อย่าลืมความฝัน ถึงแม้ว่าจะไม่เป็นความจริง แต่ถ้าเราได้ลอง...
เป็นเรื่องยากมากๆกับความรู้สึก ที่เราเห็นคนที่ลำบาก ในจิตใจเราก็อยากช่วย แต่ด้วยเงื่อนไขอันจำกัดของเรา ถึงแม้อยากช่วย ก็ช่วยทุกคนไม่ได้ ถึงเรามีจิตใจอันดีงาม แต่ทุนทรัพย์ของเราก็คงไม่พอถึงใจเรา และ คำว่า ถ้า ก็ไม่สามารถช่วยเหลือคนได้จริงๆ เว้นแต่ต้องเกิดการกระทำ การที่เราจะช่วยคน แม้เพียงนิดหน่อย ประทังให้เขาผ่านช่วงเวลาไปได้ช่วงหนึ่งนั้น ก็เป็นสิ่งที่ดี หรือว่าเราช่วย ให้เพียงตอบแทนความรู้สึกที่เราอยากช่วย โดยก็ไม่ได้คิดถึงผู้รับ การช่วย ให้เกิดประโยชน์ มันต้องคำนึงถึงผู้รับแบบองค์รวม และเบ็ดเสร็จ ไม่งั้นมันก็แค่...
หลายคนอาจจะเคยได้ยินฝรั่งเขาว่า less is more มันเป็นปรัชญาของกระบวนการทำแบบหนึ่ง ไม่ใช่ ทำน้อยๆ แบบไม่คิดอะไร แล้วออกมาจะได้มาก มันต้องคิดมาดีมากแล้ว ให้มันตกผลึก ให้กระบวนการที่จะทำ ยันไปถึงเป้าหมาย ให้น้อยที่สุด แต่ชิ้นงานมันต้อง เปล่งพลังออกมาได้อย่างมหาศาล คนที่คิดน้อย ย่อมไม่เข้าใจ ภาษามันอาจจะจูงให้คนไม่ได้เข้าถึงแก่น ถ้าเอาไปใช้แต่เปลือกมันก็จะพัง ส่วนทำมากได้น้อย อันนี้ มันก็เหมือนลงแรงแบบไม่คิดอะไร มันก็ได้ไม่คุ้มเท่ากับลงแรง แต่หากคิดจนตกผลึก...
เป็นไหม อยู่ดีๆ ก็ไม่อยากทำอะไรขึ้นมา งานที่กองอยู่ต่อหน้า ก็ไม่อยากสนใจอะไรมันแล้ว เหมือนหมดแรง เมื่อเห็นสิ่งเดิมๆที่อยู่ต่อหน้า ถ้าไม่นับหน้าที่ความรับผิดชอบ ที่ต้องฝืนมันต่อไปแล้วนั้น มันไม่อยาก็ไม่ต้องทำมัน มันต้องหาอะไรที่เราอยาก ต้องออกไปลองอะไรที่ไม่รู้จัก กินอะไรที่ไม่เคยกิน ทำอะไรที่ไม่เคยทำ ให้ตัวเรารู้ว่า จริงๆแล้ว ถ้าเปรียบเทียบกันมันจะเป็นอย่างไร บางที เราอาจจะกลับมาอยากสิ่งที่เราทำอยู่ หรือไม่ก็เจออะไรใหม่ๆไปเลย แต่ถ้า นั่งถอนหายใจทิ้งไปวันๆ ก็ปล่อยให้พอ เอาให้สุดขั้ว แล้ว...
