Just another my IDEA
โลกนี้มีอะไรใหม่ๆ ขึ้นทุกวัน บางอย่างที่คุ้นเคยก็ยังเอามาปรับเปลี่ยนให้น่าสนใจได้ เรื่องไม่ดี พูดกันจนมันเป็นเรื่องปกติ จนมันกลายเป็นเรื่องดีก็มี เช่นเดียวกับเรื่องดี ที่พูดกันจากดีๆ จนมันไม่ดี และโลกนี้กลายเป็น personal customize คือ ทุกอย่างที่ mass สามารถทำให้เป็นเรื่องส่วนตัวก็ย่อมได้ แต่มันกลับกลายเป็นการสร้าง โลกส่วนตัว ที่เราจะถูกเสมอ จนตอนที่เราออกมาเจอความจริงของสังคม ก็งงไปอีก หากยึดตามตรรกะ มันจะได้เป็นมาตราฐาน แต่เอาตามอำเภอใจแล้ว ยังไงก็ถูก...
เป็นปกตินะครับที่เราจะเจอเรื่องน่าเบื่อ คนน่าเบื่อ งานน่าเบื่อ แต่ถ้ามันต้องทำแล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้มันเป็นไปตามสิ่งที่มันเป็น งานน่าเบื่อแล้ว เราก็ทำมันอย่างน่าเบื่อ เลยตามเลย แบบนี้ก็ยิ่งแย่ไปอีกนะครับ เราเลยควรทำให้มันสนุก เราต้องหามุมหาจุด ที่จะทำให้มันสนุกได้ ถึงแม้จะเจอผู้ร่วมงานหรืออะไรที่น่าเบื่อทั้งหลาย แต่เราทำให้มันดีได้ ดีขึ้นได้ อย่าไปทนกับสิ่งไม่ดีสิ่งแย่ๆ แต่เราต้องไม่หนีมัน มันไม่ใช่ทางออก ทำไปครับ ทำให้มันดี โดยทำให้มันสนุก เมื่อมันสนุกก็ทำให้เราอยากทำ และถ้าเราแบ่งปันความสนุกได้ ทุกคนก็คงอยากทำมันกับเรา เพราะมันสนุก...
เสี่ยงอย่างไร ไม่ให้เสี่ยง อันนี้ผมตอบได้ง่ายๆเลยว่า ไม่ต้องเสี่ยงครับ เพราะจริงๆ ความเสี่ยงนั้น แต่ละคนยอมรับไม่ได้เท่ากัน มันต้องรู้จักตัวเองครับว่ารับได้แค่ไหน บางคน ยอมเสียได้นิดหน่อย แต่อยากได้มากๆ มันก็ยากแล้วครับ เพราะโลกนี้ไม่ออกแบบมาให้คนประสพความสำเร็จง่ายๆ แต่บางคนที่ยอมรับความจริง ว่า เสี่ยงได้มาก หากได้ก็มากอยู่ แต่ถ้าเสียก็มากเช่นกัน ถ้าได้ไม่ได้อย่างไร คนพวกนี้เข้าใจ แต่ถ้าไม่เข้าใจจริงๆว่าทำอะไร อย่าเสี่ยงเลยครับ แววจะเสียมากกว่าฟลุ๊กได้ RIZrisk
มองโลกในแง่ดีมันเหมาะสำหรับการใช้ชีวิต แต่ไม่เหมาะที่จะนำมาเป็นส่วนในการตัดสินใจ การตัดสินใจ เราต้องมองโลกแห่งความเป็นจริง ถ้ามันร้าย ก็ต้องมองว่าร้าย ถ้ามันแย่ก็ต้องมองว่ามันแย่ ถ้าเราเอาเรื่องหลายเรื่องมารวมกันมากเกินไป เราจะแยกไม่ออกว่าจะจัดการหรีอแก้ปัญหาอย่างไร บางคน มองโลกในแง่ดีเกินไป เช่น การเป็นหนี้ เพราะคิดว่า เรามีความสามารถ ในการหารายได้ต่อเดือนที่สามารถจะครอบคลุมได้ แต่บางครั้งก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ทำให้แผนต่างๆที่คาด มันผิดพลาดไป เผื่อตกงานมา มันจะกระทบแผนการใช้หนี้ การทำอะไรสักอย่างที่ต้องคาดหวังกับอนาคต มันคือความเสี่ยง ทางที่ดีที่สุดคือไม่เสี่ยง แต่ถ้าจำเป็นต้องเสี่ยงก็ต้องคิดดีๆ...
ความเหลื่อมล้ำของคนมันมีอยู่แล้วครับ เรื่องของคนที่หาเงินได้มากถ้าเข้าใจ ก็จะหาได้มากจะหาได้มากขึ้นไปอีก ส่วนคนที่หาเงินได้น้อยแล้วพยายามจะหาเงินได้มากส่วนใหญ่มันก็จะผิดพลาดได้ง่าย ศักยภาพในการรับความเสี่ยงนั้น มาจาก ความสามารถในการหารายได้ต่อเดือน คนที่มีรายได้สูง ย่อมรับความเสี่ยงได้มากกว่า คนที่มีรายได้ต่ำ เนื่องจากความสามารถในการหารายได้ต่อเดือน เวลาเราคุยความสามารถ เราคุยเป็นเม็ดเงินหรือจำนวนเงินที่หาได้ ฉนั้น เมื่อคนที่มีเงินเหลือ หนึ่งแสนบาท ย่อมหาเงินได้มากกว่าคนที่ มีเงินเหลือหนึ่งพันบาท 1%ของหนึ่งแสน ย่อมมากกว่า 10%ของหนึ่งพันอยู่แล้ว และมองถึงการผิดพลาด แม้คนที่มีเงินเยอะกว่าเสียเงินไป แต่เขาจะหารายได้มาชดเชยในส่วนที่หายไปได้เร็วกว่า ซึ่งสำหรับ...
สังคมทั่วไป มันก็เป็นสังคมขี้อวดเหมือนกันนะ แต่ดูเหมือน ส่วนใหญ่จะอวดไม่รู้ มากกว่าอวดรู้ อวดในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง แล้วทึกทักไปเองว่า ตัวเองดีเก่งดัง มันคิดไปอยู่ในโลกจินตนาการของตัวเอง และดุเหมือนไม่ยอมรับความจริงกัน ในทางพระ ต้องรู้จริง เห็นแจ้งก่อน ถึงบอกสอนกันได้ ถ้าไม่รู้จริง ไม่รู้แจ้ง ก็ต้องอดไว้ ว่าเราไม่รู้ เรียนให้รู้ไปก่อน เรียนรู้ว่าเขารู้ ก็เรียคนกับเขา แต่ถ้าเรียนแล้วเขาไม่รู้ก็เปลี่ยนไปหาที่รู้ใหม่ คนมีดี ต้องมีดี อย่าเอาความดีคนอื่นมาอวดมาข่ม...
ผมสรรเสริญคนรู้จริงนะครับ แต่การที่เขาเหล่านั้นจะรู้จริง มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หลายคนชอบอันนั้นอันโน้นอันนี้ แต่ก็ไม่ได้สามารถบ่งบอกตัวเองได้โดดเด่นมากพอ บางคนบอกว่า ทำอะไรที่ชอบ แล้วจะทำได้ดี แต่เดี๋ยวนี้ ชอบอย่างเดียว มันจะได้ดีไปได้อย่างไร ในเมื่อไม่ได้มีความพยายามอะไรเลย กับสิ่งนั้น และคิดว่าไม่นาน เดี๋ยวก็เบื่อ แล้วมันจะได้ดีได้อย่างไร ในเมื่อบอกชอบเฉย ถ้าชอบจริงๆ เราต้องศึกษามัน ให้รู้ให้แตกฉาน เอาให้ทุละกันไปข้างนึง ขนาดที่ใครมาถาม เราตอบได้อย่างลึกซึ้ง คนถึงจะได้ยกย่องเรา ว่ารู้จริง...
บ้านเมืองเราเป็นบ้านเมืองตลก เมื่อเห็นอะไรดังอะไรเด่นก็แห่ทำตามกัน ทำตามกันมุมแคบๆ คือทำเหมือนๆกันหมด พอทำเหมือนกันหมดมันก็แย่งกันทำแย่งกันขาย ที่คลาสสิคที่สุด คือ เกษตรกร เห็นอะไรราคาดี ก็ปลูกเหมือนกันหมด และไม่เพียงแต่เกษตรกรเท่านั้น ยังมีคนเห็นโอกาส ก็แห่ลงทุนปลูกกัน เมื่อทุกคนกระโดดเข้ามา ทำให้ราคาที่เคยสูงๆ จากการต้องการที่มีมากกว่า สินค้า ทำให้สินค้าท่วมตลาด ราคาลดลงอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้ว่าราคาตกก็ยิ่งขายหนี ราคายิ่งดิ่งลง ชิบหายบังเกิดแก่คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด เพราะทำไม่ได้คิด มันจึงได้ผลที่ไม่ได้จะให้เกิดเสมอ แต่จริงๆ...
ความท้าทายของผู้ประกอบการ ในวันนี้ คือความอยู่รอด ตอนคนตั้งใจมาทำกิจการอะไรสักอย่าง เขาก็ได้วาดภาพฝันของความสำเร็จ แล้วจะทึกทักไปเอง ว่าฉันต้องประสพความสำเร็จแน่ๆ แต่ในความจริง มันไม่ง่ายเลยนะครับว่าจะทำได้ หากเราค่อยๆมองทีละก้าวทีละขั้นตอน เอาตัวให้รอดย่อมเป็นสิ่งที่ใกล้ที่สุด และใกล้กว่าความสำเร็จเยอะแยะ ซึ่งใครทำได้ ก็จะได้สิทธิไปต่อ และมันมากก่อนความสำเร็จทุกครั้ง เอาตัวให้รอดก่อนครับ เรื่องอื่นเรื่องรองๆเลย ฝันไป ทำให้ได้ มันต้องรอดก่อน RIZsurvive
การทำดี หรือการทำอะไรให้ มันไม่จำเป็นเลยที่ต้องเป็นเรื่องใหญ่ๆ เรื่องเล็กๆน้อยๆนี่แหละ ที่ทำให้สิ่งธรรมดาๆที่เราทำกันทุกๆวันแตกต่าง การใส่ใจ ใส่รายละเอียดนั้น มันทำให้ดูสิ่งที่จำเจทุกๆวัน มันแปลกออกไป จนรู้สึกได้ คนที่ใส่ใจนั้น เราจะรู้เลย แต่คนเราก็ชอบคิดไปเองว่า big surprise มันเด่นกว่า ชัดเจนกว่า แต่การพยายามมากจนเกินไป มันอาจจะแป๊กๆ ก็เป็นได้ แล้วจะยิ่งผิดหวัง จะทำแต่เรื่องใหญ่ๆ เรื่องเล็กๆไม่ทำ ทำให้ลืมไปว่า เราใช้ชีวิตเป็นอยู่แบบไหน...