Just another my IDEA
ความโลภเป็นบ่อเกิดของความเสี่ยง เพราะ ความโลภทำให้เรามองไม่เห็นความจริง ตอนเราจะทำอะไร เราไม่รู้หรอก เรารู้ว่า เราจะต้องได้ ต้องได้ ต้องได้ ได้มาโดยง่าย มีโอกาส แม้จะน้อยก็ต้องได้ ถ้าเราเสียก็นิดหน่อย ไม่มาก แต่ถ้าเราได้ มันคุ้มค่า แต่ในที่สุดเราก็จะเสียส่วนที่เป็นของเราไป เสียเงินเสียทองเสียเวลา เสียความรู้สึก แต่พอความจริงปรากฎ เราก็ไม่ได้อย่างที่เราอยากได้ พอพิจารณาดีๆแล้ว เราก็รู้ว่า เพราะความโลภมันบังตา อยากได้เหมือนคนอื่นเขา...
ใครๆก็อยากขายของราคาแพง กำไรทีเต็มปากเต็มคำ ได้เยอะๆ ขายหนึ่งชิ้น อยู่ได้ทั้งเดือน ดูแลลูกค้าก็น้อย แต่ความยากมันก็สูง เพราะคนกลุ่มนั้นที่จะยอมจ่ายเรา ย่อมไม่ใช่ตาสีตาสาทั่วไป ที่เขาก็ต้องคิดดีแล้ว ใช้เงินเป็น ถึงจ่ายสูง แต่มันก็ต้องไม่แพงในมุมมองของเขา สำหรับบ้านๆทั่วๆไปแล้ว เรียกว่าแพงสูงอักโข เรื่องคือมันไม่ง่าย ที่จะได้ทีครั้งละใหญ่ๆ แต่มันจะง่ายกว่า ถ้าจะได้ทีละเล็กๆน้อยๆ แต่การเก็บเล็กๆน้อยๆ มันเป็นสะสมทั้งเงิน และประสพการณ์ พอถึงระดับหนึ่ง เราก็ทำอย่างที่คนอื่นฝันได้ RIZkeepinsmall
เริ่มต้นมีไอเดีย จะทำกิจการ ยิ่งมือใหม่ด้วยแล้ว มั่นใจว่า เล็งผลเลิศทุกคน คิดว่าไอเดียดี ไม่มีคนทำมาก่อน ถ้าทำแล้ว รวยเป็นล้านแน่นอน แต่ในความเป็นจริง มันคิดได้แต่ทำไม่ได้ง่ายๆหรอก ตรรกะการเดินคือ เริ่มเดินได้ ตั้งไข่ เอาตัวให้รอดก่อน พอมีรับจ่ายให้ดุลกัน พอเหลือก็ค่อยลงทุนต่อ ความประมาทย่อมเป็นหนทางแห่งความฉิบหาย สำหรับคนที่บอกว่า ลงเลย ตูมเดียวใหญ่เลย มันก็ได้ มันก็ใช่สำหรับใครบางคน บางคนที่มีประสพการณ์ บางคนที่มีความพร้อมและมองขาด...
คิดว่าทำไม่ได้ เลยไม่ทำ มันก็เลยเป็นศูนย์ ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ แล้วลองสักหน่อย โอกาสยังมี มากน้อยได้ทำยังดีกว่าไม่ทำ ทำมากย่อมดีกว่าทำน้อย ทำน้อยแต่โดน ย่อมดีกว่าทำมาก ทำมากโดนมาก เรียกว่าเก่ง แต่ที่สุดแล้ว ถ้าไม่ได้ทำอะไรเลย คือไม่ได้อะไรเลย คิดไปเองก็ฝันเอง RIZzero
เห็นคนอื่นทำแล้วอยากทำได้ มันก็ดีที่เราต้องพยายาม แต่นอกจากนั้น มันต้องมีการเปรียบเทียบกันในเรื่องอื่นๆอีก ความทุ่มเท สภาพแวดล้อม แล้วก็ทุนทรัพย์ โลกนี้บิล เกตส์แค่คนเดียว ถึงว่าคนเหมือนกัน เมื่อเขาทำได้ เราก็ทำได้ แต่จังหวะ เวลา สถานที่ไม่เหมือนกัน ถึงเราจะทำซ้ำ มันก็ตามหลังแล้ว ก็ไม่ได้แปลว่าผลลัพธ์จะได้เหมือนกัน อย่าไปฝันว่า เราจะทำได้เหมือนกับคนอื่น แต่เราต้องพยายามทำสิ่งที่เป็นตัวเอง โดยการลองผิดลองถูก อย่ากลัวที่จะผิด ที่จะได้ลองถูก การที่หน้าตักไม่เท่ากัน...
สถานการณ์เหมือนกัน ก็ไม่ได้มีสูตรตายตัว ว่าต้องแก้ปัญหาเช่นไร เพราะแต่ละคน ย่อมมีมุมมอง และความเหมาะสมไม่เหมือนกัน การเรียนรู้จากประสพการณ์ของคนอื่น ลอกมาตรงๆ มันก็พัง ถ้าเอามาเรียนรู้และปรับใช้ ให้เหมาะสมกับตัวเองถึงจะเป็นความฉลาด ความเสี่ยง ถ้ารู้ว่าเสี่ยง เราต้องจัดการมัน ไม่ใช่ลงไปเสี่ยงตาม ถ้าไปเสี่ยงตาม โอกาสพลาดมันก็เกิดขึ้นได้ตลอด เมื่อเราเข้าใจแล้ว เราก็ต้องไม่เสี่ยง บางอย่างไม่ถึงเวลา ก็ต้องหัดเข้าใจเรียนรู้ไปก่อน เมื่อเข้าใจแล้ว ถึงจะแก้ปัญหานั้นๆได้ ไม่ว่าจะใช้เวลานานเร็วแค่ไหน แต่มันก็ต้องใช้เวลา...
สิ่งของที่เหนือความสามารถที่เราจะจ่ายด้วยเงินก้อนแล้วไม่กระทบในชีวิตประจำวัน เราเลยต้องใช้เงื่อนไขทางการเงิน คือการผ่อน จะมีโปรโมชั่น หรือจะคิดดอกเบี้ยก็ตาม หากมันจำเป็นต้องใช้ มันก็ต้องยอมจ่ายแพง และเป็นหนี้ในช่วงเวลาหนึ่ง อาจจะเร็วหรือนาน ก็แล้วแต่สิ่งที่เราซื้อ มันไม่ใช่เรื่องถูกหรือแพง มันเป็นเรื่องความจำเป็น ไว้ใช้งาน ผิดกับสิ่งบันเทิงเริงรมย์ จะเป็นของจับต้องได้หรือเป็นความรู้สึกช่วงเวลาหนึ่ง มันมีมูลค่า แต่ไม่มีความจำเป็น เราอยากมีเพราะ เห็นคนอื่นมี เราอยากมีเพราะมีไว้ให้คนอื่นเห็น จะบอกว่าของดี ใช้ทน ใช้คุ้ม มันอยู่ที่จุดประสงค์จริงๆของการได้หามา ถ้าไม่ลำบากก็ไม่อยู่ในข่าย...
เวลาคนเกิดปัญหาหรือมีความทุกข์ โดยมาก เขาไม่ค่อยแก้ไข มีแต่บ่นพรรณาๆถึงเรื่องไม่ดีต่างๆ โทษดินฟ้าอากาศและคนรอบข้าง ว่าไม่ดีอย่างไร แล้วทำไม ไม่จำมันบ้างละ ที่เจ็บเพราะเหตุไหน เกิดอะไร แล้วจะได้ระวังไว้ ว่าจะได้ไม่เกิดซ้ำ มันไม่ใช่เรื่องดวง มันเรื่องของตัวเอง จะมาระบาย มันสบายใจ แต่แก้ปัญหาไม่ได้ จำได้ แล้วตั้งสติหาวิธีแก้มัน ผ่านไป เมื่อผ่านได้ จะได้พ้นจากมัน RIZhurt
อดีตคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว อดีตมีไว้ให้เรียนรู้ อดีตมีไว้ให้เราแก้ไข จะได้ไม่ผิดในกาลปัจุบัน คนที่มีอดีต มันก็มีทั้งดีและไม่ดี คนที่เรียนรู้จักอดีต ย่อมเป็นคนที่ฉลาดเพราะใช้ประโยชน์กับสิ่งที่ผ่านมาเป็น แต่คนที่ยังยึดติดอดีต หมกมุ่น พูดแต่เรื่องดีหรือร้าย ความสำเร็จหรือความผิดหวัง จนเราฟังแล้ว รู้สึกว่า เขารู้หรือเปล่าว่ามันผ่านมาแล้ว อย่าไปหมกมุ่นมัน ปล่อยผ่านไป ดีไม่ดี ไว้เรียนรู้ จดจำได้แต่อย่าไปยึดถือยึดติด RIZstupidtoholdthepast
หลังๆ ผมว่าโลกหมุนเร็วเกินไปมาก ทำให้คนส่วนหนึ่ง หรือส่วนใหญ่ในวัยที่มีอายุสักหน่อย มันเกิดการช๊อกกับเทคโนโลยี กับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตประจำวัน ก็จริงอยู่ มันสดวกสบาย ลดขั้นตอน ในการปฎิบัติก็จริงแ แต่มันทำให้ยุ่งยากในการเรียนรู้ การจำขั้นตอนวิธีปฎิบัติในอดีต สำหรับคนที่อายุมากสักหน่อย เรื่องง่ายๆที่จะเรียนรู้มันยากมากนะสำหรับเขา ถ้าเราคุยเรื่องความง่าย เราก็บ่นอุบว่า แค่นี้ทำไม่ได้ ยากกกว่านี้เห็นทำมาแล้วทำไมแค่นี้ไม่ได้ แต่เพราะการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่มันขัดกับวิถีที่ดำเนินมาจนเคยชินมากกว่าที่มันทำให้ทำไม่ได้ ถ้าคุณอยู่ในยุคที่ทีวี จะดูต้องเดินไปบิดเปลี่ยนปุ่ม แล้วก็ว๊าบมาถึงยุคที่มันไม่มีปุ่มอะไรเลย ต้องจิ้มสัมผัสหน้าจอ มันจะทำให้ชีวิตคุณป่วนไปหมด...